ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Το σπίτι του θανάτου

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και ήταν πολύ πιο φωτεινό

απ'όσο θα μπορούσα να σου περιγράψω

δεν ήτανε σα φυλακή στενή και βρόμικη

δεν ήταν σα σπηλιά υγρή και κρύα

μα είχε φως και ζεστασιά και δεν ένιωσα το φόβο

μόνο λιγάκι απόρησα πως είναι δυνατόν

να είμαι μόνος μου εγώ μέσα σ'αυτό το σπίτι

όταν εκατομμύρια οι ψυχές που χάνονται

και αναρίθμητους θα'πρεπε να συναντήσω

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και αναζητώντας μάταια επί ώρες και ημέρες

όσους που έχασα είχα αγαπημένους

όσους που με αγάπησαν και πια είχαν ξεχάσει τη μορφή μου

μπήκα σε μια αίθουσα μεγάλη, ολοφώτεινη

όπου στο βάθος της απλωνόταν μια σκάλα αυτοκρατορική

και μαγεμένος πλησίασα και τότε είδα

ένα μικρό παιδί

να κάθεται μονάχο στο πρώτο σκαλοπάτι

τούτης της θεόρατης σκάλας που ανέβαινε στα ουράνια

ένα παιδί που είχε κρύψει στα χέρια του

το πρόσωπό του

κι έκλαιγε μ'αναφιλητά

μα όταν το ζύγωσα συμπόνια γεμάτος

και ήθελα να το ρωτήσω

γιατί είναι μονάχο του και κλαίει

γύρισε το κεφάλι του, με κοίταξε στα μάτια

κι ύστερα έτρεξε στη μεγάλη σκάλα επάνω

και χάθηκε από μπροστά μου

για πάντα...

κι εγώ συνήλθα απ'το παράδοξο και υπέροχο

μα και τρομακτικό μαζί

βαθύ και απέραντο συναίσθημα

που σ'ένα όνειρο

σ'ένα ταξίδι

σ'ένα μου πέρασμα πες

από το σπίτι του θανάτου

πρόσωπο με πρόσωπο ήρθα

όπως δεν το'χα φανταστεί ποτέ

με τον εαυτό μου...

Seasons of Farwell
Jim Hunt