Όραμα
Είχα
Ένα περίεργο όραμα
Ο Ιησούς
Αιμόφυρτος
Κατέρχεται απ΄το Σταυρό
Βαδίζει ανάμεσα στους έκπληκτους στρατιώτες
Πλησιάζει τη μητέρα του
Της χαρίζει ένα βλέμμα απορίας
Πλησιάζει τον Ιωάννη
Του χαρίζει ένα χαμόγελο στοργής
Πλησιάζει έναν άγνωστο
Του χαρίζει σταγόνες απ’το αίμα Του
Συνεχίζει τον αργό βηματισμό Του
Κι ενώ σχίζεται ο ουρανός
Και σείεται η Γη
Εκείνος φτάνει αγέρωχος
Και σιωπηλός
Στο δέντρο που φιλοξενεί
Τον κρεμασμένο Ιούδα
Του αγκαλιάζει τα πόδια
Τον φιλά
Κάτι του ψιθυρίζει
Χαιδεύει τρυφερά
Το άψυχο κορμί
Τον λύνει
Τον παίρνει στ’Αγια χέρια Του
Και τον πηγαίνει ως τον Τάφο
Που ήταν προορισμένος για Κείνον…
Το στερέωμα πλένεται
Από βροχή και αίμα
Από οργή και ανάσες
Τα χώματα της σκέψης
Καθάρονται σε μια στιγμή
Απ’τη σιωπή όσων
Ευλογήθηκαν
Να Δουν…
Να καταλάβουν…
Κι ο Κύριος τον φίλο Του
αποθέτει στη πέτρα
τον σκεπάζει με καθαρό σεντόνι
τον σκεπάζει με στοργή
Του χαρίζει μια αιωνιότητα αγάπης
Δακρύζει ο Διδάσκαλος
Και η σπηλιά ανασαίνει
Σαν ζωντανός οργανισμός
Κι ύστερα βγαίνει
Επιστρέφει
Βαδίζει πάλι ανάμεσα στο κόσμο
Οι ποταμοί βροχής
Πλένουν το άχραντο κορμί
Οι αιώνες πάνω Του
Ρυτιδώνουν τον αέρα που αναπνέει
Και τα ρυάκια από νερό
Και αίμα
Γίνονται ύστερα από λίγο
Ιαχές
Ρομφαίες Πυρός
Και δέσμες άκτιστου Φωτός
Κι Εκείνος
Πλησιάζει το φοβισμένο Εκατόνταρχο
Και του ζητά
Απλά
Πολύ απλά
Να Τον καρφώσει πάλι
Στο Σταυρό Του…
Σεπ 2009
18 σχόλια:
Εξαιρετικό δημιουργημα.
Βεβαια σαν άνθρωπος και οχι σαν Θεός,και επειδη δεν γραφουμε μονο Ποίηση σε τούτη τη ζωή αλλά τυγχάνει να χουμε και μια δόση χιούμορ(εγω κάνω και εξαγωγή ασχετα αν δεν το δειχνω εδω μεσα), θα θελα να απαντησω χιουμοριστικα , ετσι οπως ακριβως μου ηρθε μετα την αναγνωση του ποιήματός σου.
Ομως δεν μου το "πρέπει" ουτε το επίπεδό μου, ούτε η σελίδα σου.
Η άλλη λοιπον ειλικρινής πλευρά είναι πως κάθε φορά που βλέπω ανάρτησή σου "τρέχω" να σε διαβάσω.
Και πραγματικά θα θελα να ειχα μια ξεχωριστη βιβλιοθήκη σε σκούρο χρώμα , με τα απαραίτητα σκαλίσματα και με μια χρυσή ταμπελίτσα σε μια πλευρά που να γρααφει "μαυρο ρόδο'.
Εκει θα θελα να χα μονο τα δικα σου γραπτά.
Και ξερεις κατι; Το εννοω.
Δεν ημουν ποτε ο άνθρωπος των κοπλιμέντων. Τα μισώ .Εκτος αν αξιζει κατι τοσο πολυ για μενα, που τοτε οχι απλα το λεω μα το φωναζω κιολας.
(Αυτο το γνωριζουν μονο οι ανθρωποι που με ξερουν καλα βεβαιως).
Πολλα ειπα παλι.
Δεν χωρά χιουμορ εδω μεσα.
Ισως καπου αλλού, σε μιαν αλλη ζωή.
Σε εναν άλλο χώρο.
Μην παραξενευτεις και μη θεωρήσεις πως ό,τι εγραψες σήμερα έχει "κάτι" που κάνει τον άλλον να το δει χιουμοριστικα.
Αντιθετα.
Απλά εμένα μαρεσει να βλεπω το καθε γραπτό από κάθε οπτική.
ΜΙα γλυκιά φθινοπωρινή καλημερα
(Τα γραπτά σου τα θέλω σε χαρτί σαν αυτό που δειχνει η σελιδα σου. Στυλ πάπυρου. Οσο για τη βιβλιοθήκη, έχω μια ομορφη βιτρίνα ξύλινη που μολις χθες σκεφτομουν τι θα μπορουσα να βαλω μεσα)
Να λοιπον τι μπορω να βαλω...
Μαρία, καλημέρα. Με ιδιαίτερη χαρά διάβασα τα όσα μου έγραψες γι αυτό το, αληθινά ιδιαίτερο 'όραμα'- ποίημα. Και με άγγιξαν πολύ οι γενικότερες σκέψεις σου, με ετίμησαν, με έκαναν να αισθανθώ όμορφα, δεν το κρύβω.
Οσον αφορά στο ζήτημα του χιούμορ, μην φοβάσαι να το εκδηλώσεις σε παρακαλώ και σ'αυτόν το χώρο καθώς δεν είμαι -αν με γνωρίσεις- ο άνθρωπος της Θλίψης ούτε όλη μέρα βρίσκομαι σε νεφελώδεις στοχασμούς και ανασαίνω το... Άπειρο. Και αν σου βγήκαν άλλες εικόνες με αφορμή το θέμα του ποιήματος, παρακαλώ να μου τις εκθέσεις καθώς η πρωτογενής απόκριση με ενδιαφέρει πάρα πολύ.
Χωράει λοιπόν και χιούμορ αν μας βγαίνει, από έναν άνθρωπο με την ποιότητα τη δική σου άλλωστε ξέρω πως κι αυτό θα έχει το ανάλογο επίπεδο.
Θα ήταν για μένα εξαιρετική προνομία να 'με' έχεις σε μια βιβλιοθήκη σε αγαπημένο σημείο... Σήμερα γέμισε τη μέρα μου αυτό το σχόλιό σου, οι θερμές σου σκέψεις με συντροφεύουν, σε ευχαριστώ πολύ...
Πόσο απόθεμα ψυχής ...
πόση δύναμη;
να προσπεράσεις το εγώ
να σκύψεις με πόνο και στοργή πάνω από το εμείς ...
ακόμα κι αν αυτό το εμείς επέλεξε κάποτε τον αφανισμό σου
Μεγαλείο ... αυτή είναι η δική μου πρώτη σκέψη.
την καλημέρα μου
Το σχόλιο της Μαρίας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Μπορεί να μην έχω χρόνο τον τελευταίο καιρό να επισκέπτομαι τ αγαπημένα μου blogs αλλά όταν τον βρίσκω αφήνομαι να παρασυρθώ απ' όσες αναρτήσεις "έχασα" λόγω της απουσίας μου.
Κι η αλήθεια είναι αυτή, απέριττη και αναδύεται εκ των έσω κάθε φορά που έρχομαι εδώ: δεν μ' έχει αγγίξει γραφή όσο η δική σου στο μικρό αυτό διάστημα που έχω εγγραφεί στο blogger. Θαυμάζω αρκετούς εδώ μέσα, με συγκινούν ακόμη περισσότερο ποίηματα που διαβάζω και με ξαφνιάζει η ομορφιά αυτού του είδους επικοινωνίας που έχω γνωρίσει.
Όμως η δική σου γραφή κρύβει τόση ένταση που δεν χορταίνω να με τυρρανά. Σε νιώθω πολύ. Και σου στέλνω θερμά συγχαρητήρια για όσα προκαλούν οι ολοζώντανες, γνήσιες δημιουργίες σου που πάλλονται σα φύλλα ρόδου μάυρου που τ' ακοντίζει η βροχή.
Καλό μεσημέρι.
MMM...Ωραια ιστορια...Δημιουργημα του μυαλου για να ταξιδευουν οι αισθησεις σε μια παλια εποχη!Ισως και πιο ωραια απο την δικη μας!
Χαρά, αληθινά στο λέω, τα λόγια σου με έχουν αγγίξει πολύ... και ειλικρινά χαίρομαι που τούτη η ένταση έχει απόκριση... το Μαύρο Ρόδο ανθίζει κάθε φορά που ψυχές και οπτικές όπως η δική σου το αγγίζουν... να είσαι καλά...
Φίλε Εφηβε, μήπως δεν είναι απλά μια 'ωραία ιστορία'; ίσως να είναι και κάτι ακόμη... σεβαστή κάθε προσέγγιση και ευπρόσδεκτη....
Θα αποφύγω να σχολιάσω
διότι θα χαρακτηριστώ από σκληρή έως κυνική.
Άλλωστε, ένα όραμα είναι
και μεταξύ μας... ευτυχώς που συμβαίνουν και αυτά.
Γκούφυ θα ήθελα να σχολιάσεις ακόμη κι αν είσαι σκληρή και κυνική... η σκέψη σου με ενδιαφέρει... το ξέρεις άλλωστε...
Στην ωμή πραγματικότητα,
όταν θίγεται το υπερτροφικό, συμπλεγματικό, αποκρουστικό μας εγώ
ζητά -και παίρνει- εκδίκηση,
η οποία του "χρησιμεύει" ως φτηνό υποκατάστατο
άλλοτε αυτοεκτίμησης,
άλλοτε εξουσίας,
άλλοτε δικαιοσύνης,
άλλοτε αυνανισμού.
Ένας άθλιος, ύπουλος δολοφόνος καλά καμουφλαρισμένος,
που αρέσκεται να επιβάλλεται, να λεηλατεί, να κυριαρχεί,
όταν δεν σκοτώνει.
Πόσο να μας παρηγορήσουν τα οράματα,
όταν είμαστε χωμένοι μες στα σκατά;
οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα το σχόλιό σου Γκούφυ...
Ίσως δεν το κατάλαβες διότι δεν στάθηκα στην εικόνα,
δεν στάθηκα καν στην ίδια τη γραφή σου που γεννά μεγαλειώδη συναισθήματα.
Είχα τόση φόρα όταν διάβασα το 'όραμα' που πέρασα απέναντι...
Κι από εδώ,
-όπου το 'δύστυχο' εγώ δίνει μάχες ηρωικές για να επικρατήσει-
ο ρεαλιστής εαυτός μου τούτο έχει να πει στον ρομαντικό αλλά και σε σένα:
this is real, hard life, dear!
στο γραπτο σου καλε μου φιλε, αισθανομαι συμπαθεια, συμπονια, για ενα απ τα πιο τραγικα προσωπα της πορειας μας, αυτον τον προδοτη, τον απεραντα μοναχικο, τον αιωνια καταδικασμενο ιουδα, απο ολους εμας, που ταχα δεν προδωσαμε, απ ολους εμας που φορτωσαμε τα κριματα μας στον αδυναμο, εκπτωτο, αποδιωγμενο προδοτη
στην αρχη σαστισα διαβαζοντας σε, δε συνηθιζεις ν ασεβεις, τα θεματα σου τα προσεγγιζεις με προσοχη ευλαβικη,
μετα, ενιωσα, συγκινηθηκα, γιατι αυτο που γραφεις
πονο και λαχταρα δειχνει για συμφιλιωση, για αφεση, για συγχωρεση
δεν θα αρνηθώ φίλε μου ΛΕΤ ότι είχα σκέψεις πριν αναρτήσω τούτο το ποίημα... γνωρίζω πως η πρωτογενής ανάγνωση δημιουργεί ένα σοκ, όμως, χαίρομαι που κι εσύ είδες βαθύτερες πτυχές... ήθελα απλά να πω ότι για μένα και τη δική μου οπτική, η συγχώρεση είναι η πρώτη διάσταση, η επόμενη είναι η αποκατάσταση... και σε χωροχρονικό ιστορικό πεδίο αλλά κυρίως σε επίπεδο υπαρκτικό... ίσως και ταυτοτικό ακόμη καθώς το ΑΙΝΙΓΜΑ και το 'ΣΚΑΝΔΑΛΟ' του Ιουδα είναι ένα βέλος που διατρέχει το χρόνο ως σήμερα... θα επανέλθω όμως με τον Ιούδα σε άλλη ανάρτηση... τούτος ο Διδάσκαλος της Θλίψης για μένα είναι πολύ σημαντικός... να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου