Τετρ ακέφαλος
θα περάσεις προφήτη τη διχασμένη θάλασσα;
θα λερώσεις τα πόδια σου στο χώμα των χρονισμένων ανθρώπων;
έχει μπροστά σου το χρυσό μοσχάρι ανατείλει
κι εσύ ακόμη ονειρεύεσαι
την μοναδικότητά σου…
αλλά η καταγωγή
έχει το αίμα της δαμασκηνό
έχει τη φωτιά της λήθης
κι το χαμόγελο έχει
της μεθυσμένης άγνοιας
στο κάτω κάτω
μοχθηρέ προφήτη
οι άνθρωποι ζουν
γιατί εμπιστεύονται το χθες
και όχι το αύριο…
από τους λόγους που δεν σου αρμόζουν
φύλακα των Τόπων της Ματιάς
το σημείο στο κέντρο του κύκλου
οι τρεις ευθείες στο ισόπλευρο τρίγωνο
το ισοσκελές τετράπλευρο
ο κύβος που απλώνεται
για να γίνει σταυρός
η σφαίρα που θέλγει
με την απροσδόκητη αρμονία της…
κι από τους όρκους που σου αρμόζουν
μύστη της χώρας με τη μαύρη άμμο
η χαίνουσα πληγή του βασιλιά
το σκοτωμένο νερό των ποταμών
οι πρωτότοκοι γιοί που τουμπάνιασαν
αλλά
στο λέω ξανά
η καταγωγή
έχει δαφοινό το αίμα της
το υδατώδες έχει
πυρ της λησμονιάς
κι έχει το βλέμμα της σελήνης που κοιμάται
στο κάτω κάτω
νοσηρέ προφήτη
οι άνθρωποι ερωτεύονται
με τα χέρια τους
κι όχι με την καρδιά τους…
Μάιος 2012
Rider of the Tempest
6 σχόλια:
Υπάρχει ένας τρόπος να συμπίπτεις με κάποιον άνθρωπο, χωρίς να συμπίπτεις ακριβώς, και αυτός είναι ο τρόπος της ποίησης, δηλαδή ο δικός σου τρόπος. Και αυτό τον τρόπο τον επιβάλλει ο ποιητής, χωρίς να καλεί σε "λογικό" διάλογο, αλλά με ραπίσματα ερωτικά, πρός όλους φυσικά τους "διατεθειμένους"..
Έτσι, αυτό το ξέσπασμα "ενάντια" στον Προφήτη, και η επιστροφή μιας οντολογικής γεωμετρίας, με βρίσκει κάτι παραπάνω απο σύμφωνο, αν μπορεί κανείς να είναι απλά σύμφωνος με κάτι που ψηλαφεί...Η "φωτιά της λήθης" και το χαμόγελο της "μεθυσμένης άγνοιας" είναι μαζί αντάμα με την ανάμνηση-εμπιστοσύνη ενός πρωταρχικού χθές, ένος χθές που ήταν σαν το πυρακτωμένο εργαστήρι μιας πυράκτωσης. Μιας πυράκτωσης όμως στερεοποιημένης στις "πραγματικά" καθολικές αρχές του όντος, και πάνω απο όλα της σφαίρας. Θυμάμαι ένα παράξενο πλάσμα, δεν θυμάμαι σε ποια ορφική ή πυθαγορεια ανθολογία, τον "Σφαίρο"..Στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν είναι άγνωστη αυτή η "θεολογία" της ένωσης της γεωμετρίας με καταστάσεις όπως το "υδατώδες πυρ της λησμονιάς" αυτό δεν είναι ευθύνη της ίδιας της θεολογίας αυτής (θεολογία με πολλά εισαγωγικά), αυτό είναι πρόβλημα των προφητικών μονομανιακών οράσεων, απο τις οποίες έχουμε πιά γεμίσει όλα μας τα κύτταρα. Φτάνει πιά, γιατί όπως λές στον νοσηρό προφήτη οι άνθρωποι ερωτεύονται με τα χέρια τους και όχι με την καρδιά τους, ή ακόμα θα έλεγα εγω τραβώντας το παραπάνω, δεν ερωτεύονται με την υπόστασή τους (δοξασμένη απο τους προφήτες) "ύπαρξή" τους..αλλά αυτό είναι δική μου ερμηνεία ίσως
ίσως αυτό να είναι το 'κρυφό' μεγαλείο της ποιητικής έκφρασης -για να μην πω ποίησης και παρεξηγηθώ - φίλε μου Ιωάννη... ότι καταργεί το πρωτογενές ασύμπτωτο των ανθρώπων... κι εγώ το έχω νιώσει κάποιες φορές βαθιά τούτο από δικές σου γραφές... να μια ακόμη περιοχή που άμα βγάλεις έξω το νου, αισθάνεσαι τον άλλο αδελφό σου...
και είναι αληθινά...
Αυτός ο Σφαίρος είναι ίσως ταυτόσημος με τον Εμπεδόκλειο αλλά όπως και να'χει πρόκειται για το ολοκληρωμένο -και όχι 'μιμηταί μου γίνεστε' και δήθεν τέλειο - άνθρωπο... κείνον που ισαπέχει από το κέντρο του...
εξαιρετικά τα όσα μου γράφεις, χαίρομαι να σε διαβάζω Ιωάννη μου, πάντα...
oraios
Σ'ευχαριστώ Iznogold
Διάπυρα λόγια και είναι σαν ν'ακούγονται οι σπινθηρισμοί τους καθώς κυλώ πάνω στις ράγιες τους.. Μου έρχονται στο νου οι φορές εκείνες που μισώ τον μέσα μου προφήτη (κυρίως αυτόν)...
Έχεις πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο, πολύ δικό σου τρόπο να απευθύνεσαι στο εσωτερικό μας σύμπαν φίλε Νημερτή...
Και πόση αλήθεια μέσα σ'αυτό το "οι άνθρωποι ζουν / γιατί εμπιστεύονται το χθες / και όχι το αύριο" ...
φίλη μου ξεχωριστή Μελίνα, κάθε σου επίσκεψη στο Μαύρο Ρόδο είναι μοναδική και την εκτιμώ αφάνταστα... περισσότερο γιατί η δική σου προσέγγιση είναι τόσο βαθιά εσωτερική και αναδύεται από τα έγκατα του είναι σου... έτσι όπως δημιουργείς στον καμβά, έτσι γράφεις... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!
Δημοσίευση σχολίου