Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012



Μέσα μου είσαι πάντα εκείνο το κορίτσι
Που γνώρισα πλάι στον έφηβο σχίνο
Κείνο το περίεργο γέλιο σου
Που αιχμαλώτιζε ως και το χρόνο
Κείνο το άδολο άγγιγμά σου

Μέσα μου είσαι πάντα ένα απρόσιτο ναι
Κι ένα διάπυρο όχι
Δίπλα σε κείνο το μικρό μαστιχόδεντρο
Που μοσχοβόλαγε όταν του μιλούσες
Στη παραλία που πρωτόδαμε την αυγή ενός νέου κόσμου
Που ποτέ δεν ανέτειλε…

Κι εκείνος ο ανήλικος σχίνος
Δάκρυζε κάθε φορά και πιο γοερά
Καθώς τον πλήγωνε η απληστία των ανθρώπων
Και γιατρευόταν μονάχα όταν τον άγγιζες εσύ…

Μέσα μου είσαι πάντα ένας ήλιος νικηφόρος
Ένα δροσερό σεντόνι
Στον μεσημεριάτικο καύσωνα της Οφιούσας
Κείνο το καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτέ
Κανείς χειμώνας
Γιατί δεν το επιτρέψαμε εμείς…

Έφυγες βέβαια
Καθώς το όφειλες στην ειμαρμένη
Στη Δύναμη και στην Ανάγκη
Ναι, τώρα το ενστερνίζομαι
Αλήθεια στο λέω…

Το σχιναράκι στέκει μόνο
Και κλαίει πάντα όταν το πληγώνουν
Κι όσο κι αν το αγγίζω εγώ
δεν λέει να συνέλθει
σε κάποιο άλλο σύμπαν μοσχοβολάει
ένας άλλος καρπός της Αρχαίας Μάνας
έχει ένας άλλος χρονομέτρης τα σταθμά σου
και ο Θεός λυπάται τον κόσμο
και δεν τον αφανίζει…


Μάης 2009

25 σχόλια:

logia είπε...

Ax πόσο μου έλειψε αυτή η σελίδα
με την πάντα υπέροχη ποίηση...
καλή χρονιά εύχομαι

Wicca είπε...

Μέσα από την τύφλωση γεννιέται η λατρεία του φωτός!

Νimertis είπε...

Ειλικρινά στο λέω Νέλλυ, κάθε φορά που βλέπω κάποιο σχόλιό σου έχω μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Δεν ανταλλάξαμε ευχές αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μια όμορφη και δημιουργική χρονιά. Με αγάπη. Και αντοχές, σε όλους μας!

Νimertis είπε...

Είναι απαραίτητη λοιπόν τούτη η τύφλωση... ή έστω η συνειδητοποίησή της... υγεία και αρμονία σου εύχομαι Γουίκα μου!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Δεν μ έχει Συγκινήσει γραπτό εδώ και Πολύ καιρό, και Τώρα Ένοιωσα Συγκλονισμό, με συνέχει Βαθιά, καθώς έχω "ακούσει", ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ!!!! Είναι Καταλυτικό!
Ότι γράφει κάποιος και είναι όλων ή πολλών, ή έστω ενός ο Διάπυρος Καημός, είναι ΜΕΓΑΛΟ!
Νημερτή μου ίσως- όχι ίσως, είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ απ όλα τα διαμάντια σου!

Καλή και Δημιουργική Χρονιά!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Θέλω να στο "πάρω" να το φυτέψω στην αυλή μου..
Μπορώ;

Νimertis είπε...

Αγαπημένη μου Ρεγγίνα, με άγγιξαν πολύ τα όσα έγραψες... είναι ιδιαίτερη τιμή να το φυτέψεις στην αυλή σου... με όλη μου την καρδιά στο 'εμπιστεύομαι'...
και με τις πιο θερμές ευχές μου φίλη μου για τη νέα χρονιά...

logia είπε...

Σε ευχαριστω φίλε μου
από χθές προσπαθώ να μπω στο άλλο σου μπλογκ, που βλέπω κάτι σχετικό με floyd, αν δεν κανω λάθος, αλλά είναι αδύνατον να το ανοίξω...

rainmaker's phantom είπε...

Υπέροχο ποίημα,από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία..
Καλή χρονιά!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Σ ευχαριστώ Νημερτή μου κι αντεύχομαι θερμά..

Θα το φυτέψω σε "κάτι αγαπημένες γειτονιές"(http://agapimenamou.blogspot.com/) για να το βλέπω ευκαίρως- ακαίρως..

Νimertis είπε...

Νέλλυ μου, σ'ευχαριστώ που μου το ανέφερες... θα κάνω κάποιες ενέργειες στο "Νημερτή". Σε φιλώ!

Νimertis είπε...

Φίλη μου rainmaker's phantom... ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... μια όμορφη χρονιά να έχεις!

Νimertis είπε...

Γλυκιά μου Ρεγγίνα, μπαίνω κι εγώ τώρα στην αγαπημένη γειτονιά...

Eriugena είπε...

"Πάντα είσαι.."...Αυτό θα μπορούσε να είναι ή το ξεκίνημα μιας προσευχής, ή το ξεκίνημα ενός ερωτικού Λόγου πρός αυτό όμως το πρόσωπο που χάθηκε; Είναι άραγε προυπόθεση της μεταφυσικής ωραιότητας, όποια μορφή κι αν παίρνει να σχετίζεται με κάποια φυγή, την απουσία ?
Όμως, εδώ υπάρχει μια διαφορετική διάσταση που απο-φιλοσοφικοποιεί το έρωτημα αυτό, με την έννοια την αρνητικη της φιλοσοφίας. Το μικρό μαστιχόνεντρο στέκει και διαλύει τις αφηρημένες εννοήσεις που μπορεί κανείς να αραδιάσει με μιαν εγκεφαλική μανία. Το σχιναράκι "σε κάποιο άλλο σύμπαν μοσχοβολά/ένας άλλος καρπός της Αρχαίας Μάνας.."...ξέρεις πόσο με πονά αυτή η διάσταση, η ορφάνια μας χωρίς τα δέντρα και τα χόρτα είναι απόλυτη, δεν είναι απλά σύμβολα. Έτσι είναι ΕΙΝΑΙ..αυτό πιστεύω μαγεμένος, γι αυτό "ο θεός λυπάται τον κόσμο/και δεν τον αφανίζει"...γιατί υπάρχει ΟΝΤΩΣ "Κείνο το καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτε/κανείς χειμώνας/γιατί δεν το επιτρέψαμε εμείς.."
Δυνατέ φίλε μου σε χαιρετώ!!

nameliart είπε...

Σαν φράση ακούγεται κοινή, όμως έτσι ένοιωσα: μίλησε κατ' ευθείαν στη καρδιά αυτό το ποίημα. Και όχι μόνο μίλησε, αλλά και ξεδίπλωσε εικόνες μοναδικές που - και πάλι - μόνο τα μάτια της καρδιάς μπορούν να αιχμαλωτίσουν... Αλλά και να αιχμαλωτιστούν απ' αυτές!

Αγαπημένε φίλε Νημερτή, τις πιο εγκάρδιες ευχές μου για τη νέα χρονιά! Με δύναμη και υγεία!

Νimertis είπε...

καμιά φορά σκέφτομαι φίλε μου Ιωάννη, γιατί συνδέουμε τόσο πολύ οτιδήποτε γύρω μας με τις πολύ έντονες, πολύ δυνατές προσωπικές μας στιγμές... κι όχι μονάχα τη φύση αλλά και γεγονότα άσχετα, 'τι φορούσε ο τάδε στο δίπλα τραπέζι', 'τι χρώμα είχε το πουκάμισο του δείνα', κλπ. Λεπτομέρειες από τις οποίες γραπώνεται με μια παράξενη μανία ο νους και τις αιχμαλωτίζει για πάντα... εδώ βέβαια το ζήτημα είναι διαφορετικό αλλά αναλογικά λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο... το ίδιο το μαστιχόδεντρο γίνεται ένα αιώνιο σύμβολο μιας ιερής επαφής και απολυτοποιείται... δεν είναι λοιπόν ένα απλό σύμβολο, καλά το γράφεις, είναι συμμέτοχος σε ό,τι βιώθηκε... άλλωστε, όλα μετέχουν της ιερότητας, το νιώθουμε αυτό...
σ'ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σου! Και τα ζεστά σου λόγια!

Νimertis είπε...

Μελίνα μου, κι από μένα εγκάρδιες ευχές για μια χρονιά με νέες υπέροχες δημιουργίες από την καρδιά σου και τα μαγικά πινέλα σου... το ότι μίλησε στη καρδιά σου τούτο το ποίημα είναι άλλη μια απόδειξη της ευαισθησίας και της τρυφερότητάς σου... να είσαι καλά φίλη μου!

Ανώνυμος είπε...

στη γη, στον άνεμο, στη θάλασσα, σε κάθε μικρό κλαδί ή σε κάθε αυθόρμητο θρόισμα
κάπως έτσι υπάρχει
ή καλύτερα υπάρχει απλώς
η φύση
δυνατή
ανυπέρβλητη
μεγαλειώδης
κι άλλοτε
τρομαγμένη από των ανθρώπων την απληστία
ή θυμωμένη από τον παραλογισμό τους

όμως

η ψυχή
αναγνωρίζει
δυναμώνει
ελπίζει

Νημερτή να είσαι καλά, να δημιουργείς την ομορφιά και το άπιαστο, να χαμογελάς

κάποιες από τις ευχές μου

Νimertis είπε...

Silena μου', σ'ευχαριστώ πολύ για τις ζεστές ευχές σου αλλά και για τα όσα μου έγραψες... αληθινά...
Σου εύχομαι κι εγώ υγεία και όμορφες δημιουργίες και στη νέα χρονιά... από τον πλούσιο εσωτερικό σου κόσμο... τον γεμάτο χρώματα αλλά και διαστάσεις!

^.^ είπε...

This makes me think back to my childhood ... now we must think onward and upward ... there is no other way as it is the only way. Love, cat.

Νimertis είπε...

and there is always the inside look my friend Cat... thank you! Love...

~reflection~ είπε...

Να, πως αγαπιέται ο Πόνος!!!

Όταν ξέρει πως για να γιατρευτεί
θα του προσφέρει το Κορίτσι το Χαδι του!...
και μέσα από το Ποίημα θα αποδράσει
για να φτάσει εστω και ετεροχρονισμένα
ΕΚΕΙ
που η Αναγκη ακομη ζωντανή
σκαλίζει Μνήμες....

Δεν ξεχνουν τα Κορίτσια...
όπως και ο Πόνος δεν ξεχνά
και κάθε που αλλαζει ο Καιρός
ζητά το ...Χάδι της.....


!!!

Νimertis είπε...

Και το Μαύρο Ρόδο αγαπά το χάδι σου... καλησπέρα Κάκια μου...

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Πολύ όμορφο ποίημα...χαίρομαι που σε ανακάλυψα....

Νimertis είπε...

Να΄σαι καλά Dust in the wind... σ'ευχαριστώ!