Μικρό μου ρόδο
πάλευες πάντοτε μόνο
μέσα στη φωτιά
και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου
ένα που δεν το άγγιζε η φθορά
κι είχες
ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου
μια που είχε ραντιστεί αθανασία
να πιω ζητούσες
απ’τη δροσιά σου
να πιω
με καλούσες…
και δεν είχα το πρόσωπο
για να προβάλεις πάνω του
τις μεταμορφώσεις του φωτός
κι εκείνη η βαθιά χαράδρα
στο μέτωπό σου
στεκόταν πάντα
μεγάλη
αλλά όχι πιο μεγάλη
απ’τη λαγνεία
να σε πιω…
3 σχόλια:
Η μία από τις πτυχές, που απηχεί το αιώνιο...που είναι το αιώνιο. Αλλά το ρόδο δεν είναι μόνον αυτό, αν και δεν μπορεί να μην είναι και αυτό. Βαθυστόχαστες νοήσεις και αισθήσεις μαζί μιας νοητικής και συνάμα λαγνικής σχέσης, που δεν να αποτυπωθεί καλύτερα από μιά άλλη μορφή Λόγου, αλλά και από άλλες στοχεύσεις μέσα η "έξω" του Λόγου..Γιατί η δίψα να πιείς είναι πάνω από όλα μόνον για τον ποιητή, και αυτή η δίψα είναι η οδός, και αυτό το προνόμιο η ζωή δεν μπορεί να του το πάρει
Υπαρχει παντα αυτη η βαθια χαραδρα Ιωαννη μου... ισως ομως να μην γινεται αλλιως...
Δεν μπορώ να προσποιηθώ λήθαργο εδώ Αντώνη μου..γράφεις μαγικά..χτυπάει η καρδιά σε κάθε σου λέξη!Να είσαι καλά πάντα με όσα μας χαρίζεις..καλό βραδάκι αγαπημένε μου φίλε.
Δημοσίευση σχολίου