Άνοδος
Λευκή, παγωμένη Απεραντοσύνη
ακούς τη φωνή μου;
είμαι ένας μικρός
κρυμμένος σβώλος
από θείο πηλό
και σιωπηλός σε περιμένω
να με σαρκώσεις
Αγγιξέ με!
Τη πνοή σου δώσ' μου
μια ματιά σου έστω
Σήκωσέ με!
Λευκή, παγωμένη Ανοιχτοσύνη
σου'χω δοθεί
τρέμω μα δε φοβάμαι
κλείνω τα μάτια
σε επικαλούμαι!
Κάνε με αθάνατο πλάι σου
Φίλησέ με!
Κλείσε με μέσα σου
Μια Άνοδος η ύπαρξή μου
Μια κλίμακα η ψυχή μου
Λευκή Θεά των Ουράνιων Λυγμών
συντρίβομαι στο Υπέροχό Σου...
22 Νοεμβρίου 1998
12 σχόλια:
"Λευκή, παγωμένη απεραντοσύνη", τη νιώθω στα πόδια μου σε αυτό το αχανές δισδιάστατο που ορθώθηκε έμπροσθέν σου αγαπημένε φίλε να πρέπει να την διαβώ σαν χαμένος εσκιμώος..έπειτα την αισθάνομαι να παγώνει σιγά σιγά το δέρμα και να εισχωρεί στον πυρήνα των ζωτικών οργάνων, σαν εχθρός της ζωής αλλά και σαν ο μοναδικός οριοθέτης του έξω με το μέσα..Εσύ βλέπεις πάντα αρχοντικά τον Ουρανό, και θέλω να καταφτάσω στην περικυκλωμένη απο τους κρυστάλλους των οραμάτων σκηνή σου..Ξέρω ότι με περιμένει ένας ζεστός και πικρός οικοδεσπότης που εκσφεδονίζει τις επικλήσεις του πότε μέσα απο την θράκα, πότε βγαίνοντας έξω και αντικρύζοντας το αχανές του παγωμένου ουρανού και το αχανές των πάγων που ενώνονται μαζί του στο βάθος..Οι επικλήσεις του με ζεσταίνουν και με φοβίζουν ταυτόχρονα, και όσο ξεπαγώνουν τα πόδια μου απ'το επικίνδυνο ταξίδι, ανοίγει ένα φθαρμένο βιβλίο, ριγώντας στα πρώτα του ακούσματα.. Η άνοδος σε αυτό το απέραντο διάστημα, παίρνει μαζί της και το θανατερό ταξίδι, τα σπλάχνα μου δεν ζεσταίνονται αλλά μεταγγίζουν την φωτιά του πάγου στον Νού, ο Νούς αντικρύζει τότε αυτό που δεν έβλεπε σχεδιάζοντας..την κλίμακα μιας ψυχής που περιπλανήθηκε ζητώντας την ιερή στιγμή..
έτσι μου βγήκε φίλε μου
ο πάγος του απείρου
σε μια περιπλάνηση
με συνέχεια...
μόλις χθές η ψυχή μου σκάρωνε τον εσκιμώο του απείρου
σήμερα ήρθε μαζί μου στο σπιτικό σου..
μα όσο κι αν ανέβεις , όσο κι αν το χέρι απλώνεις, πώς, μα πώς μπορείς να αγγίξεις την απεραντοσύνη;
θείο σεντόνι που σε τυλίγει, μα δεν το νιώθεις, δεν σε ακουμπά καν...
δέος!
ταπεινά υποδεικνύω πως:
σου έστειλε σημάδι Γυναίκας η Θηλυκή Απεραντοσύνη, η Ανοιχτοσύνη της Δημιουργίας...
και το μόνο που μένει είναι ο Ποιητής να Ερωτεύτει την ΑΥΤΑπάρνηση και να ντυθεί την Ανυψωτική του ΥπέρΒαση προς τον Αστρικό Εαυτό του...
παντα με ΑερόΣκαλα το χέρι που ήδη σου απλώθηκε...
Σε φιλω...
Χαθηκαμε Φιλε ολα καλα;
Εγω τρεχω με καποια προβληματα υγειας της μητερας μου,
και ο χρονος μου ειναι λιγοστος...
Ελπιζω να περνας ομορφα!
Θα τα ξαναπουμε και πολυ συντομα ευχομαι!
nephilim
δίπλα στην επίκληση ενός μυστικού, η κατάθεση ψυχής μιας αδελφής ψυχής που με λόγια δυνατά και βλέμμα γενναίο χαράζει ουρανοδρόμους... για μια ακόμη φορά με καθήλωσες Ιωάννη...
και στο σπιτικό μου σε φιλοξενώ...
βρήκες τη λέξη Νέλλυ... και μαζί της όσα περιέχει όλη τούτη η ιερή επίκληση...
το μόνο που μένει είναι ο Ποιητής να Ερωτεύτει την ΑΥΤΑπάρνηση και να ντυθεί την Ανυψωτική του ΥπέρΒαση προς τον Αστρικό Εαυτό του...
αν το κάνει αυτό ο συγκεκριμένος άνθρωπος Κάκια μου, τότε...
σε φιλώ κι εγώ...
Και βέβαια θα τα ξαναπούμε nephilim... ευχές και σκέψεις σου στέλνω...
Ζητάμε γέννηση και μόλις τη βιώσουμε αποζητάμε θάνατο και μετάβαση. Άνοδος; Απληστία; τι το ανθρώπινο;
Ωραίο!
απλά, μου αρέσει
Όχι, όχι απληστία φίλε Φόβε... εδώ έχουμε με μια εσωτερική, βαθιά υπαρκτική γέφυρα με το α λ λ ι ώ ς... να'σαι καλά...
Καλησπέρα Χρήστο... εύχομαι καλό φθινόπωρο...
Δημοσίευση σχολίου