Προκυμαία
Προχωρούσα
στη προκυμαία της νύχτας
τα κύματα
ήταν άνθρωποι
στόματα ορθάνοιχτα
μάτια βγαλμένα
μάτια βγαλμένα
άδειες κόγχες
που αιμορραγούσαν
σφιχταγκαλιασμένοι
οι ζωντανοί
με τους νεκρούς
σε μια μολυσμένη ερωτική επαφή
του αιώνιου
με το φθαρτό
αντάλλαζαν ηδονικά
σπέρματα φρίκης
οράματα ριπαίου χρόνου
και ακαθαρσίες φωτός
φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα
στη παλάμη μου ένιωσα
ένα χέρι παιδικό
γύρισα και είδα
ένα αγόρι
με στήθη γυναικεία
με στήθη γυναικεία
με ουρά ψαριού
να με κοιτάζει λαίμαργα
να με απορροφά
σ’ ένα φωτοστέφανο που ανάπνεε
είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…
κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;
τα λόγια του ακολούθησε
ένα γέλιο που σάρκαζε το χρόνο
ένας παραφρονικός ρυθμός
που άλλο δεν άντεχα
ξύπνησα έντρομος
το στόμα μου ήταν ανοιχτό
σ’ένα μορφασμό παράξενο
μάτια δεν είχα
αιμορραγούσα από τις μαύρες κόγχες μου
γύρω μου
παλλόταν
το ένιωθα
ένας ανθρωποκεανός
κάποιος νεκρός
το ήξερα
άγνωστο πως
σερνόταν ήδη
πάνω σε κάτι που έμοιαζε
με προκυμαία
ερχόταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου
ούρλιαξα
άηχος τρόμος
κλινικά νεκρός
μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;
δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;
7 σχόλια:
σκοτεινή ατμόσφαιρα απόκρυφων σκέψεων δοσμένη με μαεστρία περισσή
την καλημέρα μου
Είναι! Και πώς να μη;
Αλλά προς το παρόν είσαι εδώ!
Και συνεχίζεις να χαϊδεύεις
το μαύρο ρόδο σου.
Που το βρήκα: να σε βλέπω
να το κάνεις, γεύτηκα,
την τύχη, πάλι.
Μακαρίζοντας τον εαυτό μου
ξανά, που πάω και πέφτω πάνω σε τέτοια όμορφα ρόδα...
Αλλά, μάλλον ευτυχώς,
πολύ σπάνια!
Φιλί, φιλί, φιλί...
Γιατί το αξίζεις!
φίλη μου Νέλλυ, στη σκοτεινή ατμόσφαιρα, παράταιρη ίσως για Απριλιάτικες σκέψεις, καμιά φορά αναδύονται τα ομορφότερα ρόδα... σ'ευχαριστώ...
----------------------------------
Κίρκη, σε σένα αξίζουν φιλιά πολλά! Η μαχητική σου πένα, το απροσκύνητο φρόνημά σου με εμπνέουν... ένιωσα το θερμό σου άγγιγμα, αλήθεια!
Ακούω λυγμούς
Τριγμούς ακούω
μιας μέρας αιώνιας
που η καρδιά
σταματά να παίζει ρυθμούς
μέσα στη δηλητηριασμένη εποχή
που τα οράματα κομματιάζονται
στο αιώνιο καθεστώς
της Πείνας..
Φίλε μου,
είσαι υπέροχος!!!
ιδιαίτερο, όπως πάντα, Προμηθεϊκό, γενναιόδωρο το άγγιγμά σου Πυρφόρα μου! Την αγάπη μου έχεις και τη σκέψη μου!
"...μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;"
Εχει αντεξει τοσα μα τοσα πολλα αυτη η κυριολεκτικα καταραμενη (μου) φυση στο περασμα των χρονων,
που μια ακομα αναθεματισμενη αναποδια,
μια ακομα δυσκολη μερα στην ζωη μου,
δεν θα εκανε την διαφορα...
καλησπέρα φίλε μου nefesch... και τι δεν έχει αντέξει... αληθινά!
Δημοσίευση σχολίου