Άλικο σώμα
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Αρνούμαι τη διαφυγή…
Δεν μπορώ να σου μοιάσω
Αδελφέ μου άνεμε
Συμπαγής είμαι
Και πιο φθαρτός
Πιο δοκιμασμένος
Απ’όσο φαίνομαι…
Σε μακέλεψε
Το ξέρω
Το χαμόγελό της
Έσπασε ο καθρέφτης σου
Και αποφεύγεις τα θραύσματα
Που σε ματώνουν…
Όπου πατάς πια
Είναι τα ίχνη της
Και αρκέσου
στην ανάμνηση ενός κόσμου
Που δεν στερεώθηκε ποτέ στο άδολο βλέμμα…
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Αρνούμαι την υπεκφυγή…
Είμαι νοητός
Κι όμως ένσαρκος
Κι επιτέλους
Με αγγίζω
Και νιώθω πως πονάω…
Σε νίκησε
Το χαίρομαι
Η ζεστασιά της
Απλωνόσουν
Σαν καταχνιά
Στη κάθε λέξη
Στη κάθε ανάσα μου
Και έχεις τώρα συρρικνωθεί
Σε ένα τόσο δα μικρό
Θαυμαστικό!
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Σε φιλοξενώ…
Αγνόησε τα σημάδια
Στο μαρμάρινο δέρμα μου
Αγνόησε τις λαιμητόμους
Στους ψιθύρους
Του αίματος
Αγνόησε τις στοιχειωμένες λίμνες
Στις σιωπές μου…
Αγκάλιασέ με μόνο
Κλείσε με στις παρενθέσεις
Της αποδοχής σου
Και νιώσε με που γεννιέμαι ξανά
στην επόμενη
ζωντανή σου λέξη…
Ιαν2010
εικόνα: meneksedia.pblogs.gr
11 σχόλια:
Eκτός από τις υπέροχες λέξεις σήμερα μαγεύτηκα και με την φωτογραφία...
Διακρίνω μία συνομιλία ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ (πρώτο πρόσωπο - δεύτερο πρόσωπο), μία αμφιθυμία ανάμεσα στην άρνηση της διαφυγής και της κρυφής επιθυμίας να πνεύσει κανείς και μία θυσία για την απόκτηση της επιθυμίας προς το τέλος. Είναι γοητευτικές αυτές οι αλλαγές και προκλητικές, εννοώ προκαλούν την απόκριση των συναισθημάτων του αναγνώστη μέσα από τις συγκρούσεις των εικόνων.
Με έναν τόνο αισιοδοξίας (κάθαρσης) στο τέλος. Μου άρεσε.
Μαρία καλημέρα... το πέρασμά σου από το Ρόδο, ανάσα δροσιάς και ευωδία... είναι η αλήθεια ότι κι εμένα η εικόνα αυτή με 'έκλεψε' από τη πρώτη στιγμή...
-----------------------------------
Κώστα σε καλημερίζω και σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο... χαίρομαι που είδες τούτο τον διάλογο ως μια πορεία προς την 'κάθαρση'... ευχαριστώ για τα λόγια σου...
Αν και στην πραγματικότητα
δεν αποβιβαζόμαστε ποτέ από τον εαυτό μας,
είναι ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο
-ίσως και παρήγορο-
το ότι υπάρχουν ευκαιρίες
που αλλοποιούμαστε
-έστω για λίγο-
διευρύνοντας με τον τρόπο αυτό
όχι τόσο το νου μας
όσο την ίδια τη ψυχή μας.
Δεν ξέρω αν είναι η κάθαρση ο στόχος σου...
το σίγουρο πάντως είναι
πως είναι τόλμημα.
Γενναίο το βήμα που εργάζεσαι,
Νημερτή!
οι δυο υποστάσεις ...
"Είμαι νοητός
Κι όμως ένσαρκος"
λες ...
και έτσι όπως ακριβώς "λες"
με κάθε σου λέξη
και τις δυο υποστάσεις μου
ο λόγος σου μαγεύει αγγιζοντάς τες!
όπως και κάθε φορά που σε διαβάζω
μαγεύομαι με το κράμα της αποστάλαξης σου ... αυτής που γεννά τον λόγο σου.
καλημέρα nimertis φίλε μου να έχεις
Γενναίο το βήμα που εργάζομαι λες ε Γκούφη; Ίσως, καμιά φορά, η 'γενναιότητα' να είναι και η έσχατη επιλογή, ο μόνος δρόμος, η πτήση πάνω από τον γκρεμό... η ανακάλυψη του αληθινού εαυτού μας την στιγμή που κάθε ματαίωση έχει επικυρωθεί αλλά και κάθε καινούργιος κόσμος ήταν, τελικά, αυτός που είχαμε και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει... πραγματικότητες, πολλές πραγματικότητες...
----------------------------------
μοναδική acer_v... 'αποστάλαξη'... τι ωραία λέξη, περιέχει μονάχα εκείνο που είναι απαραίτητο, το απέριττο, το ευγενές, το εύμορφο... κάθε σου σχόλιο, παρατήρηση, σκέψη είναι απόκτημα για μένα... και για τη ψυχή μου και για το μυαλό μου... πολλά φιλιά φίλη μου...
Συμπυκνωμένα τα έργα σου, Νημερτή
και ενίοτε δυσνόητα.
Θα 'θελα τούτο να προσθέσω,
αν μου επιτρέπεις:
είναι δάσκαλος και οδηγός ο πόνος,
είναι φύλακας και αδερφός
τόσο στη νοητή
όσο και στην ένσαρκη μορφή σου.
Γκούφη μου, είναι δάσκαλος ο πόνος, πως να το αρνηθεί κανείς, τουλάχιστον όποιος έχει διατρηθεί άπειρες φορές, έχει ματώσει, έχει συρρικνωθεί και έχει ανοίξει πάλι... μονάχα που θα πρέπει τούτο το σχολείο να έχει κι άλλους δασκάλους γιατί αλλιώς βγαίνει κανείς με το δίπλωμα του... άλγους, η ζωή ως άλγος, η ζωή είναι πόνος που έλεγε και ο πρίγκηπας Σιντάρτα... αλλά αν η ζωή είναι όντως πόνος, η αληθινή ΖΩΗ, εκείνη που έχει την αγάπη, την αποδοχή, την δοτικότητα, το μοίρασμα είναι και απόδραση από τον πόνο... και είναι και μεταμόρφωση και πνευματικό άνοιγμα και ΔΡΑΣΗ... ευχαριστώ που με ερεθίζεις με την διεισδυτική σου ματιά...
Είμαι πολυλογού,
με ενθαρρύνεις και συ
μέσα από τα σχόλιά σου...
ορίστε τα αποτελέσματα,
νέο σχόλιο
-ίσως όχι το τελευταίο,
αλλά μην το κάνουμε θέμα.
"Αγνόησε τις στοιχειωμένες λίμνες
Στις σιωπές μου…" γράφεις
και αυτό μονάχο του αποτελεί ποίημα.
Αυτό που έμαθα, Νημερτή,
μετά από χρόνια παρατήρησης μιας λίμνης
είναι πως οι λίμνες
δεν είναι σαν τις θάλασσες,
δεν τραγουδούν.
Οι λίμνες... ονειρεύονται!
ώστε οι λίμνες ονειρεύονται ε Γκούφη; το μυαλό μου προς στιγμήν πήγε στην 'κυρά της λίμνης' από τον περίφημο μύθο του Αρθούρου, ξέρεις αυτή που διέσωσε στα... σωθικά της το Εξκάλιμπερ... που πήγα πάλι ε;... να μου εξηγήσεις όμως κάποτε αν θέλεις τι εννοείς ότι ονειρεύονται...
Εννοώ ότι μέσα μας, γύρω μας, απέναντί μας
δεν βρίσκεται πάντα αυτό που εμείς βλέπουμε.
Δημοσίευση σχολίου