Όστρακο
Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
κι εγώ δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…
η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
κι εγώ δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…
έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
κι εγώ δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου