Το πρόσωπο
Η αλήθεια του
προσώπου…
είσαι μέσα μου
ένα χαμόγελο από
παλλόμενο φως
μια ανάσα που
τρέμει απ’το ρίγος …
Φοβάμαι να σε
αγγίξω
γιατί είναι κάποιες
νύχτες
που οι σκέψεις
ορθώνονται ακέραιες λόγχες
γιατί είναι φωτιές
που δεν σβήνουν στο
κρύο…
φοβάμαι να σε
αγγίξω
ίσως έτσι σε
κρατήσω ολόκληρη…
Το βλέμμα
Το πανάρχαιο του
βλέμματος…
είσαι χτισμένη μέσα
μου
απρόσιτη και
μακρινή
στη σκιά σου
ανατέλλει ο δικός
μου ήλιος…
Φοβάμαι να σε
ονειρευτώ
μήπως την αυγή χαθείς
όπως χάθηκαν όλα
στη ζωή μου
κι ύστερα σκέφτομαι
δεν έχει αξία
αν πολεμάς σε μάχες
που ήδη έχεις κερδίσει
μονάχα να είσαι
πολιορκητής
κείνου που πάντα
απόρθητο θα είναι…
Το άγγιγμα
τούτη η ακραία
δόνηση
της ιερότητας…
τούτο το πέρασμα
απ’το δικό μου
πεπερασμένο
στο δικό σου
άπειρο…
2002
amintiri din visul meu (memories from...
2 σχόλια:
...κι ύστερα σκέφτομαι δεν έχει αξία αν πολεμάς σε μάχες που έχεις ήδη κερδίσει μονάχα να είσαι πολιορκητης κεινου που πάντα απορθητο θα είναι...λες...απορθητο...ζόρικη λέξη...μήπως όμως και η Τροία δεν υπήρξε απορθητη...; και μια Ελένη κάποτε...στάθηκε η αφορμή για την άλωση της...πέρα από όλα αυτά, νιώθω το συναίσθημα να ξεχειλιζει...του ποιήματος να γεμίζει τους χώρους και τα περιθώρια...
κι έμεινε μόνο του αυτό το σχόλιο, παραπονεμένο...κρίμα κι άδικο βρε αδερφέ...η κατάρα του ονόματος που φέρω...
Δημοσίευση σχολίου