Μέσα μου είσαι πάντα εκείνο το κορίτσι
Που γνώρισα πλάι στον έφηβο σχίνο
Κείνο το περίεργο γέλιο σου
Που αιχμαλώτιζε ως και το χρόνο
Κείνο το άδολο άγγιγμά σου
Μέσα μου είσαι πάντα ένα απρόσιτο ναι
Κι ένα διάπυρο όχι
Δίπλα σε κείνο το μικρό μαστιχόδεντρο
Που μοσχοβόλαγε όταν του μιλούσες
Στη παραλία που πρωτόδαμε την αυγή ενός νέου
κόσμου
Που ποτέ δεν ανέτειλε…
Κι εκείνος ο ανήλικος σχίνος
Δάκρυζε κάθε φορά και πιο γοερά
Καθώς τον πλήγωνε η απληστία των ανθρώπων
Και γιατρευόταν μονάχα όταν τον άγγιζες εσύ…
Μέσα μου είσαι πάντα ένας ήλιος νικηφόρος
Ένα δροσερό σεντόνι
Στον μεσημεριάτικο καύσωνα της Οφιούσας
Κείνο το καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτέ
Κανείς χειμώνας
Γιατί δεν το επιτρέψαμε εμείς…
Έφυγες βέβαια
Καθώς το όφειλες στην ειμαρμένη
Στη Δύναμη και στην Ανάγκη
Ναι, τώρα το ενστερνίζομαι
Αλήθεια στο λέω…
Το σχιναράκι στέκει μόνο
Και κλαίει πάντα όταν το πληγώνουν
Κι όσο κι αν το αγγίζω εγώ
δεν λέει να συνέλθει
σε κάποιο άλλο σύμπαν μοσχοβολάει
ένας άλλος καρπός της Αρχαίας Μάνας
έχει ένας άλλος χρονομέτρης τα σταθμά σου
και ο Θεός λυπάται τον κόσμο
και δεν τον αφανίζει…
Μάης 2009
25 σχόλια:
Ax πόσο μου έλειψε αυτή η σελίδα
με την πάντα υπέροχη ποίηση...
καλή χρονιά εύχομαι
Μέσα από την τύφλωση γεννιέται η λατρεία του φωτός!
Ειλικρινά στο λέω Νέλλυ, κάθε φορά που βλέπω κάποιο σχόλιό σου έχω μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Δεν ανταλλάξαμε ευχές αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μια όμορφη και δημιουργική χρονιά. Με αγάπη. Και αντοχές, σε όλους μας!
Είναι απαραίτητη λοιπόν τούτη η τύφλωση... ή έστω η συνειδητοποίησή της... υγεία και αρμονία σου εύχομαι Γουίκα μου!
Δεν μ έχει Συγκινήσει γραπτό εδώ και Πολύ καιρό, και Τώρα Ένοιωσα Συγκλονισμό, με συνέχει Βαθιά, καθώς έχω "ακούσει", ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ!!!! Είναι Καταλυτικό!
Ότι γράφει κάποιος και είναι όλων ή πολλών, ή έστω ενός ο Διάπυρος Καημός, είναι ΜΕΓΑΛΟ!
Νημερτή μου ίσως- όχι ίσως, είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ απ όλα τα διαμάντια σου!
Καλή και Δημιουργική Χρονιά!
Θέλω να στο "πάρω" να το φυτέψω στην αυλή μου..
Μπορώ;
Αγαπημένη μου Ρεγγίνα, με άγγιξαν πολύ τα όσα έγραψες... είναι ιδιαίτερη τιμή να το φυτέψεις στην αυλή σου... με όλη μου την καρδιά στο 'εμπιστεύομαι'...
και με τις πιο θερμές ευχές μου φίλη μου για τη νέα χρονιά...
Σε ευχαριστω φίλε μου
από χθές προσπαθώ να μπω στο άλλο σου μπλογκ, που βλέπω κάτι σχετικό με floyd, αν δεν κανω λάθος, αλλά είναι αδύνατον να το ανοίξω...
Υπέροχο ποίημα,από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία..
Καλή χρονιά!
Σ ευχαριστώ Νημερτή μου κι αντεύχομαι θερμά..
Θα το φυτέψω σε "κάτι αγαπημένες γειτονιές"(http://agapimenamou.blogspot.com/) για να το βλέπω ευκαίρως- ακαίρως..
Νέλλυ μου, σ'ευχαριστώ που μου το ανέφερες... θα κάνω κάποιες ενέργειες στο "Νημερτή". Σε φιλώ!
Φίλη μου rainmaker's phantom... ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... μια όμορφη χρονιά να έχεις!
Γλυκιά μου Ρεγγίνα, μπαίνω κι εγώ τώρα στην αγαπημένη γειτονιά...
"Πάντα είσαι.."...Αυτό θα μπορούσε να είναι ή το ξεκίνημα μιας προσευχής, ή το ξεκίνημα ενός ερωτικού Λόγου πρός αυτό όμως το πρόσωπο που χάθηκε; Είναι άραγε προυπόθεση της μεταφυσικής ωραιότητας, όποια μορφή κι αν παίρνει να σχετίζεται με κάποια φυγή, την απουσία ?
Όμως, εδώ υπάρχει μια διαφορετική διάσταση που απο-φιλοσοφικοποιεί το έρωτημα αυτό, με την έννοια την αρνητικη της φιλοσοφίας. Το μικρό μαστιχόνεντρο στέκει και διαλύει τις αφηρημένες εννοήσεις που μπορεί κανείς να αραδιάσει με μιαν εγκεφαλική μανία. Το σχιναράκι "σε κάποιο άλλο σύμπαν μοσχοβολά/ένας άλλος καρπός της Αρχαίας Μάνας.."...ξέρεις πόσο με πονά αυτή η διάσταση, η ορφάνια μας χωρίς τα δέντρα και τα χόρτα είναι απόλυτη, δεν είναι απλά σύμβολα. Έτσι είναι ΕΙΝΑΙ..αυτό πιστεύω μαγεμένος, γι αυτό "ο θεός λυπάται τον κόσμο/και δεν τον αφανίζει"...γιατί υπάρχει ΟΝΤΩΣ "Κείνο το καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτε/κανείς χειμώνας/γιατί δεν το επιτρέψαμε εμείς.."
Δυνατέ φίλε μου σε χαιρετώ!!
Σαν φράση ακούγεται κοινή, όμως έτσι ένοιωσα: μίλησε κατ' ευθείαν στη καρδιά αυτό το ποίημα. Και όχι μόνο μίλησε, αλλά και ξεδίπλωσε εικόνες μοναδικές που - και πάλι - μόνο τα μάτια της καρδιάς μπορούν να αιχμαλωτίσουν... Αλλά και να αιχμαλωτιστούν απ' αυτές!
Αγαπημένε φίλε Νημερτή, τις πιο εγκάρδιες ευχές μου για τη νέα χρονιά! Με δύναμη και υγεία!
καμιά φορά σκέφτομαι φίλε μου Ιωάννη, γιατί συνδέουμε τόσο πολύ οτιδήποτε γύρω μας με τις πολύ έντονες, πολύ δυνατές προσωπικές μας στιγμές... κι όχι μονάχα τη φύση αλλά και γεγονότα άσχετα, 'τι φορούσε ο τάδε στο δίπλα τραπέζι', 'τι χρώμα είχε το πουκάμισο του δείνα', κλπ. Λεπτομέρειες από τις οποίες γραπώνεται με μια παράξενη μανία ο νους και τις αιχμαλωτίζει για πάντα... εδώ βέβαια το ζήτημα είναι διαφορετικό αλλά αναλογικά λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο... το ίδιο το μαστιχόδεντρο γίνεται ένα αιώνιο σύμβολο μιας ιερής επαφής και απολυτοποιείται... δεν είναι λοιπόν ένα απλό σύμβολο, καλά το γράφεις, είναι συμμέτοχος σε ό,τι βιώθηκε... άλλωστε, όλα μετέχουν της ιερότητας, το νιώθουμε αυτό...
σ'ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σου! Και τα ζεστά σου λόγια!
Μελίνα μου, κι από μένα εγκάρδιες ευχές για μια χρονιά με νέες υπέροχες δημιουργίες από την καρδιά σου και τα μαγικά πινέλα σου... το ότι μίλησε στη καρδιά σου τούτο το ποίημα είναι άλλη μια απόδειξη της ευαισθησίας και της τρυφερότητάς σου... να είσαι καλά φίλη μου!
στη γη, στον άνεμο, στη θάλασσα, σε κάθε μικρό κλαδί ή σε κάθε αυθόρμητο θρόισμα
κάπως έτσι υπάρχει
ή καλύτερα υπάρχει απλώς
η φύση
δυνατή
ανυπέρβλητη
μεγαλειώδης
κι άλλοτε
τρομαγμένη από των ανθρώπων την απληστία
ή θυμωμένη από τον παραλογισμό τους
όμως
η ψυχή
αναγνωρίζει
δυναμώνει
ελπίζει
Νημερτή να είσαι καλά, να δημιουργείς την ομορφιά και το άπιαστο, να χαμογελάς
κάποιες από τις ευχές μου
Silena μου', σ'ευχαριστώ πολύ για τις ζεστές ευχές σου αλλά και για τα όσα μου έγραψες... αληθινά...
Σου εύχομαι κι εγώ υγεία και όμορφες δημιουργίες και στη νέα χρονιά... από τον πλούσιο εσωτερικό σου κόσμο... τον γεμάτο χρώματα αλλά και διαστάσεις!
This makes me think back to my childhood ... now we must think onward and upward ... there is no other way as it is the only way. Love, cat.
and there is always the inside look my friend Cat... thank you! Love...
Να, πως αγαπιέται ο Πόνος!!!
Όταν ξέρει πως για να γιατρευτεί
θα του προσφέρει το Κορίτσι το Χαδι του!...
και μέσα από το Ποίημα θα αποδράσει
για να φτάσει εστω και ετεροχρονισμένα
ΕΚΕΙ
που η Αναγκη ακομη ζωντανή
σκαλίζει Μνήμες....
Δεν ξεχνουν τα Κορίτσια...
όπως και ο Πόνος δεν ξεχνά
και κάθε που αλλαζει ο Καιρός
ζητά το ...Χάδι της.....
!!!
Και το Μαύρο Ρόδο αγαπά το χάδι σου... καλησπέρα Κάκια μου...
Πολύ όμορφο ποίημα...χαίρομαι που σε ανακάλυψα....
Να΄σαι καλά Dust in the wind... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου