Υετός
Ένιωσα
τα χέρια σου
ζεστό
ποταμό
να
χύνεται στο είναι μου…
όλα
όσα βρήκε
τα
παρέσυρε
φύλλα
ξερά
από
σκέψεις
άκληρες
νεκρά
λουλούδια
άγονων
στοχασμών
αιώνων
σκόνη
άνυδρο
φως
αποκαΐδια
μοναξιάς
πατημασιές
θανάτου…
όλα
που συνάντησε
και
τράβηξε μαζί του
ένιωσα
το βλέμμα σου
πύρινο
υετό
ανάσα
δράκου
ηφαιστείου
βρυχηθμό
σου
είπα
μην
με λυπηθείς!
στο
πέρασμά σου
να
γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα
μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου
σε μένα
σε
περιμένω!
φτάσε!
να
βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…
ύστερα
από τόσες ζωές που χάλασα
το
απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο
αεί
φιλοξενώ…
Φεβ 2010
8 σχόλια:
να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…
ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…
You are merciless...my friend :)
Μαχαίρι στο κόκκαλο...
Λιτό, τόσο όσο χρειάζεται,γεμάτο από εικόνες,συναισθήματα και αλήθειες όμορφα ζυγιασμένα και απλωμένα...
Υοu are wicked ( that's a compliment ) but then...
you know it! :)
Καλό σου βράδυ Νημερτή
φίλη μου lefti με καθήλωσες με τα λόγια σου... σ'ευχαριστώ πολύ! έχεις την αγάπη μου...
"Φύλλα ξερά/ απο σκέψεις ακληρες/ νεκρά λουλούδια/ άγονων στοχασμών/ αιώνων σκόνη/ άνυδρο φως/ αποκαϊδια μοναξιάς/ πατημασιές..όλα που συνάντησε και τράβηξε μαζί του"
όλα αυτά τα απομεινάρια που αποτελούν μια διψασμένη γή, που όμως στην ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι εν επιγνώσει πάντα. Γιατί μια διψασμένη γη, ξέρει πάντα να προσμένει, ενώ ο άνθρωπος μερικές φορές κάνει την ξηρασία το πεποίθηση. Η μήπως η Γή δεν είναι πάντα επίγνωση της δίψας της;
Με αγάπη
κι όταν αυτή η διψασμένη γη γίνει πεποίθηση, ίσως να είναι το οριστικό τέλος φίλε μου... ίσως πάλι και όχι... γιατί νομίζω πως ο έρωτας ξέρεις πάντα να... εκδικείται...
να'σαι καλά Ιωάννη μου...
Προσταγη στης ψυχης τα αδυτα!
Εγκωμιο το ποιημα σου!
Σε φιλω και σε καλησπεριζω/μεριζω.
'προσταγή'... καλά το λες αοράτη μου... εύχομαι ένα όμορφο Σ/Κ να έχεις!
Αμήν του έρωτα η έλευση,
στο χάος κυλίστηκα,
που τόση ποίηση δεν άρκεσε να ξεδιψάσω...φιλί μεσημεριανό νιμερτή...
φιλί κι από μένα Βεν...
Δημοσίευση σχολίου