Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014





Μικρό μου ρόδο
πάλευες πάντοτε μόνο
μέσα στη φωτιά
και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου
ένα που δεν το άγγιζε η φθορά
κι είχες
ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου
μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες
απ’τη δροσιά σου
να πιω
με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο
για να προβάλεις πάνω του
τις μεταμορφώσεις του φωτός
κι εκείνη η βαθιά χαράδρα
στο μέτωπό σου
στεκόταν πάντα
μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη
απ’τη λαγνεία
να σε πιω…


Μαι2013


3 σχόλια:

Eriugena είπε...

Η μία από τις πτυχές, που απηχεί το αιώνιο...που είναι το αιώνιο. Αλλά το ρόδο δεν είναι μόνον αυτό, αν και δεν μπορεί να μην είναι και αυτό. Βαθυστόχαστες νοήσεις και αισθήσεις μαζί μιας νοητικής και συνάμα λαγνικής σχέσης, που δεν να αποτυπωθεί καλύτερα από μιά άλλη μορφή Λόγου, αλλά και από άλλες στοχεύσεις μέσα η "έξω" του Λόγου..Γιατί η δίψα να πιείς είναι πάνω από όλα μόνον για τον ποιητή, και αυτή η δίψα είναι η οδός, και αυτό το προνόμιο η ζωή δεν μπορεί να του το πάρει

Νimertis είπε...

Υπαρχει παντα αυτη η βαθια χαραδρα Ιωαννη μου... ισως ομως να μην γινεται αλλιως...

Kate'sCakeBox είπε...

Δεν μπορώ να προσποιηθώ λήθαργο εδώ Αντώνη μου..γράφεις μαγικά..χτυπάει η καρδιά σε κάθε σου λέξη!Να είσαι καλά πάντα με όσα μας χαρίζεις..καλό βραδάκι αγαπημένε μου φίλε.