ΚΑΤΩΦΛΙ
Διάπυρη Αρχή του Ενός
Στενεύει ο δρόμος
όσο κατεβαίνεις προς το δωμάτιο εκείνο
που φοβάσαι να μπεις
από τότε που ήσουν παιδί
και σε σφίγγει κάτι στο λαιμό
και η αναπνοή σου ξαφνικά δυσκολεύει...
Οι τοίχοι σε πλησιάζουν
και η οροφή αγγίζει τα μαλλιά σου
και ιδρώνεις ανεξήγητα
και σε αρπάζει κάτι απ'τη ψυχή
και σε γερνάει...
Δε θέλεις αλλά πρέπει
να αντικρίσεις τη θύρα εκείνη
που έκλεισες κάποτε βιαστικά
τρέχοντας προς μια ζωή
που δε σου αρέσει αλλά τη ζεις
και η θύρα αυτή
ποτέ δεν έπαψε να σε περιμένει...
Στενεύει ο δρόμος
όσο κατεβαίνεις προς εκείνο το δωμάτιο
που έχεις κρύψει όλα σου τα ακριβά
και όλα σου τα αδιαπραγμάτευτα
και δε θυμάσαι πια τι κράτησες
τρέχοντας προς μια ζωή
που δε σου στάθηκε ποτέ στοργική
Κι αν δεν είναι ένα όνειρο κακό
που θα σε εγκαταλείψει όταν το θελήσεις
κι αν δεν είναι μια ακόμη πλεκτάνη του μυαλού
- τι σ'έχει στ'αλήθεια τόσο τρομοκρατήσει;-
θα είναι η επαφή με ό,τι άφησες που θα σε
συντρίψει
και να σηκώσεις τη ψυχή σου χρειάζεται
πιο ψηλά απ'ό,τι τόλμησες ποτέ σου
γιατί δε θα'χεις σύμμαχο
ούτε το χρόνο
ούτε το γλίστρημα στη σκιά
μα θα έχεις εσένα που θα σε περιμένει
στο κατώφλι
κι αυτό που πρόκειται να δεις
είναι χτισμένο από ένα υλικό
που τώρα πια το έχεις βαφτίσει
"ΠΟΙΗΣΗ"
ενώ έχει ένα άλλο όνομα
εδώ και εκατομμύρια χρόνια:
Αλήθεια
και Διάπυρη Αρχή του Ενός..
28/4/00
Gateway
8 σχόλια:
Poetry is the only way to be safe when looking into any abyss ... Love, cat.
Η αλήθεια όπως δείχνεις δεν είναι ένα κάτοπτρο της όποιας ζωής, ακόμα κι αν αυτή έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά είναι η αληθινή ζωή που έχει την αλήθεια της, όπως ας πούμε το όντως ον είναι το ον. Και ακόμα κι αν βαυκαλίζονται "αι επιστήμαι" πως θα απλώσουν τα κάτοπτρά τους στον περιφερόμενο κόσμο θα έπρεπε να ξέρουν πως αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα αληθινό κάτοπτρο, η "ποίηση", δεν είναι καν ή ίδια η αλήθεια, γιατι ούτε η "ποίηση" είναι κάτοπτρο, αλλά ούτε η αλήθεια μια εικόνα. Η διάπυρη Αρχή του Ενός, όπως τη νιώθω και την καταλαβαίνω μέσα από το ποίημά σου, ενώνει σε μιά φλόγα το "προσωπικό" βίωμα του εκλεκτού και του εξαιρετικού που έχει μέσα του ο καθένας ως δικό του Εν με το Εν του κόσμου. Όπου το Εν αυτό που αστραποβολά από αυτή την ένωση είναι συνήθως τόσο κρυμμένο όσο αποκαλυμένο είναι το φανερό μιας ζωής, με την έξωθεν καλή μαρτυρία. Και έρχεται η στιγμή που θα συναντήσει κανείς αυτό πίσω από την στενή πόρτα που θα ανοίξει μιά αδιάφορη μέρα της αδιάφορης ζωής που χτίστηκε με ή χωρίς την θέλησή του...
Με αγάπη
maybe it is the safest way my friend... i think you have a point... thanks for your comment! you have my love...
"...ενώνει σε μιά φλόγα το "προσωπικό" βίωμα του εκλεκτού και του εξαιρετικού που έχει μέσα του ο καθένας ως δικό του Εν με το Εν του κόσμου..."
δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να το αποτυπώσει ευστοχότερα Ιωάννη μου...
η ένωση...
ο αιώνιος πόθος...
έχεις την αγάπη μου αγαπημένε φίλε...
"η θύρα αυτή
ποτέ δεν έπαψε να σε περιμένει..."
Και θα παραμένει εκεί...θα σου
παραδίδει το κλειδί...θα έχει
κι ένα μικρό παραθυράκι...και με καλολαδωμένες τις κλειδαριές
θα είναι εκεί!
Φτάνει εσύ να παρακάμψεις τις φοβίεςτο το ιταμό ψέμα και την ακαμψία της ψυχής...ναι θα είναι εκεί για σένα και ουδόλως απροσπέλαστη!!!
φιλί
σ'ευχαριστώ Ελένη μου για τα λόγια σου... να΄σαι καλά...
Πολύχρονος γερός κι ευτυχισμένος Αντώνη φίλε μου!αντί να σου κάνουμε δώρο εμείς..μας έκανες εσύ ένα απο τα αριστουργήματά σου δώρο..κι ας το έκρυβες μέσα στην ψυχή ίσως κάποτε,έμάς που όταν σε διαβάζουμε δεν στενεύουν οι δρόμοι,ούτε υπάρχουν σκιές..υπάρχει μόνο ποίηση πηγής ύδωρ αθάνατον.
χαίρομαι και θαυμάζω την ευγένεια της ψυχής σου αγαπημένη μου φίλη Kate και σ'ευχαριστώ από καρδιάς για την ζεστασιά του μηνύματός σου... αυτά είναι τα όμορφα και ακριβά... και ανεκτίμητα...
σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου