Εμείς, εδώ
στη Μεγάλη Μοναξιά
συζητούμε για σένα
κατεβήκαμε απ’το όνειρο
μ’ένα κομμάτι ουρανό
και γίναμε μια δρασκελιά φωτός
στο μαύρο χώμα
Σφυροκοπάει το μάταιο
τη ζωή στις φλέβες μας
αγγίζουμε τα νιάτα στη σάρκα
και γίνεται χρόνος
και χάνεται
και χάνεται
λαμποκοπάει το μέταλλο του πόνου
παίρνει κεφάλια κάθε μέρα
κάθε λεπτό
ο Λήσταρχος που φλέγεται από πόθο
για το χαμόγελό μας
φωτιά και ύαινες
και άρπαγες και οιμωγές
και στερεώματα οργωμένα από βλέμματα
και προσευχές ιερές
κατάρες, φονικά
και αγκαλιές σαν ξέφωτα ήλιου
πλούσιο το τραπέζι μας…
Εμείς, εδώ
στη Δριμιά Ανάγκη
κάθε πρωινό συνωμοτούμε
κι εργαζόμαστε
το θάνατό σου
και κάθε βράδυ
σε γιορτάζουμε
κάνουμε έρωτα τον Έρωτα
και απλωνόμαστε
και το Όνειρο εκείνο
όνειρο κάνουμε
και μέσα του ξεχνιόμαστε…
απρ2012
Tiermas (Spain)
Photo night.
4 σχόλια:
"..μια δρασκελιά φωτός
στο μαύρο χώμα" γίναμε, κάποτε, και συζητάμε συνέχεια για το μεγάλο φως.
Η σάρκα μας γίνεται χρόνος, κι ενώ καθώς φαίνεται θα χαθούμε σαν μια παροδική αντανάκλασή του, εμείς απεργαζόμαστε τον θάνατό του. Χωρίς φθόνο εργαζόμαστε για να γίνει αυτή η δρασκελιά το μεγάλο φως που δεν έχει την ανάγκη του πατέρα της. Το θέαμα στα ξέφωτα που μας έδωσε το μεγάλο φως να υποταχθούμε, γίνονται το μεγάλο εσωτερικό θέαμα που ν'ανέβει θέλει στο μεγάλο θέαμα του κόσμου, και να το νικήσει..
" και απλωνόμαστε
και το Όνειρο εκείνο
όνειρο κάνουμε", το μεταστοιχειώνουμε σε λήθη, σε ανάμνηση, σε ψέμμα ίσως που πρέπει να νικήσουμε, στην αλήθεια που δεν είναι τίποτα χωρίς αυτόν, αυτή, αυτό, που ορθώνεται μπροστά μας στην μικρή μας γη..
Και θα ρώταγα με τη σειρά μου, πεζολογώντας: ποιός είναι αλήθεια, αν γίνει κάτι από αυτά, το μεγάλο φως;
Δεν αξίζει να προσπαθήσουμε;
όσο ο θάνατος 'εκείνου' καθυστερεί, όσο επιμένουμε να είμαστε αγκιστρωμένοι στον αναφορικό μας μηρυκασμό, αγαπημένε μου Ιωάννη, προσωπικά αισθάνομαι ότι δεν μπορούμε να περάσουμε από το μιμητισμό στην πρωτογενή Δράση... και σε ένα εκατομμύριο αιώνες... τι σημασία έχει άλλωστε το ένα ή το ένα +... σημασία έχει ότι ξυπνάμε ένα πρωί και έχουμε τα ίδια ερωτήματα αλλά μας λείπει το θράσος όχι πια να τα απαντήσουμε αλλά να τα ζήσουμε...
θα μου πεις, η χινοπωρινή γκρίνια του γέροντος... μήπως πάει μαζί με πόνους στη μέση και... χαμέμηλο;
όμως, παρόλα αυτά, η εσωτερική θέαση απαιτεί την ενέργεια της πρώτης νιότης και τη σοφία της ωριμότητας... αλλιώς μοιάζουμε με τους χούλιγκαν που δεν πάνε στο γήπεδο για να δούν και να απολαύσουν ποδόσφαιρο αλλά για να φανατίσουν και να φανατιστούν, να μαστουρώσουν και να γυρίσουν σπίτι τους άδειοι εσωτερικώς μεν, έτοιμοι για ύπνο δε...
(τώρα ομολογώ πως οι μεταφορές μου με εκπλήσσουν πολύ συχνά... και θετικά και αρνητικά... έστω)
Μπορεί να κατεβήκαμε προσωρινά απο το όνειρο που φαντάζει ξεθωριασμένο με το πέρασμα του χρόνου αλλά κάποιες σκέψεις τυρρανικές ίσως γιά όσα χάσαμε να μας δώσουν κάποιο σήμα..σήμα εγρήγορσης ίσως?γλυκιά καληνύχτα σου στέλνω φίλε μου..
Ναι αναμφιβολα αυτο το σημα εγρηγορσης ειναι μεγαλης σημασιας αγαπημενη μου φιλη Κate. Και ενιοτε λυτρωτικο περαν πασης προσδοκιας. Σε φιλω και σ'ευχαριστω
Δημοσίευση σχολίου