Τετρακτύες
Δεν θέλουμε το αχανές
αλλά το ευρύχωρο
σε μια ρυτίδα του
Αιώνιου άραγε
δε χωράμε κι εμείς;
πρώτα το Εν
έπειτα το είδωλό του
οι αλυσιδωτές
αντιδράσεις στο είναι
οδήγησαν την Άτη
στο θέατρο του κόσμου
κι αν ολόγυρα
η προσαρμογή στο μηδέν
ανασαίνει δηλητήριο
το αντίδοτο δεν είναι
λοιπόν
εκείνο το άγγιγμα
που φοβήθηκες τόσο πολύ
κείνο το γέλιο
που σου στοίχισε μονάχα
ένα άδολο βλέμμα;
Δεν είμαστε οχήματα του
Απόλυτου
αλλά αρνούμαστε τη
συστολή του εφικτού
σε μια κουκίδα
κβαντικής ανυπαρξίας
οι 32 Δρόμοι, οι ιερές
Τριάδες
οι Τετρακτύες, τα
πεντάκτινα
τα στέμματα φωτιάς…
αν δραπετεύσεις
ρίψασπις
από το σκήνωμα του Νου
το φρόνημα της σάρκας
θα σ’ εκδικείται αιώνια
κι αν σε ό,τι μας
περιβάλλει
σαν άδειο κέλυφος
έρπει και απλώνεται
βδελυρή η χυδαιότητα
δεν φέρουμε εμείς τις
εσθήτες του Ακέραιου
δεν εφελκύσαμε πνοές
Φωτός
στα δώματα της
Περσεφόνης;
Δεν είμαστε μηχανές
που θα πάψουν να
οργώνουν το χρόνο
προσδοκώντας το
αεικίνητο
αλλά πύρινες ψυχές
μοναχικών πολεμιστών
μοιάζουμε λες
με αφίλητα χείλη
που διψάνε τη δροσιά
της Μελανής Μητέρας
κείνη την ιερή Νύχτα
που το φθαρτό στα
στήθια της
θα βυζάξει αθανασία
και την επόμενη αυγή
ο σκεδαστής της Φλόγας
ο Χρόνος
ο εμπύρετος πόρνος
θα μας ξεδιψάσει
με το αίμα του Τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου