Κύτταρα
Περπατούσα
στην ακρογιαλιά
με τα μελλοντόμορφα ρόδα
η θάλασσα πηχτή
παγωμένη
ακίνητη
αφιλόξενη σκέφτηκα…
κάτω απ’τα πέλματά μου
τα ίχνη όλων των ανθρώπων
πάνω μου
χιλιάδες ουρανοί
άλλοι νιογέννητοι
άλλοι έφηβοι και ζωηροί
να εκτείνονται με έπαρση
σε όλες τις διαστάσεις
κι άλλοι γέροντες πια
υπερήλικες
που ξεψυχούσαν εκπνέοντας
βροχές από αίμα και θειάφι…
άκουγα τους ήχους των ψυχών
μακριά
απόστατους
και τρομερούς
το Άπειρο είχε ορμήξει
και με κατανάλωνε
τα κύτταρά μου
ορφάνευαν
κι έδιωχναν από πάνω τους
περίσσεια αιωνιότητας
που έπεφτε
σα ρούχο άχρηστο
στ’αχνάρια των ανθρώπων
από τα βάθη του ορίζοντα
άκουγα ρόγχους
από θνήσκοντες θεούς
σα θύελλα ξεσπούσε στ’αυτιά μου
μια αλλόκοτη σκόνη από ηχομορφές
που έλιωνε στο σώμα μου
γινόταν σωματίδια χρόνου
κι έντυνε σεντόνι σάρκωσης
τα ίχνη των ανθρώπων…
που είσαι; είπα
κι είδα τα γράμματα
να σχηματίζονται για λίγο
στην επιφάνεια της θάλασσας
κι ύστερα ν’αφανίζονται
σφίχτηκε η καρδιά μου
πονούσα
το στερέωμα γεννιόταν και πέθαινε
κάθε στιγμή
το μόνο αμετάβλητο
το πρόσωπό μου
πεισματικά αρνιόταν
να εγκαταλείψει το ανάγλυφό του…
κι ύστερα είδα
σα νύχτιο σέλας
στους φρενιασμένους ουρανούς
εκείνο το χαμόγελο
που μου είχες δωρίσει
όταν πρωτανταμώσαμε
πέταξα στη θάλασσα
τους δυο μου πνεύμονες
και το βλέμμα της Γνώσης των Πραγμάτων
κι έκανα το επόμενό μου βήμα
στο Υπέροχό σου…
δεκ2010
hands tale
12 σχόλια:
"...πέταξα στη θάλασσα
τους δυο μου πνεύμονες..."
Αν πιαστείς από μια ρίζα ζωής δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο.
:)
"Περπατούσα
στην ακρογιαλιά
με τα μελλοντόμορφα ρόδα"
Ύψιστος ο λόγος σου
φίλε Νημερτή
Ακολουθώ την πορεία σου
εξαγνισμένη από τα νάματα σου
φιλί
"Πέταξα στη θάλασσα τους δυο μου πνεύμονες/και το βλέμμα της γνώσης των πραγμάτων.." και έκανες το επόμενο βήμα σου, στο άφατο, που μόνον ως υπέροχο εμφανίζεται, πέρα απο τις αρχικές μυητικές αρνήσεις των κόσμων που το δηλώνουν, ως "κάτι"..
Έχει προηγηθεί ένας ποταμός ποίημα, από αυτές τις εικόνες που συνήθως κρατάμε και μένουμε εκεί, χωρίς να κάνουμε το επόμενο βήμα, αν και είναι οι προπομποί του. Ένα υπέροχο ποίημα αλήθεια, ένα μεγάλο αφήγημα, αν και σε λίγους στίχους, όλης της κοσμικής κυκλικότητας γέννησης καταστροφής..Νέοι κόσμοι "έφηβοι και ζωηροί" να διατείνονται την έκτασή τους με έπαρση, και θνήσκοντες γέροντες που "ξεψυχούσαν εκπνέοντας βροχές απο αίμα και θειάφι", και οι φωνές των ψυχών όμως μακριά, διατηρώντας οι ψυχές μιαν άχρηστη πιά "αυτάρκεια"...Το άπειρο κατανάλωνε τον θεατή ποιητή, και τον ρούφαγε μέσα στην εικόνα του, παρά το γεγονός πως αυτός ήταν θεα-της. Ακόμα και οι πιο μακρινές οντότητες που κι αυτές εν τη "αυτάρκειά" τους θνησκανε, με ρόγχους θύελλες, στάχτες χρόνου, σαρκώνονταν στον ποιητή, γίνονταν η σάρκωση που αυτός ταπεινά έφερε στη γη, χωρίς να ακούγεται τοσο..
Αλλά ρώτησε: "που είσαι;" και φάνηκαν σβηνόμενα ανάγλυφα, μισο-γράμματα, και όχι πλάκες του Μωυσή..και ήρθε αυτός, αυτή..να θυμίσει..
Τέλειο φίλε μου
καλησπέρα αγαπημένη φίλη misoagnosti... πόσο όμορφα και συμπυκνωμένα το έθεσες... σ'ευχαριστώ...
άπειρα ευχαριστώ για τα τόσο θερμά σου λόγια Ελένη... από καρδιάς...
αγαπημένε μου φίλε, δεν έχω να προσθέσω ή να σχολιάσω το παραμικρό σε όσα διάβασα που ομολογώ με... συγκλόνισαν... για μια ακόμη φορά ενεός... και ευγνώμων!
"τα κύτταρά μου
ορφάνευαν
κι έδιωχναν από πάνω τους
περίσσεια αιωνιότητας
που έπεφτε
σα ρούχο άχρηστο
στ’αχνάρια των ανθρώπων"
Κι υπάρχουνε εκείνες οι στιγμές που η αιωνιότητα μπορεί να περισσεύει, να είναι άχρηστη μέσα στο χάος που μας τυλίγει, αφήνοντας μας ορφανούς όχι μόνο από τα κύτταρά μας, μα κι από το ίδιο μας το Είναι.!
Κάθε φορά που γράφεις τέτοια υπαρξιακά, εγώ πονάω.
Σου εύχομαι Καλό Μήνα!
Αοράτη μου... ναι, υπάρχουνε τέτοιες στιγμές... και αυτός ο πόνος της ύπαρξης... γράφοντας τον μοιραζόμαστε... διαβάζοντας τον αναγνωρίζουμε...
σου εύχομαι καλό μήνα επίσης!
Από κάπου ΑρχίΖει η Γνώση
και κάποια στιγμή σχεδιάζεται κουκίδα στο ΧρονοΧάρτη
που αναιρεί τα όσα διδάχθηκε η Φύση μας από τη Φύση των Πραγμάτων...
Η μοιραία κίνηση σχεδιασμού
πάντα ανήκει στο ξένο Χέρι
που με γνώριμη -Εαυτού- Οικειότητα
προσεγγίΖει τις αγωνίες μας,
με το νυστέρι κόβει τις αρτηρίες
και γεμίΖει τις θάλασσες με εγκλωβισμένο Ουρανό Ποιημάτων.....
μικρά σύμπαντα πάντοτε τα 'σχόλιά' σου Κάκια μου... γοητευμένος...
Μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια ...
με την αβεβαιότητα για τέρμα ...
ένα "χαμόγελο-ήλιος" ελπίδες δίνει !!!
Περιχαρής για τη γνωριμία ...
να'σαι καλά φίλε side21... κάτι είδα στο μπλογκ σου για τον Μαραθόκαμπο... η μια γιαγιά μου ήταν Σαμιώτισα και μάλιστα από κεί... να τα λέμε...
Δημοσίευση σχολίου