Μαθαίνω…
Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…
η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…
έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…
Νοε 2009
9 σχόλια:
"..η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους.."
Νιμερτή, είσαι λιτός και αποκαλυπτικός, και τα Νοήματά σου συμπυκνωμένα αυστηρά στην Ουσία τους.
Μ αρέσει η γλώσσα της Σιωπής, εκείνη που λέει τα πάντα και υπονοεί τα υπόλοιπα..
Απολαμβάνω να σε διαβάζω και απολαμβάνω επίσης τις σκέψεις που μου γεννάς μετά την ανάγνωση.
Μας δόθηκε ο χρόνος
για να υφάνουμε ρυτίδες έρωτα
και 'μεις αρκεστήκαμε στη σιωπή;
Κρυώνει στο χρόνο ο έρωτας
γιατί φοβηθήκαμε τον πόνο
γιατί δεν αφεθήκαμε στη θάλασσα
γιατί δε χορέψαμε το χορό της φωτιάς
και...
παραμείναμε θνητοί
κι αγράμματοι...
Καλημέρα, φίλε μου!!!
...ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
....
Συγχωρέστε με αλλά εγώ ένιωσα απαισιοδοξία διαβάζοντας αυτή την κατά τ'άλλα όμορφα ποιημένη δημιουργία!
θέλω να σημειώσω εδώ κάτι με αφορμή το σχόλιό σου Alex... στη ποίηση δεν υπάρχει αισιοδοξία και απαισιοδοξία... υπάρχει αποτύπωση και πρόταση, υπάρχει καταγραφή και θέση, υπάρχει αίσθηση και αίσθημα, υπάρχει το ρέον μάγμα της ψυχής και της καρδιάς... το αν προκαλεί απαισιοδοξία ή όχι ένα πόνημα δεν έχει να κάνει τόσο με το ίδιο το πόνημα όσο με την ετοιμότητα του αναγνώστη, του δέκτη... χαρούμενες δημιουργίες δεν υφίστανται με την έννοια ότι η ανάγνωση του τραγικού μπορεί να έχει φως αλλά υπό μια άλλη έννοια, όχι της πρόκλησης ευφορίας... αν σε τύλιξε κάποιο σεντόνι απαισιοδοξίας Αλεξ, λυπάμαι... μην την ξορκίζεις όμως ακόμη κι αυτήν... έχει το λόγο της, το χώρο της, την σημαντική της... να΄σαι καλά...
Μέσα απ' το βαθύ πόνο Ποιούμε!...
Όταν γεννιέται ένα παιδί, πόσος πόνος!...
Σ' αγαπάω, φίλε μου Υπέροχε!!!
Άρχοντα της Ποίησης!!!
έχετε δίκιο .. τι να πώ, απλά μερικές φορές οι λέξεις εμπρός μου φαντάζουν τεράστιες , και όταν μάλιστα είναι αυστηρές ..με φοβίζουν και γυρνάω την πλάτη μου για να δείξω την απαξιωσή μου...κακή συνήθεια το ξέρω ! όμως προσπαθώ να την αλλάξω.
Πάραυτα , η ποίηση σας είναι εξαιρετική !
Αλεξία
Γκούφη μου, σιωπά κανείς επειδή έμαθε την αξία της ή αρνείται να σιωπά επειδή πάντοτε εκεί περιμένει ο ενιαίος, ο αξεχώριστος εαυτός, ο αδιαίρετος Χρόνος, ο ένας χώρος να λάβουν τις απαντήσεις τους; σιωπώ όταν δεν έχω τις απαντήσεις αλλά και απαντώ δια της σιωπής...
Ρεγγίνα η γλώσσα της σιωπής που πάντα σημαίνει...
Πυρφόρα μου μοναδική, θνητοί παραμείναμε... αλλά η αθανασία ακόμα και στους θεούς δεν ήταν δεδομένη... σφυρηλατήθηκε, επεξεργάστηκε, έγινε μια κλίμακα που ανέβηκαν οι αξιότεροι... την αγάπη μου και πολλά φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου