Το χνώτο του χρόνου
και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…
κρατούσες στα χέρια σου
κείνη τη κλεμμένη άμμο
από το περιθώριο της θάλασσας
ο ήλιος σε διαπερνούσε
εκατοστό εκατοστό
και τόσο αργά
που δεν καταλάβαινες το θάνατο
παρά σαν χάδι τρυφερό…
από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας
ζούμε
να το ξέρεις
κι όχι απ’το περίσσευμα…
Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μας περιμένει ακόμα…
4 σχόλια:
Ο ίδιος χρόνος διαμοιράζεται σε όλους και πάλι αχρησιμοποίητος μένει στην αιωνιότητα...
σαν οι κλέφτες που άρπαξαν μερτικό να μην το άγγιξαν ως εκεί που ματώνει..
Στις επιφάνειες του χρόνου χτίσαμε πυργάκια..
Στους βυθούς μας περιμένουν οι πολιτείες της Αλήθειας...
Ποιος διδάχθηκε μακροβούτια στην άμμο?..
Πνίγεται το στόμα από την γύρη, την σκόνη και τα δάκρυα...
Αν ο Ποιητής δεν δείξει το δρόμο προς την Δικαίωση ,
δεν θα τον ανακαλύψει ποτέ κανείς...
Ιχνηλατώντας τον Ποιητή, λοιπόν...
"Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μας περιμένει ακόμα…"
σ'ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα που έγραψες Κάκια μου... σε φιλώ!
Ελειψα για λίγο στο Τζάντε αγαπημένε μου φίλε και σε βρίσκω πάλι με ένα μοναδικό ποίημα που εξερευνά την ψυχή..ο πύργος στην άμμο είναι εύθραστος και δυνατός συνάμα...για όσους τους διαπερνά η ευαισθησία ακόμα και στη φλέβα..καλό βραδάκι εύχομαι!
εύθραυστος και όμως δυνατός... ναι, κάπως έτσι αγαπημένη μου φίλη kate... σε φιλώ! (Όμορφο το Τζάντε...)
Δημοσίευση σχολίου