Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφήσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική
όχι πια…
και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου
σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους
σε αφομοιώνω…
Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…
ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα
στο γενέθλιο φως…
Σεπ2012
12 σχόλια:
Μπορεί να ψηλαφηθεί, σε κάποιο παρόν που ωρίμασε, ο άλλος. Αλλά δεν χρειάζεται πιά να γίνει αυτό, ή μάλλον δεν είναι πιά επαρκές για να προχωρήσει κι άλλο ο εσωτερικός διάλογος των δύο. Έχει έρθει η "αφομοίωση", και τα δύο αντίθετα που στον αρχικό διάλογο παίζανε σε ένα διπολικό παιχνίδι, έχουν γίνει ένα σε μια απέραντη έρημο. Μου έκανε εντύπωση η παρουσία του μίσους στους άπειρους κόκκους. Σαν να έχει σκορπίσει το μίσος, αλλά και να έχει εξουδετερωθεί σε μικρά και ασήμαντα καθεαυτά μόρια. Όμως δεν έχουν ακινητοποιηθεί, σαν να ακολουθούν τις ώρες, τις νύχτες που οι ματαιώσεις ακούγονται σαν αμμοθύελλα αυτών των κόκκων(για να κάνω μια δική μου διασκευή..), ενόσω το βλέμμα έχει ακινητοποιηθεί στο γενέθλιο φως.. Αναρωτιέται κανείς, μήπως μια τέτοια εντυπωμένη υποχώρηση της αρχικής ορμής, είναι η μοίρα κάθε σχέσης και επικοινωνίας, και αναρωτιέται κανείς αν αυτό που μένει είναι το αληθινό ή ενα απομεινάρι, ή και τα δύο μαζί;
Το γενέθλιο φως είναι μήπως η έναρξη; ετσι το νιωθω, και τελικά αυτό μας λείπει. Η ακινητοποίηση δεν είναι μόνον πάγωμα, αλλά και ο πόθος επιστροφής "εκεί πίσω", όπου ήταν ακόμα όλα μυστικά και πυρπολημένα..Αυτό τουλάχιστον εντυπώνεται σε μένα φίλε μου, λόγω και των δικών μου προτιμήσεων..στις ενάρξεις..
Το γενέθλιο φως είναι μήπως η έναρξη; ετσι το νιωθω, και τελικά αυτό μας λείπει. Η ακινητοποίηση δεν είναι μόνον πάγωμα, αλλά και ο πόθος επιστροφής "εκεί πίσω", όπου ήταν ακόμα όλα μυστικά και πυρπολημένα...
μπορεί να μοιάζει με 'παγωμένη' σκηνή από κινηματογραφική ταινία, αλλά κάπως έτσι 'με' βλέπω απ'έξω... σαν να είμαι ένας σκηνοθέτης που ελέγχει το πλάνο του...
από την άλλη
δεν είναι απλά ένα στιγμιότυπο... είναι ο πόθος επιστροφής, ωραία το σημείωσες φίλε μου
εκεί πίσω
όπου όλα είναι ακόμα μυστικά
και πυρπολημένα...
εκεί...
...σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους...
Ακριβές, το αποτέλεσμα της μέτρησης
;)
"μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφήσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική"
Ας κρατήσω αυτό, μιας κι εγώ Χρειάζομαι Ακόμα
τις προσδοκίες, τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου....
Την καλησπέρα μου κι εδώ..!!
καλησπέρα misoagnosti φίλη μου... (το κόμμα μετά το 'ακριβές' νομίζω έκανε τη διαφορά...)
να'σαι καλά!
και τη δική μου καλησπέρα αοράτη μου... σ'ευχαριστώ πολύ...
Αυτές οι νοητές ψηλαφίσεις που συνεχίζουν να πυρπολούν ακόμη και στην απουσία, είναι κάποιες φορές τόσο εθιστικές , μα και τόσο βασανιστικές..
Αλλά η ελεύθερη αγάπη είναι ακριβώς αυτό που αναφέρεις στη συνέχεια: δεν χρειάζεται προσδοκίες, φαντασιακές αναστατώσεις, αλλά πετά πάνω από όρια, απέραντη, παντοδύναμη, αιώνια...
Υπέροχο το ποίημά σου Νημερτή...
Καλή σου μέρα!
βεβαίως είναι βασανιστικές voulaki... ως οφείλουν, με μια έννοια... αυτή η βάσανος είναι που, τελικά, οικοδομεί τον μυστικό δρόμο... αν και ίσως με διαφορετικά... οικοδομικά υλικά απ'ότι φανταζόμαστε... σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις σου... να΄σαι καλα..
Κάποτε
-Χρόνος έξω από τη Ζωή, έξω από τα Ποιήματα-
Ενας βόλος επεσε από τα χερια του ανυποψίαστου Ήρωα
κύλησε στις διαδρομές
αφησε ίχνη
σκόνταψε σε πληγές
αναπήδησε σε φράγματα ρίγους....
Κάποτε
-Χρόνος έξω από τη Ζωή, έξω από τα Ποιήματα-
ξάπλωσε απορροφημένη από το χώμα η Κοπέλα...
Πάνω της κυλούσαν οι Τελείες των Ποιημάτων...
μα δεν υπαρχουν Τελείες....
σπόροι είναι και φυτρώνουν
αναρριχώμενες Εστιάσεις στο εύφορο Έδαφος του Κορμιού της.......
'μα δεν υπάρχουν τελείες...'
αποσιωπητικά όμως με αρκετό νόημα... καλό απόγευμα ψυχή!
Πάντοτε καλύπτεις και τις δύο διαστάσεις του ανθρώπου, χωρίς κενά.
συγκλονιστικό αυτό που μου έγραψες Wicca μου... με τιμά αφάνταστα καθώς εκτιμώ πολύ τη σκέψη σου και το λόγο σου... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου