Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012




κόκκινα πρωινά στον Άδη


φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους 
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια

και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές 
χωρίς να καίγεται;

τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...

και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος ορέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;

βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη 

έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων...

σεπ2011



Dot at the end of day

12 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

"έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων..."

κι ο νους μου με πηγε προς τα εκει...

Έλα αγάπη μου, έλα
να κάνουμε ένα Έλληνα ακόμα
με το τραγούδι να ξεχνάει
τα λάθη της να συγχωράει, όπως κι εμείς,
αφού η Ελλάδα μας πληγώνει όσο κανείς

Ολόκληρο το ποίημά ένα Ταξίδι στο Άπιαστο!

Την καλησπέρα μου και την αγάπη μου στέλνω!

Νimertis είπε...

και την δική μου αγάπη σου στέλνω αοράτη μου και χάρηκα το σχόλιό σου... να'σαι καλά!

Ange Alexiou είπε...

* αρέγεται;

Ανανεώνω το διαρκείας για τα Μαύρα σου! Φανατικά!
:))

Νimertis είπε...

(σ'ευχαριστώ φίλη μου misoagnosti... διορθώθηκε)...

να'σαι καλά... σε φιλώ...

ποιώ - ελένη είπε...

"διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος..."

Τη φλόγα και το πύρινο στέμμα ποτέ δεν θα προδώσουμε... κτήμα στην ανθρωπότητα θα τα παραδώσουμε...ηγήτορες και ιεραπόστολοι του φωτός

Σε θαυμάζω αδερφέ μου

φιλιά πολλά

Eriugena είπε...

Κάποια φριχτά όνειρα έκαναν και κάνουν όντως τους ανθρώπους να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές, κοιλότητες στον ματωμένο χρόνο, και όπως σοφά επαναλαμβάνεις: "αυτό έγιναν" και "άδεια λόγια"...αυτή η επανάληψη και μόνο θα με έκανε περήφανο να συζητώ μαζί σου φίλε. Γιατί η ομοίωση πρός κάτι οντολογικοποιείται σε "εαυτό" δια της κατοπτριστικής επανάληψης. Το θέμα είναι, συνεχίζοντας το έργο της ανάδυσης των ομοιωματικοποιημένων θεμελιακών στιγμών (του βλέμματος και της φωνής) ως των απ-αξιωμένων ασήμαντων στιγμών των προτύπων βλέμμάτων και φωνών, το θέμα είναι λοιπόν αν μπορεί αυτή η κόλαση του ομοιώματος να γίνει κάτι που να "αξίζει" την υπόσταση, να έχει κάτι απο το εν-πρότυπο...
Και δεν με νοιάζει αν φανεί "εθνικιστικόν" αυτό, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλον απο τον Έλληνα να περπατά με το υπερ-οπτικό βλέμμα του πάνω στα λευκά κρανία των συντρόφων. Μετά απο την ήττα, πρίν απο την νέα μάχη για το έμφωτο Εν (αυτό φαντάζομαι εγώ ως τη μάχη που αξίζει για να δώσει την αξία ξανά)
Με αγάπη φίλε μου..

Νimertis είπε...

ηγήτορες και ιεραπόστολοι του φωτός... το έχω νιώσει αυτό αδελφή μου Ελένη μέσα στη δική σου γραφή, τη δική σου ψυχή...
σ'ευχαριστώ πολύ για την ομορφιά και την θέρμη που φέρνεις με κάθε σου λόγο στο Μαύρο Ρόδο και σε μένα...
έχεις την αγάπη μου...

Νimertis είπε...

Γιατί η ομοίωση πρός κάτι οντολογικοποιείται σε "εαυτό" δια της κατοπτριστικής επανάληψης...

...Μετά απο την ήττα, πρίν απο την νέα μάχη για το έμφωτο Εν (αυτό φαντάζομαι εγώ ως τη μάχη που αξίζει για να δώσει την αξία ξανά)

Αγαπημένε μου Ιωάννη, με το λόγο σου πολλές φορές υποστασιοποιείς και ζωντανεύεις εκείνο που ως ιδέα ή καλύτερα ως έννοια και σκέψη ανασαίνει από τις λέξεις και τα ποιήματα... και το έχω νιώσει ως ανάγκη αυτό... κάποιες φορές μονάχα κατάφερα να ορθώσω ανάστημα αλλά δεν φτάνω ως εκεί... εσύ με παίρνεις απ'το χέρι και με ανασηκώνεις να δω με τα δικά σου μάτια...
σ'ευχαριστώ αληθινά φίλε μου...

~reflection~ είπε...

Σε μία ατμόσφαιρα ανθισμένου νηπενθούς
ο ξυπόλητος οικοδεσπότης
ματώνει το πέλμα των ποδιών του
πάνω στον αιχμηρό αναστεναγμό των νεκρών
και ο πόνος του
τόσο ζωντανός και απτός
που παίρνει μορφή Ανθρώπου...
βαδίΖει κοιλάδες Ανέγγιχτου Φωτός
που φανερώνονται στον μακρινό Ορίζοντα της ΕνδοΧώρας του Πεπρωμένου
και ο Μίτος ξετυλίγεται ξανά από την αρχή
εκεί όπου τελειώνει το ημιτελές μου πάντα Ποίημα........


-----------------
{Με ευσυνείδητη ευγνωμοσύνη προς την ΠαρΟυσία σου,
Σε ταξιδεύω στο φτωχό τσαντίρι μου στο fb.....}

Νimertis είπε...

διαβάζω με προσοχή αυξημένη τα λόγια σου Κάκια μου
και αγαπώ πολύ την ανάσα τους
έχει μια ιερότητα...

σ'ευχαριστώ...

ΝΑΤΑΣΑ είπε...

"και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές
χωρίς να καίγεται;"


Και ποιος αξίζει τη θυσία
και ποιος ακούει το λυγμό
και ποιος μαθαίνει να αγαπάει
και ποιος μιλάει για καημό
σε ένα κόσμο σα ξεχασμένη απουσία
να πολεμά πως γεννήθηκε για το όνειρο;....

να με συγχωρείς για το παραλήρημα...παρασύρθηκα...διαβάζοντάς σε!
Μου άρεσε πολύ! Πάντα να γράφεις! Πολλές φορές νιώθω πως τα ρητορικά ερωτήματα ακούγονται σαν απελπισμένες απαντήσεις που αδημονούν να εκφραστούν...

Νimertis είπε...

ένα πολύ όμορφο γιορτινό δώρο τα σχόλιά σου Νατάσα μου... έχεις την αγάπη μου!