Κοπτήρες
Εσύ σακάτη
γέρο εσύ…
γείρε ν’ακούσεις
το παφλασμό του αρχαίου
αρχειοθετήθηκε για σένα
από το αβυσσαλέο σκότος
κι είχε στοργικά σκεπάσει τη δολιότητά του
το Ον εκείνο
που φοβάσαι να ονειρευτείς…
δόντια
κοπτήρες φονικούς
έχει φυτέψει στο κορμί σου
ψάξε
έχεις δυο μάτια αναδευτήρες
έχεις δυο πόδια ξύλινα
έχεις δυο χέρια πρησμένα υποσχέσεις
και ανασαίνεις το ρόγχο της αποδρομής…
Ο άνθρωπος μπροστά στο θεόρατο τοίχο…
Δεν γύρισε το βλέμμα
Δεν άπλωσε τα χέρια
Δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό
Είχε στυλώσει το βλέμμα του στην απόλυτα –αφύσικα- επίπεδη και γυαλιστερή επιφάνεια που ορθωνόταν μπροστά του… άπειρη σε πλάτος, άπειρη σε ύψος…
Το σώμα του ευθυτενές
Τα χέρια κολλημένα στα πόδια
Η μύτη του σε απόσταση χιλιοστών από την παράξενη αυτή όρθια επιπεδότητα…
Εδώ καλούμαι να σκεφτώ
Είπε
Εδώ καλούμαι να σταθώ…
Θα απαλλοτριώσω το χρόνο
Είπε
Και ό,τι απορρίψω ως περίττωμα
Θα είναι η βεβαιότητά μου
Πως είμαι ζωντανός
… ψάξε λεπρέ
τους σάπιους σου κοπτήρες
ψάξε τρελέ
έρχεται Εκείνο
που δεν αντέχεται η μορφή Του
έρχεται Αυτό
που δεν μετριέται στο τώρα
έρχεται όμως
και είναι αληθινό…
Δεν εμπιστεύομαι το χτύπο της καρδιάς μου
Δεν εμπιστεύομαι το βουητό στ’αυτιά μου
Δεν υπάρχω ως προς εμένα
Θέλω να υπάρχω απλά
Σα να μην έχει αυτό καμιά επίδραση στο μυαλό μου…
Χάνομαι;
...γείρε να νιώσεις
το αγριεμένο αίμα σου
θέλει να σε σκοτώσει
θέλει να σε φορτώσει ενοχές ζωής
κι έτσι
ανυποψίαστο
πως βρήκες το παιδί του ανθρώπου
και το φιλοξενείς γλυκά
στο νησί της Μέδουσας
θα σε μαχαιρώσει
και θα σκορπίσει όλες σου τις πρόστυχες ματιές
στον ωκεανό της Αφροδίτης…
Είμαι άραγε πραγματικά όρθιος;
Αν με δει κανείς διαφορετικά ίσως να μην είμαι
Ίσως απλά να έχω την ψευδαίσθηση της βαρύτητας
Τα πόδια μου μεταφέρουν το φορτίο μου στο χώμα
Το κεφάλι μου δεν πρήζεται από το αίμα
Αυτό με βεβαιώνει άραγε πως είμαι όρθιος;
Τρελαίνομαι;
Ο τοίχος είναι νεκρός
Εγώ είμαι ζωντανός
Τι άποψη άραγε να έχει επ’αυτού… ο τοίχος;
Θέλω να ξεσπάσω σε τρανταχτά γέλια
Είμαι μια κουκίδα
Μπροστά σε ένα απλωμένο επίπεδο σεντόνι
Που ξεφύτρωσε μπροστά μου από το πουθενά
Και αναρωτιέμαι…
Αν σκέφτεται…
Θέλω να πεθάνω από τα γέλια
Ίσως αυτός ο ήχος
Αυτή η δόνηση
Να τον ευαισθητοποιήσει
Και να με αφήσει να περάσω… από μέσα του…
Θέλω να διπλωθώ από τα γέλια
Είμαι σίγουρος
Είμαι σίγουρος…
Μετά από αυτό το καταραμένο πράγμα
Ακολουθούν κι άλλα…
Αμέτρητα
Αμέτρητα
Αναρίθμητα!!!
Θέλω να γεμίσω το σύμπαν από τα γέλια μου!!
… ήσουν αιδοίο
κι έγινες φαλλός
επηρμένε!
δεν σε φοβίζει το Ον
ούτε η σκιά σου
εκτάθηκες στο επίπεδο
πάνω
και κάτω
δεξιά
και αριστερά
τα χρονοκύτταρά σου
των πνευμόνων οι κυψέλες σου
έγιναν ένα με το ένα
έγιναν τίποτα στο τίποτα
χαμογελάς;
δεν σε βλέπω
πονάς;
δεν είχες το δικαίωμα…
αρνήθηκες την άρνησή σου;
κάνε με υπερήφανο!
Αν δεν υπάρχεις
πώς να σε πιω ξανά;
Μαρ2010
4 σχόλια:
Μαρμαρώνουν οι ΡΟΕΣ?...
σμίλευσέ με...
καθομαι ακίνητη να παφλάζω ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ που διεγείρει τον παλμό της Διπολικότητας που ανθιζει και με δυσΥποσταση αειφορίας:
από τη μία το Ανθος
από την άλλη το Παρασιτο...
ενα χερι δαιμονικό...
ενα χερι αγγέλου...
δύο αγγίγματα αντιδιαστολής...
χώρισέ με...
είμαι συμπαγής..
μπορεί η αξίνα σου να εντοπίσει τη διαχωριστική γραμμή μου?..
παλλομαι οντας ακίνητη....
επιμενω να προκαλώ την καλλιτεχνική σου Φιλοσοφία...
ζωγράφισε μία Φυγούρα αδιάκοπης Περιστροφής...
μία φως...
μία βυθός...
μεδουσα και αστερίας...
σκοτινιάζει καθως τρώει τις σαρκες της
και λάμπει στους βυθούς σαν διαμαντάκι προτροπής για ανασκαφή του ΕΙΝΑΙ...
τολμά η πένα να γίνει φτυάρι?...
ίσως και σμίλη στο μάρμαρο του μεγα Γλύπτη?...
ο χρόνος σας τελείωσε...
αν δεν κατορθώσατε να με αποτυπώσετε ΟΣΗ ώρα ακινητη ρητόρευα το σχόλιό μου,
χθηκε η μεγαλειώδης ευκαιρία να χωρεσω ολόκληρη στο στοχασμό του Ποιήματος,
οσο απύθμενο κι αν διαφαίνεται το Νόημά του....
διπολική μου Φυση σε ερωτεύτηκαν οι δαίμονες και οι αγγελοι..
η βαρυτητα εξατμίστηκε...
εισαι ΟΡΘΙΑ οπως κι αν ξαπλώσεις!!!!
φιλακι.... Υπαρξης...
Θα μπω αμέσως στο θέμα, αυτό το ποίημα δεν σηκώνει αναστολές..Το όν άραγε αποκαλύπτεται στον γέροντα, όταν αρχίζει να του μιλά;..όχι, τότε αρχίζει απλά ο διάλογος και η κοπιώδης προετοιμασία αυτής της στιγμής χάνει την αξία της μπροστά στα θεόρατα καθήκοντα του επερχόμενου διαλόγου ή μάλλον μπροστα στα θέματα που ήδη απο την αρχή άνοιξε ο δια-λογος..το Ον άραγε η ένας μεταβατικός αγγελιοφόρος-άγγελος απειλεί σχεδόν τον γέρο με τον νέο κόσμο που ανοίγεται της βίωσης. Ο δύσκολος αγώνας εχει τελειώσει για να ακούσεις αμέσως, πριν καλά καλά χαρείς την θέα της κορυφής, τον αγγελιοφόρο να σε καλεί σαρκαστικά για έναν άλλον πιο δύσκολο αγώνα. Είσαι έτοιμος για το Ον, και αντί να σου αποκαλυφθεί ένα θελκτικό και χρωματιστό έστω τέρας αντικρύζεις έναν "θεόρατο τοίχο" ο οποίος ορίζεται σαν μια "απόλυτα-αφύσικα επίπεδη-και γυαλιστερή επιφάνεια που ορθώνονταν μπροστά σου..άπειρη σε πλάτος, άπειρη σε ύψος"..νομίζω μια φοβερή επιγνωσιακή αντίληψη του Όντος, του δεσμευτικού και γεωμετρικά αυστηρού χαρακτήρα του, και το λέω "γεωμετρικό" γιατί δεν έχω πιο συγγενικό τρόπο να ορίσω την αίσθησή μου. Δεν παραλείπω τον εξοπλισμό του Λόγου αυτού του ποιήματος με τα δόντια, τους κοπτήρες που χαρίστηκαν στον "άνθρωπο", αλλά θα ήθελα να ξεκινήσω απο τον οικείο μου χώρο, τον τόπο. Βέβαια θα μου πείς, ίσως έτσι χάνω το νόημα, ίσως όμως να μην το χάνω κι όλας αφού ήδη ο εγκλωβισμός(;) στο Ον, μας παραπέμπει ξανά στην ανάγκη ενός αιχμηρού οργάνου..θα ήθελα να πιστεύω πως υπάρχει η υπόσχεση μιας σπάραξης τόσο του φορέα του κοπτήρα όσο και του Όντος που του τον χάρισε σε μιά συμπλοκή ανάλωσης..έτσι το νιώθω..όμως ας συνεχίσω, χωρίς αναπνοή, είμαι αλήθεια γοητευμένος με το ποιήμα αυτό και την ατμοσφαιρική του αλλογένεια, και απειλητικότητα, ίσως και σκληρότητα..θα μπορούσα να σταθώ σε αυτή την επιφάνεια και αφού την μετέτρεπα όπως και σύ σε μια παράξενη επιφάνεια που ίσως δεν είναι τοίχος, αφού σε δευτερη φάση δια της αμφισβήτησης της "ορθότητας" (ορθιότητας θα ήταν η πιο εύστοχη αλλά κακόηχη λέξη) του "ορώντος" μεταβάλλεται και η εικόνα του επιπέδου ως τοίχου...Θα μπορούσε να είναι μια αλλόκοτη γή που θυμίζει ωστόσο την έκταση, τον χώρο..έναν χώρο όμως πάλι δισδιάστατο..αυτό είναι το παράξενο..είναι δισδιάστατος, αν κάνω λάθος διόρθωσέ με φίλε..πάντως εντός του πιθανού λάθους μου έχω μια πραγματικά απροσδόκητη αίσθηση αιφνιδιασμού, υποβάλλομαι σε εικόνες φυλάκισης αλλά και σε εικόνες γεωμετρικής αλλοίωσης του χώρου αλλά με την πρωτοτυπία--ας μου επιτραπεί ό όρος--της επιφάνειας. Αν μη τι άλλο διαβολικά ευφυές..μου άρεσε ακόμα και σαν "τέχνασμα"..όμως δεν είναι τέχνασμα, τι είναι; ακόμα πιο απροσδόκητη είναι η ελπίδα του ορώντος να διαβεί μέσω αυτής της επιφάνειας στον κόσμο του άχρονου, στην αληθινή ζωή..όχι γιατί είναι λανθασμένη εκ των προτέρων αλλά γιατί είναι μια επέκταση της δύναμής του εκει που θα μπορούσε να υπάρχει ένα αίσθημα διαλυτικής ναυτίας. Όμως ίσως ο ορών αυτό περίμενε και ως εδώ είναι ψύχραιμος..το ξέσπασμα σε γέλια, η μηδενιστικού τύπου πρόκληση δια της παλμικότητας στην "επιφάνεια" να μιλήσει, καθώς και η επιβεβαιωση της δύναμης του να ζεί πιο ζωντανά απο τον τοιχο-επιφάνεια, στέφεται απο την φράση κλειδί, που δείχνει την προ-εκπαίδευση του: "Δεν υπάρχω ως προς εμένα"..εγώ αδελφέ συνεχίζω να οριοθετώ τον ουσιαστικό "υπαρκτικό τρόπο" σε διάκριση πρός τον αγοραίο "υπαρξισμό" μέσα απο ανάλογες φράσεις κλειδία, ο υπαρκτικός τρόπος είναι καθ'ολοκληρίαν μη αυτοσχεσιακός, ανάγεται κατ'εμε στην Ολότητα..τελεια και πάυλα ως πρός αυτό, γιατί έρχεται ένα πιο απειλητικό κύμα..η ύπαρξη, η απλή ύπαρξη γίνεται αποδεκτή απο το απαντών Ον, αλλά με την απειλή-υπόσχεση ενός φοβερού Όντος, που δεν είναι άλλο απο Αυτόν..εδώ σταματώ..κατα κάποιο τρόπο θέλω να ξαναδιαβάσω το ποίημα αυτό, με έναν τρόπο που αληθινά ακόμα δεν μπορώ να καθορίσω..συχαρητήρια μέσα απο τη καρδιά μου..και το δύστροπο μυαλό μου..αδελφικά
αυτή η τελευταία σου φράση... προτελευταία μάλλον... μοιάζει με το μεγάλο αγκωνάρι που αν το αφαιρέσεις όλο το οικοδόμημα σωριάζεται στο χώμα...
έχεις έναν παράξενο τρόπο, δικό σου, κατάδικό σου, να οικειώνεσαι ακόμη και την πιο 'αρχέγονη' αλήθεια, ακόμα και τον πιο αφιλόξενο κόσμο...
"...μία φως...
μία βυθός...
μεδουσα και αστερίας...
σκοτινιάζει καθως τρώει τις σαρκες της
και λάμπει στους βυθούς σαν διαμαντάκι προτροπής για ανασκαφή του ΕΙΝΑΙ..."
σε φιλώ κι εγώ... υπαρκτικά!
δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε άλλος να επιχειρήσει και να κατορθώσει αυτή την αποτύπωση στους 'Κοπτήρες' φίλε μου Ιωάννη... όταν το είχα πρωτοδείξει σε μια φίλη μου, με είχε ρωτήσει αν είμαι καλά, είχε ανησυχήσει αληθινά... 'για όνομα του Θεού, τι σου συμβαίνει;' με είχε ρωτήσει από τηλεφώνου και ένιωθα την αυθεντική αγωνία της...
να απαντήσω τώρα όπως ο Καρούζος; Ύπαρξη μας συμβαίνει αδελφέ μου...
όμως, επιστρέφω σε όσα μου έγραψες... δύσκολο βέβαια, όμως βουτιά στα βαθιά είναι πάντα κάθε επικοινωνία μαζί σου...
Οφείλω να εξομολογηθώ ότι αυτή η εικόνα, του τοίχου δηλαδή, με 'κυνηγά' από τα πολύ νεανικά μου χρόνια και έχω επιδοθεί πολλές φορές σε αυτο-ψυχαναλυτικές καταδύσεις για να την διερευνήσω... έχω γράψει κι άλλα πράγματα με πρωταγωνιστή αυτό τον τοίχο... μοιάζω λίγο με τους Pink Floyd και τώρα που το λέω, θα έχουν βάλει κι αυτοί το χεράκι τους με κείνο το τρομερό δίσκο που όταν τον αγόρασα, πιτσιρικάς ήμουν, κλείστηκα σε ένα δωμάτιο και τον... έλιωσα...
αλλά ήρθες εσύ φίλε μου, μετά από 44 χρόνια για να ξεκλειδώσεις τα μπουντρούμια...
"...νομίζω μια φοβερή επιγνωσιακή αντίληψη του Όντος, του δεσμευτικού και γεωμετρικά αυστηρού χαρακτήρα του, και το λέω "γεωμετρικό" γιατί δεν έχω πιο συγγενικό τρόπο να ορίσω την αίσθησή μου..."
και τίποτε άλλο να μην μου είχες γράψει ποτέ, θα ήμουν για πάντα ευγνώμων...
έχεις την αγάπη μου... κι επιστρέφω να σε μελετήσω ξανά...
Δημοσίευση σχολίου