Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011



Λευκή Ελπίδα

Τον βάφτισαν
‘Ο άνθρωπος – ψάρι’
Πριν γεννηθεί
τον μαχαίρωσαν
στο υπογάστριο
Το ένα του μάτι
διογκωμένο
έβλεπε την μειλίχια προστυχιά της μέρας
το άλλο
σφαλισμένο επιδέξια
ζωντάνευε τη νύχτα
όνειρα πυρός

Ο δόκτωρ Μέγκελε
εκείνης της μαύρης πτέρυγας
που ακόμα βρωμάει και ζέχνει
φύτεψε τον πυρετό στη μια αδελφή
και την άφησε να πεθαίνει
και η δίδυμη κλαίγοντας
της έφερνε βροχής νερό
μέσα στο στόμα
γιατί αν πέθαινε η μια
χανόταν και η άλλη

οι δεσμοφύλακες διασκέδαζαν
έβαζαν στοιχήματα
αν θα τα καταφέρει…

Λευκή ελπίδα

Ο άνθρωπος – ψάρι
κουρνιαξε στο ουρλιαχτό του
και περίμενε
σαν ήρθε ο νοσοκόμος της αυγής
του έμπηξε το καρφί στο μάτι
άνοιξε την πόρτα της παράγκας
κι έτρεξε στο αιώνιο
να βρει κείνο τον ήλιο
που του υποσχέθηκαν

κι όταν άκουσε
τις πρώτες ριπές να μπολιάζουν την αυγή
με το αίμα του
γύρισε κι είδε τις δυο αδελφές
πιασμένες απ’το χέρι
να χαμογελούν

στην απέναντι πτέρυγα
ο ήλιος είχε ανατείλει…

Σεπ 2011


12 σχόλια:

AERIKO είπε...

Χωρις τη μειλίχια προστυχιά της μέρας
η νυχτα δεν θα ειχε λόγο ύπαρξης μιας και γινεται τρυφερη αγκαλια έμπνευσης
για τους αιρετικους της αξιοσυνης του πνευματος αλλα και δρόμος μεσα απο τα σπαραγματα του χρόνου για μια προγευση του αιωνιου.

Το έρεβος και το χαος ανηκουν πια στη μερα γι αυτο και μπροστα στης μερας τα καμωματα η νυχτα ευγενικά σωπαινει.

Όμορφο απογευματάκι εύχομαι χαιρομαι πάντα οταν σε ανταμώνω στη σελίδα ναι μεν της ερημου αλλα στην παραγραφο της φωτιας.!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Όμορφο, δυνατό και λόγος αιχμηρός.
Μα, τι σχόλιο να κάνω... απλά μου αρέσει.
Την καλησπέρα μου και πάλι.

Eriugena είπε...

Είναι συγκλονιστική η εκδίκηση που προσφέρεις φίλε μου, με τάραξε, γιατί δεν φάνηκε μέσα μου απλώς να είναι υπερβατική, και πάλι όμως υπερβατική είναι, και πάλι δεν είναι μόνον υπερβατική..τόσο σκληρή μπορεί να είναι η δικαίωση, τόσο απραγματοποίητη όσο απουσιάζει, δεν είναι προφανής αφού τα θύματα είναι δύο οντότητες ή μια διττή αγαπητική η άλλη τερατώδης και μοναχική αθώα, που αντικρύζονται αδικαίωτες ως οντότητες, κάτω απο το βλέμμα του θύτη..και δεν νικούν το κακό, αλλά το νικούν, γιατί ο θύτης (προ)εξαφανιζεται..χωρίς να βυθίζονται στη σιωπή αλλά βυθιζόμενοι στη σιωπή..δε μπορώ να σχολιάσω άλλο κομπιάζω, ίσως άλλη στιγμή

Νimertis είπε...

καλησπέρα Αερικό μου... ναι, το έρεβος είναι αυτό που συναντάς πια βγαίνοντας το πρωί απ'το σπίτι... να σαι καλά...

Νimertis είπε...

Καλησπέρα φίλε Ζάχο... σ'ευχαριστώ!

Νimertis είπε...

'...και δεν νικούν το κακό, αλλά το νικούν...'
ναι, αδελφέ μου Ιωάννη...

το κόμπιασμά σου έφτασε ως εμένα... και σ'ευχαριστώ που έγραψες με την φόρτιση αυτή...

Alex είπε...

μαχαίρι στην καρδιά οι εικόνες ..
ολοζώντανες , σα να'βλεπα να περπατούνε μελλοθάνατοι..σε λίγους στίχους μια ζωή και ένας θάνατος!
εξαιρετικός nimerti!

~reflection~ είπε...

Μέσα στην ΑΥΤοπροστασία τους τα άυλα δε μαχαιρώνονται από αιχμηρές Στιγμές Άρρωστου Χρόνου!....

τα δίδυμα τα διαχωρίσαμε αιώνες πριν,
μα το αίμα ακόμη μιλά κι ενώνει τις διαδρομές στις φλέβες της Ζωής....

Πως να ξεφύγουμε, υπέροχε Νημερτή, από τον πυκνό πνιχτό αέρα που αναπνέουν οι Μνήμες μας μόλις το σεντούκι της Ζωής ανοίξει για να βρεθεί η Λύση των προβλημάτων στη συσσωρευμένη Γνώση μας?????.....

Εγώ κρατάω το μαχαίρι...
τον ήλιο που ονειρεύτηκαν τα τυφλά μου μάτια...
τη δίδυμη αδερφή της Ψυχής μου κι ας ορφάνεψε από παιδί...

ΕΓΩ σκάβω το χώμα που θάβονται οι κραυγές μου...

και κάθε ποίημα που μένει αποτυπωμένο, μία ελεγεία σ'αυτον που παντα Αδοξα καταλήγει στον τελευταίο ΣΤΙΧΟ,
δίχως να εχει προλάβει να τραγουδήσει τους πρώτους που περιείχαν Νότες Αισιοδοξίας,
πριν η Ξηρασία του άηχου πόνου,
πνίξει τη Μουσική της Καρδιάς....


Σε φιλω..

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλη μου Αλεξ... με τιμάς!

Νimertis είπε...

Εγώ κρατάω το μαχαίρι...
τον ήλιο που ονειρεύτηκαν τα τυφλά μου μάτια...
τη δίδυμη αδερφή της Ψυχής μου κι ας ορφάνεψε από παιδί...

τούτοι οι στίχοι - σκέψεις σου Κάκια μου, με έκαναν να σιωπήσω...
να σιγήσω αν θες...
έμπηξες βαθιά το μαχαίρι σου, όντως...

σε φιλώ κι εγώ...

Wicca είπε...

Γιατί τόσος ακρωτηριασμός; Αφού και άρτιοι ακρωτηριασμένοι ζούμε σε κόσμο οπλισμένο με μανία!

Νimertis είπε...

δεν ήταν επιλογή μας αυτός ο ακρωτηριασμός Γουίκα... ο δρόμος προς την αρτίωση ίσως να είναι μια επιλογή... κι αυτό σε κάποια πλαίσια...