Δευτέρα 19 Απριλίου 2010





Προκυμαία

Προχωρούσα
στη προκυμαία της νύχτας
τα κύματα
ήταν άνθρωποι
στόματα ορθάνοιχτα
μάτια βγαλμένα
άδειες κόγχες
που αιμορραγούσαν

σφιχταγκαλιασμένοι
οι ζωντανοί
με τους νεκρούς
σε μια μολυσμένη ερωτική επαφή
του αιώνιου
με το φθαρτό
αντάλλαζαν ηδονικά
σπέρματα φρίκης
οράματα ριπαίου χρόνου
και ακαθαρσίες φωτός
   
φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα

στη παλάμη μου ένιωσα
ένα χέρι παιδικό
γύρισα και είδα
ένα αγόρι
με στήθη γυναικεία
με ουρά ψαριού
να με κοιτάζει λαίμαργα
να με απορροφά
σ’ ένα φωτοστέφανο που ανάπνεε
είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…

κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;

τα λόγια του ακολούθησε
ένα γέλιο που σάρκαζε το χρόνο
ένας παραφρονικός ρυθμός
που άλλο δεν άντεχα

ξύπνησα έντρομος

το στόμα μου ήταν ανοιχτό
σ’ένα μορφασμό παράξενο
μάτια δεν είχα
αιμορραγούσα από τις μαύρες κόγχες μου
γύρω μου
παλλόταν
το ένιωθα
ένας ανθρωποκεανός
κάποιος νεκρός
το ήξερα
άγνωστο πως
σερνόταν ήδη
πάνω σε κάτι που έμοιαζε
με προκυμαία

ερχόταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου

ούρλιαξα
άηχος τρόμος
κλινικά νεκρός

μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;

δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;

Απρ2010


φωτο: out of time
© adolfo aievoli

7 σχόλια:

logia είπε...

σκοτεινή ατμόσφαιρα απόκρυφων σκέψεων δοσμένη με μαεστρία περισσή

την καλημέρα μου

ΚΙΡΚΗ είπε...

Είναι! Και πώς να μη;
Αλλά προς το παρόν είσαι εδώ!
Και συνεχίζεις να χαϊδεύεις
το μαύρο ρόδο σου.
Που το βρήκα: να σε βλέπω
να το κάνεις, γεύτηκα,
την τύχη, πάλι.
Μακαρίζοντας τον εαυτό μου
ξανά, που πάω και πέφτω πάνω σε τέτοια όμορφα ρόδα...
Αλλά, μάλλον ευτυχώς,
πολύ σπάνια!
Φιλί, φιλί, φιλί...
Γιατί το αξίζεις!

Νimertis είπε...

φίλη μου Νέλλυ, στη σκοτεινή ατμόσφαιρα, παράταιρη ίσως για Απριλιάτικες σκέψεις, καμιά φορά αναδύονται τα ομορφότερα ρόδα... σ'ευχαριστώ...
----------------------------------
Κίρκη, σε σένα αξίζουν φιλιά πολλά! Η μαχητική σου πένα, το απροσκύνητο φρόνημά σου με εμπνέουν... ένιωσα το θερμό σου άγγιγμα, αλήθεια!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Ακούω λυγμούς
Τριγμούς ακούω
μιας μέρας αιώνιας
που η καρδιά
σταματά να παίζει ρυθμούς
μέσα στη δηλητηριασμένη εποχή
που τα οράματα κομματιάζονται
στο αιώνιο καθεστώς
της Πείνας..

Φίλε μου,

είσαι υπέροχος!!!

Νimertis είπε...

ιδιαίτερο, όπως πάντα, Προμηθεϊκό, γενναιόδωρο το άγγιγμά σου Πυρφόρα μου! Την αγάπη μου έχεις και τη σκέψη μου!

LIAKOS είπε...

"...μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;"

Εχει αντεξει τοσα μα τοσα πολλα αυτη η κυριολεκτικα καταραμενη (μου) φυση στο περασμα των χρονων,
που μια ακομα αναθεματισμενη αναποδια,
μια ακομα δυσκολη μερα στην ζωη μου,
δεν θα εκανε την διαφορα...

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλε μου nefesch... και τι δεν έχει αντέξει... αληθινά!