Αρπιστής
Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες
αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…
στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου
απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…
έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…
κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…
πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…
κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί
τον κρημνισμό σου…
Αυγ2011
14 σχόλια:
Αγαπημένε φίλε, νομίζω πως με αυτό το ποίημά σου ορίζεις τις συντεταγμένες του διαλόγου, είχα την επηρμένη αίσθηση ότι ήταν σαν να μου μιλούσες κατα πρόσωπο..αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία ίσως, όλοι μιλάμε κατα πρόσωπο κυλώντας στο πρανές ενός απείρου που ίσως ορίζεται έτσι ως ο αληθινος διάλογος..αλλά ας αφήσω τους προλόγους, αν και μου αρέσουν!...Ήδη απο την αρχή ορίζεις την αρχική συντεταγμένη του Οίκου, αν και οι συντεταγμένες είναι αντικειμενικές απο κάπου κάποιος αρχίζει να κοιτά..και ξεκινάς με την αγαπημένη μου διάσταση..τα έγκατα του καταγωγικού στοιχείου..απλά τα έγκατα: "στρατιές προγόνων δεν σταματούν/ατελείωτες." "αναρίθμητα πόδια/άψυχα μάτια/σάπια μέλη που σέρνονται στο άνυσμα του ενός"..πρίν ακόμα διαβάσω το ποίημα σου αυτό αναρωτιόμουν πως να απαντήσω στην ολιστική μελλοντολογία του Χέγκελ για να σώσω αυτά τα θρυμματισμένα μέλη και τους μυριάδες νεκρούς, πως να διατηρήσω την αυτουσιότητα χωρίς να υποκύπτουμε στην μελλοντολογική ουτοπική Ολότητα..όπως λέει ένας φίλος ακολουθώντας την αισιοδοξιαρχία αυτή είναι η μοναδική επιβίωση του κάποτε παρόντος του παρελθόντος, το δικό μας παρόν το τότε δυνητικό μέλλον..οκευ είπα, εγω θα συνεχίσω να τριγυρνώ στα απομεινάρια..και να ξεπρόβαλε η ποίηση ενός γεωμέτρη μυστικού να δίνει μια διάταση μη πραγμική, το Εν, χωρίς ηδύτητες να σέρνει αυτή την αγαπημένη στρατιά..,όμως προχωράς στις διαστάσεις..έρχονται οι ακροβάτες..στην ταράτσα να μεταβαίνουν συνεχως απο το "πελεκημένο αυτόκρατο εγώ" στο "πρανές του απείρου"..βγαίνοντας κατα κάποιο τρόπο απο τα αγαπημένα μου έγκατα συνήθως εγκαθίσταμαι σε μια παρακείμενη σκηνή παρακολούθώντας αυτή την κινδυνώδη εξισορρόπηση, και τώρα βλέπω πάλι κάτι ανάλογο, έστω απο την πλευρά ενός αδελφού που κοιτά απο μέσα απο τον οίκο..παράξενη δι-όπτευση..αν και δηλώνεις πως έκλεισες τα σωθικά σου θα μπορούσα να πω πως μεσολαβείς κάθε βλέμμα που κοιτά και αυτή την σπλάχνική πλευρά, όταν αυτή κοιτά προς σενα και τους ακροβάτες...μια χαρτογράφηση σαν κι αυτή συμβαίνει σε δύο φάσεις, ενώ υποσημαίνεται η παρουσία ενός βλέμματος προς τα κάτω..επανέρχονται οι γενιές, 80, "αμίλητοι έρχονται, αμίλητοι φεύγουν, δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους" εκεί είναι που βλέπω σενα να μιλάς απο το ερμάρι, ελπίζω να υπάρχουν τροφές και προμήθειες για τους χειμώνες φίλε, δε σου ζητώ να βγείς στο κρύο..εξάλλου κι εγώ στην σκηνή είμαι! κάτι ξέπνοα καρβουνάκια σιγοσείω να ζεσταθώ, και τις νύχτες ακούω κάτι φωνές, ψιθύρους..πάνω "κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα"..είναι όμως έτσι αδελφέ, η μήπως τουτουρίζουμε όλοι κλεισμένοι σε αναμονή;..σε ετοιμότητα νομίζω να ξανανέβουμε στο σχοινί, να ξανανιώσουμε τον ίλιγγο..θα σταματήσω εδώ, για να οργανώσω την πραγματική μου "απάντηση" , δεν μπορώ παρά να παραμείνω στο αντίσκηνο, κάτι δοκιμές γίνονται και δώ, αλλά πρός το παρόν τροχίζουμε τα δρεπάνια και τα όργανα...θα σου αντι-μιλήσω αδελφέ, θα κυλήσω κι άλλο στο πρανές του διαλόγου, δεν είναι μόνον δικός μας..
εάν μερικές φορές αργώ να σου απαντήσω, να ξέρεις φίλε μου Ιωάννη -εκτός των υπολοίπων- είναι επειδή στέκομαι και ξαναστέκομαι σε όσα μου γράφεις... έτσι είναι... και σε τούτο το 'σημείωμα' -όλα σου τα 'σχόλια' έχουν θέση φιλοσοφικών μικρών πονημάτων - στάθηκα πολύ σε κάποιες λέξεις...
Οίκος
αυτουσιότητα
αναμονή
ίλιγγος
....
ναι, υπάρχουν λέξεις που, θέλεις δεν θέλεις, σε ραπίζουν, δεν σε αφήνουν ήσυχο... καμιά φορά σκέφτομαι ότι χωρίς τις λέξεις, δεν θα ήμασταν απλώς μουγγοί και ηλίθιοι, θα ήμασταν ανύπαρκτοι... και σαρκικά ακόμη... παράξενο να είσαι και να έχεις το όραμα της μη-ύπαρξής σου... αλλά λέμε τώρα...
είναι και το άλλο...
τα κείμενά σου, τον τελευταίο καιρό με έχουν επηρεάσει, δεν το κρύβω... κάποτε είχα αναπτύξει, ξέρεις, τη θεωρία ότι δεν θα έπρεπε να αφήνουμε κανέναν 'συγγραφέα' να μας ποτίζει με την αλήθεια ή το ψέμα του ακόμη κι αν 'μας κάνει καλό'... έχω την πεποίθηση φίλε μου πως όσοι έχουν διαβάσει πολύ και πολλά, έχουν πάθει μια... ανήκεστο βλάβη... αποτελούν ένα... ιδιότυπο 'ίδρυμα' φιλοξενίας χιλιάδων ξένων... αποτελούν έναν οίκο κι αυτοί... Ο Κρισναμούρτι το έλεγε αυτό 'οριστική διαμόρφωση', ας πούμε ότι έχει 'φισκάρει' το σύστημα, δεν χωράει άλλο και χρειάζεται... format... όμως, ανακαλύπτω πτυχές που με ενδιαφέρουν πολύ, περισσότερο απολαμβάνω στα κείμενά σου μια εξαιρετική αίσθηση 'ακρίβειας' που μοιάζει με εκείνη των μεγάλων σολίστ που έχουν λιώσει μελετώντας, ακούγοντας, διαλογιζόμενοι στο θέμα τους...
δεν γίνεται να είσαι ακριβής αν δεν έχεις πρώτα χυθεί στο απέραντο...
να ξανανιώσουμε τον ίλιγγο Ιωάννη...
έστω κι αν το τίμημα θα είναι μεγαλύτερο από ό,τι φανταστήκαμε
σίγουρα θα είναι
αλλά... δεν ξέρω πως αλλιώς γίνεται να μην φοβάσαι τα όνειρά σου...
σ'ευχαριστώ...
Τόση απαισιοδοξία; Τόσος φόβος; Ας αφαιρέσουμε απ' το μυαλό μας τα άψυχα μάτια και τα σάπια μέλη των προγόνων μας. Ας αναλογιστούμε ότι έζησαν, αγάπησαν, ερωτεύθηκαν παράφορα, γέλασαν με την καρδιά τους, έκλαψαν και ξαλάφρωσαν, εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν, τόλμησαν αυτοί! Κανείς τους δεν περιμένει τον αρπιστή. Ας σηκωθούμε, ας παλέψουμε για ότι αρνητικό, ας κάνουμε ότι μπορούμε ο καθένας και μετά ας γυρίσουμε το κεφάλι, ας φύγουμε μακριά απ' τους ακροβάτες κάνοντας τούς τρελούς να σωριαστούν "αλλάζοντας το κέντρο βάρους" και ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε! Ήρθαμε στη ζωή! Ας την διαβούμε χωρίς να σκεπτόμαστε το σκόλασμα. Ας ανοίξουμε την ψυχή μας κι ας αρπάξουμε ό,τι ποθούμε χωρίς αργοπορία χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες. Ας τολμήσουμε κι εμείς, όπως μετά θα τολμήσουν και άλλοι και άλλοι... που θα είναι σαν κι εμάς τυχεροί, γιατί θα γεννηθούν, γιατί θα πάρουν αυτό το δώρημα που μόνο μια φορά μάς χαρίζετε απ' την γόνιμη ύλη. Μη γινόμαστε αγνώμονες. Μην αφήνουμε την αποξηραμένη σκέψη μας σαν σκουριασμένη πρόκα, να πολτοποιεί τα σωθικά μας, σκεπτόμενοι τον αποσωμό των αγαπημένων μας. Ας πιαστούμε απ' το χέρι και ας αφουγκραστούμε τον ήχο της ζήσης μέσα μας, ας αγκαλιαστούμε κι ας στρέψουμε την προσοχή μας στη μουσική, ας τρέξουμε στο δάσος να απορίσουμε πόσο ψηλά μπορούν να φθάσουν τα δέντρα, ας αισθανθούμε σοφοί παρατηρώντας τη νύκτα τα αστέρια, ας βραχούμε απ' την μπόρα και μετά ας αφεθούμε στην ομορφιά του ουράνιου τόξου. Ας κοιταχτούμε στα έμψυχά μας μάτια και ας ξεστομίσουμε δυο υπάκουες λέξεις: "Είμαστε ζωντανοί!"
Νημερτή καλό ξημέρωμα.
Συγνώμη που θα το πω Χάνη αλλά είσαι εντελώς εκτός θέματος... θα με κούραζε πολύ να ξεκινήσω διάλογο σε λανθασμένη βάση... από την άλλη, το Μαύρο Ρόδο δεν δημιουργήθηκε για τους... θιασώτες της ψευτο-αισιοδοξίας τύπου Ρένας Βλαχοπούλου... αλλού θα τα βρείς αυτά και εν αφθονία...
[Διάβαζε πάντως πιο προσεκτικά τα κείμενα... είσαι ευφυέστερη αυτού του σχολίου που δεν σε αντιπροσωπεύσει...]
Ίσως για τη δική σου αλήθεια, είμαι εκτός θέματος. Πάντως η αγενής απάντησή σου, δεν συμβαδίζει με τα γραπτά σου. Δε σου θυμώνω. Πράγματι έχω λίγο χρόνο και το διάβασα στα γρήγορα. Τα blogs σου τα απολάμβανα στα διαλύματα της δουλειάς μου. Δεν παρακολουθώ κανένα άλλο. Δεν είναι η απασχόλησή μου τα blogs. Τα δικά σου γραπτά τα ξεχώρισα πέφτοντας επάνω τους, καταλάθος. Κάποιες εκφράσεις σου, όμως σήμερα, με πρόσβαλαν και θα μπορούσα να κάνω τι ίδιο, αλλά δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Καλή συνέχεια, να είσαι καλά. Δεν χρειάζομαι απάντηση. Και στο ξαναγράφω: Δεν σου θυμώνω. Καλή σου μέρα.
Μπορεί να μην θέλεις απάντηση Χάνη αλλά εγώ θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι: εγώ προσωπικά θύμωσα με το σχόλιό σου και δεν με ενδιαφέρει να παρεξηγηθώ καθόλου και από κανέναν. Οι ψευτοκαθωσπρεπισμοί δεν με αφορούν... πλέον... και θύμωσα περισσότερο γιατί όταν βλέπω παραινέσεις του τύπου 'ας κάνουμε εκείνο, ας κάνουμε το άλλο' έχω στο νου μου έναν δημοδιδάσκαλο που σηκώνει το δάχτυλο και υποδεικνύει... και θύμωσα γιατί το σχόλιο δεν ήταν του δικού σου επιπέδου... φάνηκε ότι δεν ασχολήθηκες με τον πυρήνα του κειμένου, όποιος κι αν είναι αυτός... εμένα με ανησυχούν οι άνθρωποι που δεν θυμώνουν Χάνη... όποιος δεν θυμώνει είναι νεκρός... όταν αρχίζουμε να θυμώνουμε πάλι θα αισιοδοξώ για όλους μας... όπως και να'χει, να είσαι καλά... μην φοβόμαστε την ένταση του διαλόγου, την απουσία του να φοβόμαστε...
Το ωραίο, ξέρεις πιο είναι Νημερτή; Ότι δεν ήθελα απάντηση, αλλά κοίταζα μήπως και απαντήσεις! Δεν γνωριζόμαστε, όμως ο διάλογος είναι κάτι πολύ ισχυρό. Τι θα γινόμασταν χωρίς κουβεντολόι; Λοιπόν, πράγματι δεν σου πέταξα το γάντι και ξέρεις γιατί; Πρώτον παραδέχομαι ότι έχεις δίκαιο και δεύτερον θαυμάζω τα ποιήματα που εσύ γράφεις. Εαν είχες άδικο θα θύμωνα πολύ. Και αν εσύ μπορείς να ενεργείς σαν κάρβουνο, εγώ μπορώ να ενεργώ σαν φωτιά. Ας "δώσουμε" τα χέρια Νημερτή. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει σε νιώθω φίλο.
Θέλω να σου πω και κάτι άλλο, χωρίς να έχω την πρόθεση να σου κάνω το δάσκαλο. Άλλωστε ποτέ δεν την είχα.
Στην δημιουργία αφήνουμε τους άλλους να δουν με τα δικά τους μάτια το Έργο Τέχνης. Να οδηγηθούν με τα δικά τους συναισθήματα. Είναι να απορείς, το τι μπορεί ο καθένας να νιώσει απ' αυτά που κοιτάζει ή διαβάζει. Μπροστά στον ίδιο πίνακα, άλλος αισθάνεται θλίψη και άλλος ευχαρίστηση. Είναι δυνατόν να θυμώσεις με έναν απ' τους δυο;
Καλό σου ξημέρωμα.
Ο θυμός, έλεγε ο Πλάτων, είναι το προοίμιο της σκέψης, εδώ της ποιητικής σκέψης, και ο διάλογος η εκδίπλωση του θυμού σε δημιουργία, εδώ ποιητική δημιουργία.
Με τους χαιρετισμούς μου σε όλους τους σχολιαστές και, ανάμεσα σε αυτούς, στον πολυαγαπημένο μας Ιωάννη, σμιλευτή του ποιητικού γίγνεσθαι ως γίγνεσθαι ζωής.
Χάνη, και βέβαια 'δίνουμε τα χέρια'... δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή ότι έχουμε απομακρυνθεί, διότι όπως έχω γράψει από παλαιότερα, εκτιμώ ιδιαίτερα τη ματιά σου και το βάθος της σκέψης σου... όχι μόνον δεν τα παίρνω πίσω αλλά επαυξάνω... Ναι, στη δημιουργία έτσι κι αλλιώς, θα έλεγα επιπροσθέτως, είμαστε όλοι 'ανυπεράσπιστοι'... καμιά φορά και επιθετικά αμήχανοι ή αμυντικά 'ενοχλημένοι'... Φαντάζομαι πως θα συμβαίνει πολλές φορές με τις δικές σου δημιουργίες και τις αντιδράσεις όσων τις βλέπουν... έτσι είναι...
Και να ξέρεις ότι και με τιμά να με διαβάζεις και βεβαίως θέλω να είμαστε φίλοι...
Να είσαι καλά!
Και τους δικούς μου χαιρετισμούς σε σας κε Τζωρτζόπουλε που τιμάτε με την παρουσία σας το Μαύρο Ρόδο. Σας ευχαριστώ για την σκέψη του Πλάτωνα που... θα πρέπει να θύμωνε πολύ συχνά από όσα συνέβαιναν γύρω του -αλλά και μέσα του ίσως!
Θα θελα αγαπημένε φίλε με την άδεια που παίρνω απο την καλοσύνη σου (ούτε μια λέξη δεν έχει μείνει αλώβητη ρε γαμώτο) να πω κι εγώ πως συμπαθω την Χάνη παρόλο που αισθάνθηκα πως μπούκαρε στην συζήτησή σου και την συζήτησή μας εδώ σαν μαμά..μου τη δίνουν οι μαμάδες αλλά τις αγαπω κι όλας, και θέλω να τις μαλώσω αλλά και να τις αγκαλιάσω..νομίζω οι παραινέσεις της απορρέουν απο την μητρική της αγκαλιά, ακόμα κι αν μπορεί να θυμώσουν τα άγρια παιδιά..εξάλλου χρειάζεται θάρρος να μαλώνεις διδακτικά, αγριόπαιδα..δε ξέρω μπορεί να με παρεξηγήσεις και η Χάνη επίσης, αλλά αυτό μου βγήκε, δεν θέλω να θεωρήσετε τους μεταφορικούς μου παραλληλισμούς προσβλητικούς..χαιρετώ αδελφικά
Το καλό και το... κακό με την ανάπτυξη τέτοιων 'παράλληλων' διαλόγων αγαπημένε μου Ιωάννη -εννοώ παράλληλων με το 'κυρίως θέμα' που είναι ένα κείμενο ανάρτησης- είναι ότι αναδεικνύονται και πτυχές που δεν τις φανταζόμαστε ή δεν τις έχουμε στο 'πρόγραμμα'... ερχόμαστε έτσι πιο κοντά, γνωριζόμαστε με μεγαλύτερη εντιμότητα... θα εξομολογηθώ κάτι και σε σένα και στη Χάνη -που επίσης συμπαθώ εξ αρχής: Είμαι άνθρωπος που αν δεν 'αναμετρηθεί' σε έναν έντονο διάλογο με τον άλλο δεν τον... εκτιμά... [γενικώς βέβαια δεν έχω και πολλούς ανθρώπους που αληθινά εκτιμώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα]… έχω αναζητήσει τα αίτια αυτής της δράσης μου και πιστεύω ότι έχω βρει μια άκρη... ποτέ δεν μου άρεσαν και οι 'πασιφιστές' βέβαια, από βλακεία ή από δειλία... εκεί τα βρόντηξα κάποτε και οριστικά με ό,τι λέγεται Εσωτερισμός... 'μην θυμώνετε, μην νευριάζετε, μην προσβάλλεστε, είστε ένα με το σύμπαν και το σύμπαν δεν προσβάλλεται από τίποτα' και πολλά άλλα ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΑ ΓΙΑ ΚΆΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!
Κάποτε ρώτησα μάλιστα έναν δάσκαλο που είχα: 'δηλαδή αν τσακώσω τον εργοδότη μου να με κλέβει στα ένσημα θα μείνω απαθής; 'Και βέβαια', μου απάντησε. 'Λάθος' του είπα εγώ, ‘εκεί είναι που θα του κόψω το λαρύγγι... και ΜΕΤΑ θα είμαι απαθής’, είπα εντελώς φυσικά και με κοιτούσε λες κι είχα έρθει από τον Άρη!
Το λέω αυτό χαριτολογώντας και άσχετα με ό,τι είπαμε με την Χάνη ή λέμε μεταξύ μας. Κατανοώ απολύτως τα περί διαχείρισης του θυμού και άλλα σχετικά αλλά όταν αποφεύγουμε και εντελώς την αναμέτρηση σημαίνει ότι τελικά, καλύτερα να μείνουμε και κλεισμένοι σπίτι μας… το έθεσε πολύ ωραία και ο κος Τζωρτζόπουλος με τον Πλάτωνα στο σχόλιό του.
Όσον αφορά τις παραινέσεις… ίσως να έχω δυσανεξία με δυο πράγματα: τις παραινέσεις και τις προστακτικές… Εκτιμώ όμως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και ειλικρινά το ότι η Χάνη δεν έμεινε εκεί, δεν ‘μούτρωσε’, δεν είπε ‘τι λολός είναι αυτός’ και δεν εγκατέλειψε το πεδίο της ‘μάχης’. Αυτό την ανέβασε πολύ περισσότερο στα μάτια μου. Γιατί δεν είμαστε ούτε από πλαστελίνη Ιωάννη μου ούτε τώρα στα μισά του βίου μου –λέμε τώρα – θα παριστάνω τον ‘δεν τρέχει τίποτα’ όταν κάτι με ‘τσιμπήσει’…
Να μην φοβάσαι ότι παρεξηγείσαι σε παρακαλώ φίλε μου… και στο κάτω κάτω, όπως είχε πει κάποτε ο πατέρας μου, ‘εσύ πες αυτό που είναι να πεις και αν θυμώσω, πρόβλημά μου να το αντιμετωπίσω’… [μάλλον το είχε πει όταν του είχα ζητήσει να μου αγοράσει τον πρώτο Η/Υ, μέσα δεκαετίας του ’80 που κόστιζε ένα βουνό χιλιάρικα!!!]
Ευχαριστώ Eriugena για την συμπαράστασή σου. Αλήθεια το εκτιμώ.
Επειδή αδικήσαμε το ποίημά σου Νημερτή, τον Αρπιστή, και το θέμα ξέφυγε τελείως, θέλω να γράψω δυο λόγια.
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω διαβάζοντάς το και ξαναδιαβάζοντάς το αυτές τις μέρες, με όλη την σοβαρότητα που του πρέπει, είναι ότι μέσα σε μερικές λέξεις περικλείεις έναν ολόκληρο κόσμο. Απ' τα παιδικά βιώματά μας, μέχρι τα γκρίζα μας μαλλιά. Απ' το παρελθόν μας που κουβαλάμε στις πλάτες μας, μέχρι τις στρατιές των προγόνων μας, που σαν ταινία βωβού σινεμά περνούν μπροστά απ' τα μάτια της πνευματοκτατίας μας, της αρχής της σκέψης μας. Απευθύνεσαι στον εσωτερικό μας κόσμο. Συγκεκριμένα πιστεύω στην ψυχή μας. Ακόμα στο ακρωτηριασμένο και επεξεργασμένο εγώ μας, όπως μας το κατάντησαν αυτοί που όπως γράφεις, θέλουν να ισορροπούν πάνω στα όνειρά μας. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι το κλείσιμο στους εαυτούς μας. Είναι η σιχασιά που νιώθουμε για οποιαδήποτε ενέργειά μας. Απομονωνόμαστε τότε και αποζητούμε την ακοινωνησία μέχρι να ξαναβρούμε τη δύναμη και την όρεξη να ξεκολλήσουμε απ' το κέλυφός μας και να ξεπορτίσουμε με καινούργια ελπίδα.
Αν κάνω και πάλι λάθος, σε παρακαλώ εξήγησέ μου, αν έχεις χρόνο. Ευχαριστώ.
Φίλη μου Χάνη καλησπέρα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τον αιφνιδιασμό μου όταν είδα, από καθαρή τύχη, το σχόλιό σου, σήμερα, μετά από τόσες ημέρες! Ποιος ξέρει τι γνώμη σχημάτισες... Μα, είναι η αλήθεια ότι δεν μου ήρθε ειδοποίηση από την "G" για το σχόλιο... δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί... σημασία έχει ότι τα σημαντικά σου λόγια δεν μπόρεσα να τα δω εγκαίρως... τέλος πάντων... ζητώ συγνώμη και προχωρώ.
Είσαι μέσα στον πυρήνα αυτού του ποιήματος φίλη μου. Πρέπει να σου πω πως εδώ και πολλά χρόνια, στα κείμενά μου και οι δυο διαστάσεις, ο χρόνος και ο χώρος αλληλοεμπλέκονται σε μια -μερικές φορές- σουρεαλιστική δράση, αποκαλύπτοντας ή προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν τις μυστικές δράσεις του είναι... δεν ξέρω ακριβώς...
Δεν λείπει η ελπίδα... όχι, νομίζω ορθά το επισημαίνεις...
Σ'ευχαριστώ, έστω και τόσο καθυστερημένα, να ξέρεις ότι δεν ευθύνομαι -πρωτογενώς τουλάχιστον- για την αργοπορία αυτή.
Δημοσίευση σχολίου