Cesset superstitio, sacrificiorum aboleatur insania…
[Ας σταματήσει η ψευδής πίστη
και ας καταργηθεί η τρέλα των θυσιών…]
Codex Theodosius XVI, [10,2...] - 341μ.Χ.
Pagano superstitio crimen publicum
«Επειδή τινες εύρηνται
τη των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων
κατεχόμενοι πλάνη…»
Ο Ιεροφάντης σήκωσε
το γερασμένο βλέμμα του
στον ουρανό
τρεμάμενες λέξεις
παιδιά θανάτου κιόλας
βγαίναν στο φως της μέρας
έπεα πτερόεντα…
‘που ενοικείτε πια
αν μας εγκαταλείψατε;
αν από τα ιερά σας απέχετε
αν στις καρδιές μας
αρνείστε πια
να εδράζεστε;
Απέπτη θλίψις
και κει που είστε
μακάριοι όντες
θ’ ανταμώσουμε…’
και λίγο πριν
σβήσει για πάντα
το ιερό πυρ
στον πανάρχαιο βωμό
το δηλητήριο γεύτηκε
που είχε αποσώσει ο Σωκράτης
χίλια χρόνια πριν
για τους αδελφούς της Αλύσου
να μην ακούσει
βαρβαρικές ιαχές
το τελεστήριο να ρυπαίνουν
να μολύνουν το είναι του
και μελανειμονούντων το μαχαίρι
να μην του σκοτεινιάσει
τον ήλιο…
σπαρτάρισαν τα μέλη
ελαφρά μειδίασαν τα χείλη
και η φτερωτή ψυχή
στα Ηλύσια απεδήμησε
των Ηρώων ομοτράπεζη
συγκαθήμενη των φιλοσόφων
των αθανάτων όντων λατρευτή…
‘Το Εν
Το Άχρονο
Το Αδιάστατο
μας γέννησε από τις φτερούγες της Νύχτας
ήρθαμε
δειλοί
σαρκωμένοι το Όλο
πώς να το ξέρουμε
άνθρωποι
γιοι ανθρώπων
εντούτοις ήρθαμε
να περπατήσουμε σε μια κουκίδα γης
να ψηλαφήσουμε το άπειρο
με τα μικρά μας χέρια
και δεν αντέξαμε
να πεθαίνουμε διαρκώς
στης άγνοιας την άβυσσο…
…δεν αρνηθήκαμε το σώμα
δεν αφυδατώσαμε το πνεύμα
δεν στερηθήκαμε τους ωκεανούς
για μια σταλιά ησυχίας
στο διψασμένο στόμα
έχουμε βλέμμα
έχουμε αίμα
σάρκα έχει και η ψυχή
και γραπώνεται στο τώρα
σπουδάζουμε διαρκώς
του ανθρώπου το φθαρτό
του βροτού το εφήμερο
της μητέρας φύσης
το μέγιστο κάλλος
της Νέμεσης
το σκληρό μαχαίρι
της Αδράστειας
το λευκό χαμόγελο
και της Ανάγκης
το απέριττο δραν…
…Μητέρα Μεγάλη
Κόρη αγαπημένη
Χρυσό μου Ρόδο
δεκαεξαπέταλο
αν με ακούει κάποιος
από των όλβιων τα δώματα
ας κόψει με το δρέπανο
τον μίσχο του είναι μου
και ας με παραδώσει στην αχλύ του χρόνου
να κυκλωθώ ειρηνικά
από όλα που αγάπησα
ν’αναχωρήσω
ευγενικά
εναγκαλισμένος
το Ιερό Μηδέν
που με περιέχει…
αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω…’
Στον Ιλάριο
τελευταίο (; )εν Ελευσίνι ιεροφάντη
των ιερών Μυστηρίων της Κόρης
10 σχόλια:
αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω...
γνωστός ή άγνωστος
σημασία δεν έχει..
μόνο ότι αγαπώντας σεργιάνισα
μόνο αυτό
κι εκμηδενίζω την άβυσσο
επί της γης..
Μέρα Καλή Ποιητή μου!
Σε φιλώ!
Μου συμβαίνει πια πολύ σπάνια, να διαβάζω κάτι και να λέω:
Αχ να μην τελειώσει! Κι όταν τελειώνει να το ξαναδιαβάζω από την αρχή και πάλι και πάλι! Μέχρι να γίνει δικό μου όλο, να κοινωνήσει με τις λέξεις μου!
Το έπαθα τώρα εδώ.
Τα σέβη μου
Αγαπημένε φίλε, χαίρομαι που κοινώνησα τούτο το λόγο. Είναι πραγματικά σπουδαίο να κατέχει κανείς ιερώς, τα μυστικά παρμένα απ' τους προγόνους και να γίνεται το μέσο επικοινωνίας τους με τους απογόνους. Η μνήμη και η εξύμνηση! Σαμάνος, ιερέας, κλειδοκράτορας... Εσύ... Νημερτής πάνω απ' όλα!
Χρόνια πολλά! Εύχομαι τα καλύτερα! Σε καληνυχτίζω!
Λοιμώδη τα νοήματα των μελανειμονούντων.
Πιο θανατηφόρα κι απ' τα νοσήματά τους.
Περνάω τις ώρες μου
διαλύοντας ιστούς-
τι έμπνευση Δία
αφέντρα του χρόνου
μια εργάτρια να κάμεις...
των Μυστηρίων ο δρόμος
γέμισε μουσικές
και μέσα στα κρύφια λόγια
μόνο άντρες
τι μαρτύριο
απ' της θεάς τη λατρεία
έξω η ίδια φύση να σ' αφήνει...
Φιλί
Αυτή η γλώσσα μας φοβερή. Τι ωραία μείξη γίνεται με την καθαρεύουσα και το αποτέλεσμα το πιστεύω αυτό είναι θαυμάσιο. Επίσης πολύ σημαντικό είναι, νομίζω, αυτό που λέω σύνδεση με την πολιτιστική παράδοση, την Ελληνική και την Αρχαία Ελληνική, που τόσο νομίζω λείπει από την σημερινή λογοτεχνία. Σαν ποίηση χωρίς μνήμη.
Καλή σου μέρα.
"αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω…"
Ποσο ομορφες ειναι οι λεξεις σου Φιλε μου Νημερτη!
Κεντρι που χτυπα μες την φαντασια μου...
Εχω ομως ενα δίλημμα που μου χτυπαει κατευθειαν μεσα στο μυαλο!
Τι τροπη αραγε θα'παιρνε η ψυχη μου αν τολμουσε ν'αγγιξει τη σκια σου;
'κι εκμηδενίζω την άβυσσο...' γιατί αγαπημένη μου Πυρφόρα, ριχτήκαμε στην Άβυσσο, αφεθήκαμε να πλανηθούμε με όπλο την αιώνια μνήμη, την άλυσο της παράδοσης, την νοσταλγία της ψυχής να ενωθεί ξανά με το Ολο... την αγάπη μου αδελφή μου!!!
------------------------------------
είναι ιδιαίτερα τιμητικό αυτό που μου έγραψες Τόνια... και τα δικά μου σέβη φίλη μου!
--------------------------------
κι εσύ, κι εγώ και όλοι... κρίκοι στην μεγάλη Αλυσο του Είναι... και τόσο πιο ισχυρή η άλυσος τούτη όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της... μοναδική Ατη... με συγκίνησες! ευχαριστώ!
--------------------------------
Γκούφη μου... στίφη κατέβαιναν, στα μαύρα ντυμένοι, αγνοούντες τι αντίκριζαν, αγνοούντες τι κατέστρεφαν... για όλους μίλησε κάποτε στο σταυρό Εκείνος... δεν ξέρουν τι κάνουν... και τα λοιμώδη τους νοσήματα έμειναν στους αιώνες... ευτυχώς, το ιερό πυρ δεν έσβησε οριστικά... όσοι αναζητούν βρίσκουν...
--------------------------------
Χάρις, στην σύγχρονη εποχή πάντως, η γυναίκα ισοτίμως μετέχει των μυστηρίων... και αληθινά, τα δυνατότερα και ιερότερα αρχαία μυστήρια, τελούνται ακόμη... κρυφίως, όπως πάντα αλλά δεν αποκλείουν κανέναν... Η Μεγάλη Μητέρα υπήρχε και υπάρχει... το Χρυσό Ρόδο δεν έπαψε να ακτινοβολεί... σε ευχαριστώ πολύ!
-------------------------------
Ευχαριστώ Κώστα για το σχόλιό σου... πως να μην ερωτευθείς τούτη τη γλώσσα... από μόνη της σε καλεί... πάλλεται!
--------------------------------
ευχαριστώ και πάλι nefesch για την τόσο ζεστή σου προσέγγιση... το ξέρω πως με νιώθεις... όσο για το ερώτημά σου... πως να τολμήσω να το απαντήσω; μένω στη σιωπή!!
Αγαπημένε μου nimerti νομίζω ότι τα είπαν όλα οι άλλοι αντί για μένα ...
Επέτρεψε μου μόνο να σταθώ στους παρακάτω στίχους
...πώς να το ξέρουμε
άνθρωποι
γιοι ανθρώπων
εντούτοις ήρθαμε
να περπατήσουμε σε μια κουκίδα γης
να ψηλαφήσουμε το άπειρο
με τα μικρά μας χέρια
και δεν αντέξαμε
να πεθαίνουμε διαρκώς
στης άγνοιας την άβυσσο…
...σάρκα έχει και η ψυχή
και γραπώνεται στο τώρα
σπουδάζουμε διαρκώςτου
ανθρώπου το φθαρτό
του βροτού το εφήμερο
της μητέρας φύσης
το μέγιστο κάλλος...
...αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω…’
Μοναδικός ποιητή μου
ο τρόπος
που περιγράφεις το ταξίδι μας,
μέσα στην άβυσσο της άγνοιας
αλλά και στο φθαρτό της ανθρώπινης φύσης μας!!!
Μα και πόσο μοναδικό και υπέροχο
μπορεί να γίνει αυτό το ταξίδι, όταν είναι ένα ταξίδι μέσα στην αγάπη
τότε θαρρώ πως είναι η στιγμή που η άγνοια γίνεται γνώση
και το φθαρτό αιώνιο...
Λατρεύω ποιητή μου την ομορφιά των στίχων σου και κάθε φορά φεύγω έχοντας μέσα μου την πεποίθηση ότι έχω κάνει ένα βήμα ακόμα πιο πέρα την σκέψη μου !
Την καλημέρα μου
με τα φιλιά μου !
Βάσω μου, αγαπημένη μου φίλη, ποιήτριά μου, δεν αγαπώ μονάχα τη γραφή σου αλλά χαμογελώ και από την γενναιοδωρία στα σχόλιά σου... η ψυχή σου είναι ένα διαμάντι! είμαι τυχερός που σε αντάμωσα... ηλεκτρονικώς! έχεις την αγάπη μου!!!
Δημοσίευση σχολίου