Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012




ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο

κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα

κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος

κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό

κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο

όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά

το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του

μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…

στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα

εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…

νοε2011



The Deceiver

6 σχόλια:

precious dreams είπε...

καλησπέρα nimertiς....

Νimertis είπε...

καλησπέρα precious dreams...

Eriugena είπε...

Τα χτυπήματα είναι σταθερά, συνεχόμενα απο το θεόρατο σφυρί του είναι. Επίμονη η αλήθεια της πραγματικής παραγματικότητας. Ποια είναι όμως αυτή η πραγματικότητα σφυρί; Μήπως αυτή που υπάρχει στις ελπίδες, σε κάθε ελπίδα; Το βλέμμα μετά απο την κρούση δεν είχε τόπο. Αν θέλαμε να μιλήσουμε γι αυτό, θα βλέπαμε τη ψυχή μέσα στο κρανιο και καρφωμένη σε ένα μαύρο σκληρό έδαφος. Πρώτα όμως η ψυχή θα ξύπναγε μέσα στο κρανίο του τρωθέντος, πριν ακόμα δεί τον εαυτό της πάνω στο έδαφος αυτό. Η παράξενη όμορφη θάλασσα που χόρευε, ο γεννώμενος ήλιος, τα χείλη που γεύονταν όλο αυτό ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Σε αυτό τον τόπο χωρίς τόπο, αχρείαστους έρωτες και βλέμματα, έρχεται το τέλος. Και καθυστερεί..το τελευταίο πλήγμα. Είναι όμως αυτή μια πιο αληθινή ΥΛΗ της ζωής. Αυτή είναι η αληθινή, η οριακή ζωή. Η ύλη που δεν ελπίζει...
Συν-ταραχτική η ένωση ενός ώριμου εραστή της ζωής με όλο το πραγματικό. Τέρμα τα ψέμματα..
Έτσι το ένιωσα

Νimertis είπε...

Είναι όμως αυτή μια πιο αληθινή ΥΛΗ της ζωής. Αυτή είναι η αληθινή, η οριακή ζωή. Η ύλη που δεν ελπίζει...

πόσο ωραία το απέδωσες Ιωάννη μου... τι άλλο να γράψω... σ'ευχαριστώ...

airis είπε...

...είχε μοχθήσει τόσο...
Υπέροχος ! :)

Νimertis είπε...

βρήκες τη λέξη @iris... ναι... να'σαι καλά φίλη μου...