ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Τους στίχους πια δε θα τους βασανίζω

όπως γεννιέται κάθε καινούργιο αστέρι

και γίνεται ήλιος μακρινός κι απρόσιτος

έτσι θ’αφήνω κάθε μου λυγμό

και κάθε νύχτιο σπαραγμό

να ανθίζει μέσα μου και να με πνίγει…

Οσα που άφησες έτσι τα έχω

σαν ιερά τοτέμ, σαν είδωλα

κάποιας αρχαίας λατρείας που ξεχνιέται

λίγο λίγο κι αφήνεται

μα έχει ακόμη ένα τελευταίο της οπαδό

προσκυνητή μοναχικό και ικέτη

μες στο διάπυρο σύμπαν της καρδιάς του

όλη η αγάπη είναι πάντα ζωντανή

όλη η ελπίδα, όλη η αγωνία κι όλος ο φόβος

και τούτο είναι που κάνει τη ζωή του ακριβή

τον τελευταίο ναό ακέραιο να φυλάει

τίποτε να μην αφήσει να χαθεί

και φυλαχτό στο στήθος

τη λατρεία τούτη να φοράει…

Όχι, τους στίχους μου άλλο πια δε βασανίζω

ο,τι με ανέστησε, αυτό αγγίζω

ό,τι μ’ελευθέρωσε, ό,τι με σκλαβώνει

κάθε πρωινό στη δροσερή ματιά σου

γλυκά ν’ανθίζω

και κάθε βράδυ τ’όνειρο που ζήσαμε

να με σκοτώνει

11/12/2004