Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012




Στρώμα  


Κυριακές στους τοίχους
γδέρναμε το φως
και γράφαμε για τη μοναξιά
χωρίς μελάνι, χωρίς μπογιά
μονάχα με ουρανό…

μια δρασκελιά χωρίζει
το δίκλινο του ζευγαρώματος
απ΄το μονόκλινο της απατηλής
αυτάρκειας

όμως για σένα
σκληρό θα έχω το στρώμα της μνήμης
πάντα
για να μην νιώσεις ποτέ επισκέπτης

κι έτσι
για να σ’εκδικούμαι

δεν θα σου επιτρέψω 
την πολυτέλεια της λησμονιάς...

ιουν2012

Headache...
© Toffeur

14 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Όσοι φιλοξενήθηκαν
με Σκιά, Γεύση κι Άρωμά
μέσα στα Ποιήματα
δε λησμονήθηκαν
όσο κι αν η Ανθρώπινη Φύση του γράφοντα
τείνει να πάει κόντρα στο Χέρι του Ποιητή
και να προσφέρει λωτούς στις Φυγές...

Μία Θηλιά Φλέβας
πάντα κρατά καταδικασμένη την Μορφή
{που λεηλάτησε τον Έρωτα}
στην Ποινή της!....

Καλημέρας Φιλί....


{πάλι αναπόφευκτο το σεργιάνι σου στα τσιγγάνικα μέρη μου!....}



Όσο κι αν σου προσφέρω Λωτούς
όλο τους επιστρέφεις πίσω
-αΔοκίμαστους!...

;-))))

Νimertis είπε...

Μία Θηλιά Φλέβας
πάντα κρατά καταδικασμένη την Μορφή...

αιμοδοτείς με τα λόγια σου Κάκια μου...
ποιος λωτός να έχει τόση δύναμη; ευτυχώς, είμαστε... καταδικασμένοι να θυμόμαστε...

σε φιλώ! όμορφη ψυχή...

*Φαντομάς. είπε...

λάτρεψα την εικόνα!λησμονιά της πολυτέλειας!απόλυτος στίχος!..:)

Νimertis είπε...

καλησπέρα Phantomas... σ'ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

σκληρά τα λόγια
όταν σε πονούν
ακόμη πιο σκληρά
όταν σε λησμονούν

καλό απόγευμα

^.^ είπε...

Never despair, Nim ... no need to ever feel lonely ... Love, cat.

Νimertis είπε...

σε καλησπερίζω κι εγώ Σιλένα μου...

Νimertis είπε...

it's not about what we feel or not Cat... it is far beyond that...

Eriugena είπε...

Η μνήμη που δεν "φεύγει" είναι αυτή η μνήμη η ίδια, όπως την δείχνεις σε αυτή την ποιητική λάμψη. Μόνο με ουρανό σχηματίζεται το υλικό της μνήμης, και μάλιστα έναν ουρανό που σχηματίζεται στον αγώνα να μιλήσεις για τη μοναξιά, να την ξεπεράσεις μαζί με τον άλλον. Ωραία λές πόσο κοντά είναι ξανά η μόνωση, το χάσιμο στην αυτάρκεια της απειρίας, χωρίς να "παραβλέπεις" την παρουσία της μνήμης. Σαν να είναι το μεσοδιάστημα της ερωτικής αγωνίας και χαράς μιά προετοιμασία μνήμης, το υπόβαθρο της μνήμης της. Δεν υπάρχει απλά επίσκεψη έπειτα, και είναι πραγματικά κάτι σαν εκδίκηση η "αναβίωση" του σκηνικού. Μου άρεσε αυτή η εκδικητικότητα, αυτή η γλυκειά απειλή..Μου βάζεις ιδέες φίλε μου για το παρελθόν!!
Να σαι πάντα εδω να βάζεις τέτοιες ιδέες με τις αισθήσεις σου..

Νimertis είπε...

μπορεί άραγε να εκδικείται αγαπημένε μου φίλε η μνήμη; αισθάνομαι ότι το φορτίο της είναι και το όπλο της... όχι η ενδοστρεφής και ενδοβολική της δράση... αυτή οδηγεί μονάχα στην αυτανάλωση και την υπερμεγέθυνση των ασήμαντων σε σημαντικά... το γνωστό ρητό 'κάποτε όλα θα περάσουν, χρειάζεται χρόνος, θα ξεχαστούν', κλπ, είναι κάτι που απορρίπτω... η μνήμη εκδικείται με την υγιή αποκατάσταση... όχι το κουκούλωμα, όχι το θάψιμο... και η αποκατάσταση χρειάζεται ενέργεια... και η ενέργεια χρειάζεται όλο το υλικό της μνήμης...
όλα τα άλλα είναι πεδίο ψυχιατρικής, χημικής αντιμετώπισης...
επεκτάθηκα λίγο καθώς τα λόγια σου μου έδωσαν την ευκαιρία φίλε μου...
Να'σαι καλά!

Χάνη είπε...

Καλημέρα Νημερτή.
Η μνήμη, (σ' ένα μυαλό βαθιά σκεπτόμενο) άγρυπνη και δραστηριοποιημένη, μπορεί να εκδικείται, αλλά στην πραγματικότητα να δίνει χάρη!!!
Γιατί η μνήμη έχει δυο πλευρές. Η μια είναι με το θύμα, κι άλλη με τον θύτη, που συνυπάρχουν και παλεύουν μέσα στις ακατάπαυστες προεργασίες του νου. Και τότε η μνήμη (αν και αλάθευτος δικαστής) μπερδεύεται στην ετυμηγορία. Στην υγειά μνήμη, θύτης και θύμα, εναλλάσσονται πάντα γλυκά και γίνονται ένα. Γιατί Νημερτή μου, δεν υπάρχουν θύμα και θύτης, υπάρχει μόνον αγάπη μεταμφιεσμένη σε εκδίκηση!
Να είσαι καλά.

Νimertis είπε...

Καλησπέρα Χάνη μου. Χαίρομαι που βλέπω ένα σχόλιό σου. Μα, η "εκδίκηση" που συζητήσαμε και με τον Ιωάννη δεν έχει άμεση σχέση με την ανταπόδοση... άλλωστε αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα από την μνήμη... εγώ την έθεσα ως αποκατάσταση... δεν πρέπει να ξεχνάμε όχι γιατί είμαστε 'κακοί' αλλά γιατί θα υπάρχει πάντα έλλειμμα ισορροπίας και αίσθησης δικαίου μέσα μας. Είτε είμαστε το θύμα, είτε ο θύτης -σωστά λες πως αυτά στην ουσία δεν έχουν στέρεα δόμηση- έξω από την πυρακτωμένη καιρικότητα που όλα τα πωλώνει, η μνήμη -δηλαδή τελικά ο Χρόνος - αποδίδει δικαιοσύνη... Ο Χρόνος είναι Δικαιοσύνη τελικά... όχι ο μικρός καθημερινός μας αγχώδης χρόνος, αλλά ο μημονικός, ο υπερ-εγωτικός... ή εξω-εγωτικός...
Να'σαι καλά...

Eleftheria είπε...

Απλά Υπέροχο.
"...τη πολυτέλεια της λησμονιάς"...έγραψε...
Το "κάποτε όλα θα περάσουν,χρειάζεται χρόνος,θα ξεχαστούν..." δεν υπάρχει.Και ναι η μνήμη αποδίδει δικαιοσύνη.
Όμορφο Σαββατοκύριακο να έχεις Νημερτή.

Νimertis είπε...

φίλη μου αγαπημένη lefti καλημέρα... με καθυστέρηση δυο ημερών σου απαντώ... χαίρομαι που εντόπισες στο σημείο αυτό των σχολίων και της μικρής αυτής συζήτησης... να'σαι καλά! Καλή εβδομάδα θα ευχηθώ πλέον εγώ... και αγάντα με τον υδράργυρο...