.jpg)
Μαυσωλείο
Ακόμα και το πιο άρρωστο
από τα ζωντανά σου μέλη
είχε την τρυφερότητα που του άξιζε
κι εσύ
άθλιε σαλτιμπάγκε
της λερωμένης καλημέρας
δεν έχεις βλέμμα για τους ανθρώπους
δεν έχεις ούτε αλήθεια
ούτε ψέμα
γιατί κι αν αγαπήθηκες
δεν αγάπησες τόσο
ώστε να προσκυνήσεις στον πόνο των άλλων
τη δική σου αθανασία
ακόμα και το πιο ευάλωτο
από τα παιδιά σου
απήλαυσε
την παραμυθία που του όφειλες
κι εσύ
μίζερο μηρυκαστικό ανόσιων επικλήσεων
στη χαρά
και στην ευδία
τόλμησες να σηκώσεις τη λέξη
υπάνθρωποι
για κάποιους που είναι σαν κι εσένα
που τους βρεφούργησε η ίδια Μάνα
που τους ευλόγησε
και τους καταράστηκε
το Άπειρο
σαν κι εσένα!
τόλμησες
να σηκώσεις την πέτρα από το χώμα
Κάιν
και δεν την έριξες στον αδελφό σου
ακόμα
ακόμα την κρατάς
και ετοιμάζεσαι μ’αυτήν
για κάτι χειρότερο ακόμα κι απ’το φόνο
ένα πελώριο μαυσωλείο να φτιάξεις
του σπέρματος που λέρωσες
του αίματος που έχυσες
του πνεύματος που έφτυσες…
του βλέμματος που έχασες…
Οκτ2013
4 σχόλια:
Ξεκινάω από το μαυσωλείο. Είναι ένας χώρος που συνήθως φέρεται να περιέχει εκείνο το νεκρό που επιχειρείται να αιωνιοποιηθεί με ένα άλλο νεκρό, και είναι αυτό το νεκρό που έλκει την ύπαρξή του από την παρακάτω πράξη-αίσθηση:
"γιατί κι αν αγαπήθηκες
δεν αγάπησες τόσο
ώστε να προσκυνήσεις στον πόνο των άλλων
τη δική σου αθανασία"
θα λεγα ριψοκινδυνεύοντας πως όποιος δε προσκυνά τον πόνο των άλλων ως την πραγματική του αθανασία είναι ένας νεκρός μεσα στο νεκρό, ένα μαυσωλείο μέσα στη ζωή, ένας νεκρός χωρίς ελπίδα μνήμης. Και δεν είναι όλοι οι νεκροί το ίδιο νεκροί. Γιατί υπάρχουν νεκροί που βλασταίνουν ζωή. Και είναι αυτό το ποίημά σου μια δείξη στ'αλήθεια αυτής της ζωής και των αξιών της, και μια κατάκριση δίκαια της μη αδερφοσύνης. Μια γροθιά στην ύβρη..
Αδερφικά
"...Και δεν είναι όλοι οι νεκροί το ίδιο νεκροί. Γιατί υπάρχουν νεκροί που βλασταίνουν ζωή. Και είναι αυτό το ποίημά σου μια δείξη στ'αλήθεια αυτής της ζωής και των αξιών της, και μια κατάκριση δίκαια της μη αδερφοσύνης. Μια γροθιά στην ύβρη..."
τι να πω και τι να προσθέσω σ'αυτό;
μονάχα την αγάπη μου Ιωάννη και το θαυμασμό μου για τον τρόπο που αγγίζεις τις λέξεις και τις μεταμορφώνεις σε ολοκληρωμένα σύμπαντα!
σ'ευχαριστώ!
Καλησπέρα Αντώνη μου..με πρόλαβες απόψε..δεν ήμουνα τόσο καλά αυτές τις μέρες..τώρα που είμαι καλύτερα επισκέπτομαι τους φίλους μου..βλέπω σήμερα εδώ ότι με την δυνατή σου πένα καταθέτεις ιδανικά την οργή σου για το ''απάνθρωπο'' και σκληρό λουτρό αίματος,την ανθρώπινη καταραμένη ανοησία την απονιά και την αθλιότητα ψυχών..δεν βλέπω φως..σπάνια κάποιος προσκυνά στον πόνο του άλλου..μιά πόλη ξένη βλέπω που μόνο ψίχουλα αθλιότητας βλέπω να φτύνουν οι πτωχοί τω πνεύματι..ένα μαύρο πέπλο βλέπω..χωρίς ευαισθησία,χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά..σκοτάδι.Μόνο.το ποίημα σου αθάνατο στη σκέψη μου πάντως..σ'ευχαριστώ φίλε μου για τα εγκάρδια σχόλια στο χώρο μου..πάντα με τιμάς με όσα λες..σου εύχομαι ένα όμορφο βραδάκι.θα τα πούμε σύντομα.
Αγαπημένη μου φίλη Kate πολύ σ'ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια...
αυτό το μαύρο πέπλο που λες είναι μια φοβερή αλήθεια... και σκεπάζει το βλέμμα παρότι αφήνει ακάλυπτα τα μάτια... πώς να αντιληφθούμε ακόμα κι αν νιώθουμε όταν δεν βλέπουμε; Μονάχα σαν μηχανές... κοιτάμε...
εύχομαι να είσαι πολύ καλά!!
Δημοσίευση σχολίου