Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010



Οι Επτά Πύλες του Ιχνηλάτη


Η Πρώτη θα είναι φτιαγμένη από πλίνθους...

Και ο φύλακας θα είναι ένα γυμνό παιδί. Θα σε ρωτήσει σοβαρά:
«Ποια είναι η ουσία του κόσμου;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«κείνο που αντικρίζω κάθε πρωί στα μάτια της»
και θα σ' αφήσει να περάσεις.


Και η Δεύτερη θα είναι φτιαγμένη από φύλλα δρυός...

Και ο φύλακας θα είναι μια νέα κοπέλα. Θα σε ρωτήσει χαρούμενα:
«Τι υπήρχε πριν από σένα;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Εγώ»
και θα σ' αφήσει να περάσεις


Και η Τρίτη θα είναι φτιαγμένη από πέτρα...

Και ο φύλακας θα είναι ένας Σειληνόs
Θα σε ρωτήσει παιγνιδιάρικα:
«Ποιος έφτιαξε την Ονειροχώρα;»
και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Η ποίηση, ο φόβος και ο έρωτας»
και θα σ' αφήσει να περάσεις


Και η Τέταρτη θα είναι φτιαγμένη από Φωτιά...

Και ο φύλακας θα είναι μια γερόντισσα καμπουριασμένη.
Θα σε ρωτήσει αυστηρά:
«Τι'ναι κείνο που τώρα πια αρνούμαι να κοιτάξω;» και θα πρέπει να απαντήσεις:
«Όσα δεν έζησες γεμάτη αγάπη»
και θα αφήσει να περάσεις

Και η Πέμπτη θα είναι φτιαγμένη από Ομίχλη...

Και ο φύλακας θα είναι ένας γελωτοποιός.
Θα σε ρωτήσει γελώντας περίεργα:
«Ποιος είναι ο ήχος του θανάτου;» Κι εσύ θα γελάσεις τρανταχτά.
Και θα αφήσει να περάσεις


Και η Έκτη θα είναι φτιαγμένη από Σκοτάδι...

Και ο φύλακας θα είναι ένα ασώματο Τίποτε.
Θα σε ρωτήσει ψιθυρίζοντας:
«Τι αρκεί για να υπερβείς τον εαυτό σου;»
και θα πρέπει να τον προσπεράσεις σιωπηλός
και θα σ' αφήσει να περάσεις

Και η Εβδόμη θα είναι φτιαγμένη από τη σάρκα σου...

Και ο φύλακας θα είναι ο εαυτός σου.
Θα σε ρωτήσει χωρίς τα χείλη να κινούνται:
«Γιατί θέλεις να σ' αφήσω να περάσεις;» και θα απαντήσεις:
«Γιατί είναι αμέτρητες ακόμα οι Πύλες που είναι αόρατες και περιμένουν»
και θα είσαι εσύ που θα περάσεις ανεμπόδιστα προς τη Μοναξιά...

08/04/2000

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι αμέτρητες οι Πύλες προς τη φυλακή.Προς το αδιέξοδο που δεν έχει επιστροφή...
"θα είσαι εσύ που θα περάσεις ανεμπόδιστα προς τη Μοναξιά..."
πονάει η αλήθεια..

logia είπε...

είναι συγκλονιστικό!

τόσος δρόμος,
τόσος κόπος
και να οδηγούμαστε πάντα στη μοναξιά...
και καλά για όσους είναι εξοικειωμένοι και αγαπούν τη μοναξιά,
μα οι άλλοι;
όσοι σαν το διάολο τη φοβούνται;
τι σωτηρία έχουν;

την καλημέρα μου

Unknown είπε...

Ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει!

Την καλημέρα μου!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Νημερτή, προς τη Μοναξιά; Αυτή είναι η Χώρα; Ή η Χώρα έχει άλλες 7 πύλες για Κάτι που δεν θα είναι Μοναξιά αλλά θα είναι Φως..

Νερένια είπε...

και θα είσαι εσύ που θα περάσεις ανεμπόδιστα προς τη Μοναξιά.


Μην είναι τελικά, αυτό και το βραβείο;

Η ανεμπόδιστη μοναξιά;


Την καλημέρα μου....

Νimertis είπε...

αμέτρητες οι Πύλες... αλλά οι πρώτες εφτά οι πιο ζόρικες... καλημέρα Κάρμα...

μα, όταν έχεις περάσει αυτές τις δοκιμασίες για να εισέλθεις στα Αδυτα των Αδύτων, δεν φοβάσαι πλέον Νέλλυ... η λέξη τρομάζει, το περιεχόμενό της είναι εφιαλτικό αλλά σε μια ανώτερη κατάσταση συνειδητότητας... που ξέρεις;

Νατάσσα καλώς ήρθες στο Μαύρο Ρόδο... σ'ευχαριστώ...

Μήπως τελικά είναι από την αρχή το βραβείο Νερένια; μήπως όλος ο αγώνας είναι για να το συνειδητοποιήσει κανείς; και όλος ο κόπος και η βάσανος του βίου... για να αντιληφθεί με όλο του το είναι αυτή την αλήθεια;

Νερένια είπε...

Αχ! η Αλήθεια!!!!!


Ποιός τη θέλει;;; Ποιός την προσδοκά;;
Έτσι λιτή και στεγνή;;;

Δύσκολα μονοπάτια Ονειρευτή! Πολύ δύσκολα!!!!

Νimertis είπε...

Λίγη τέχνη για να αντέξω την Αλήθεια, δεν έλεγε ο Νίτσε; κάπως έτσι μάλλον Νερένια μου...

Νερένια είπε...

Είναι απλό... και όπως όλα τα απλά δύσκολο....

Δεχομαι ...ακούω...βλέπω...

τόσο απλά....

Νimertis είπε...

προσωπικά έχω μια περίεργη αποστροφή προς τη λέξη 'απλός' και 'απλό'... μου φέρνει μαζί, σαν το γρι γρι που σέρνει τις βάρκες, άλλες λέξεις όπως βολικό, εύκολο, ρηχό... τίποτε αισθάνομαι δεν είναι απλό Νερένια... ούτε το σύμπαν, οι ανεξιχνίαστοι Νόμοι, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, αχαρτογράφητος κι αυτός, η ανθρώπινη συμπεριφορά, όσο προβλέψιμη τόσο και χαοτική, ένα συναίσθημα, ένα άγγιγμα, ακόμη και ένα ρόδο... μπορείς να το ανακατασκευάσεις σε ένα εργαστήριο; ένα τριαντάφυλλο; τι είναι απλό λοιπόν; δεν ξέρω... είμαι πρόθυμος να μάθω...

Νερένια είπε...

Δεν ξέρεις τι είναι το απλό Ονειρευτή;

Απλό είναι ένα φιλί στα χείλη, απαλό και αέρινο σαν "καλημέρα, φεύγω θα τα πούμε το απόγευμα"

Απλό είναι ένα στιγμιαίο άγγιγμα που σου λέει μη φοβάσαι "είμαι εγώ εδώ"

Απλό είναι μια αγκαλιά για να μην τρέμεις όταν κάτι σου κόβει την ανάσα και η αντιμετώπιση δεν είναι ένα απρόσωπο...."τρόμαξες;"

Απλό είναι να ξυπνάς το πρωί με χαμόγελο.....


Θες κι άλλα "απλά;;;"

Νimertis είπε...

φαίνονται απλά Νερένια μου... αλλά δεν είναι...
μακάρι να ήταν...
[πόσο 'απλό' άραγε να ξυπνάς το πρωί με ένα χαμόγελο...]
μου φαίνεται ότι η κβαντική φυσική είναι πολύ απλούστερη...
διάλεξε άλλα φίλη μου...
τα πιο σύνθετα έβαλες...

Νερένια είπε...

χαχαχα κατάλαβες τώρα γιατί τα πιο απλά είναι τα πιο δύσκολα;;;;;


Γιατί ξεχνάμε πως κάποτε έτσι κάναμε.... κι ύστερα ήρθε η ανία....

Νimertis είπε...

καταλαβαίνω ότι θέλεις να συγχύσεις έναν μεσήλικα άνθρωπο... είπαμε, απλά δεν υπάρχουν... μην παίζουμε με τις λέξεις βρε Νερένια...

Νερένια είπε...

Νημέρτη, λες να παιζει ρόλο η ηλικία για τη σύγχυση;;

Όλοι κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε... αλλά συνήθως είναι η ύστατη...

Θυμάσαι που σου είχα πει "βλέπω με τα μάτια ενός παιδιού;"

Θαύμα τα απλά .... αδιάφορα τα μεγάλα.....

Δεν παίζω ποτέ με τις ψυχές των άλλων Ονειρευτή και πολύ περισσότερο με τη δική μου.....

Νimertis είπε...

είναι οίηση να λες ότι βλέπεις με τα μάτια ενός παιδιού αλλά τέλος πάντων, σου 'συγχωρείται' όμως γιατί τα κίνητρά σου είναι όμορφα... όσον αφορά στη σύγχυση... ε, αν περάσεις τα 40 αρχίζουν όλα να σου υπενθυμίζουν αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφκσι, μετά τα 40 ζούνε μονάχα οι ηλίθιοι και οι απατεώνες... θα μου πεις, τα 40 τότε ήταν σαν τα 60 σήμερα... λέμε τώρα...
το σοβάρεψες απότομα εσύ ενώ εγώ είχα ένα τόνο παιγνιώδη... νομίζω ότι νιώθω την αύρα της 'ματιάς' σου αν και είναι δύσκολο κάτι τέτοιο... τη διαγράφω τη τελευταία αποστροφή σου... αν σε θεωρούσα άνθρωπο που 'παίζει' με το τρόπο αυτό δεν θα επικοινωνούσαμε τώρα... και αισθάνομαι ότι επικοινωνούμε σε καλό επίπεδο...

~reflection~ είπε...

Μου θυμίζει κοάν..
να παίζω με τον εαυτό μου και τις απαντήσεις της σιωπής μου... για να αξιωθώ να αγγίξω λίγο την απομόνωση που φυλάσσω μέσα στις αβύσσους μου...

Τι σκληρός κόσμος, Νημερτή!..

ακόμη και τα δικά μου.. εκεινα τα κατάδικά μου....
πρέπει να πολεμήσω με το Νου για να τα κατακτήσω...

Τιποτε δε χαρίζεται...
γι'αυτό παθιάζομαι τόσο με όλα..

Με έφερες εμπρός στο χείλος της ερωτησης που αινιγματικά δε χαρίζεται στις εύκολες απαντήσεις..

Γι'αυτό επιμενω να έρχομαι..
να επιστρέφω στη χρυσή φυλακή που κρύβεις το μαύρο Ρόδο της συγγραφής σου....

και το εισητήριο είναι κομματια Ψυχης... παντα...

Νimertis είπε...

ναι Κάκια... πολύ σκληρός κόσμος... χαίρομαι που δεν πρόσθεσες 'και άδικος'... διότι, εν τέλει, άδικος δεν είναι... αλλά είναι μιας άλλης τάξης το θέμα αυτό... θέλω να σταθώ -που να πρωτοσταθώ κι εγώ σε όσα μου προσφέρεις- στη χρυσή φυλακή... ίσως τότε να έπρεπε να ονομαστεί Χρυσό Ρόδο αλλά ξέρω ότι θα έμπαινα σε άλλα χωράφια και δεν μου αρμόζει να... κρυφτώ πίσω από σύμβολα...
...όμορφη αυτή η επιμονή σου να έρχεσαι... δεν το κρύβω...

Νερένια είπε...

Νημέρτη μου ....

που θα πάει λίγοι μήνες έμειναν και θα τα πατήσω τα άτιμα.....

Ναι και γω νιώθω ...οτι αρχίσαμε ίσως να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο λίγο καλύτερα...

Και συγνώμη αν ήμουν λίγο απότομη , αλλά λέω αυτά που έχω στο μυαλό μου ακριβώς έτσι όπως τα έχω....

Φιλιά....

Νimertis είπε...

θα πρέπει να σου πω Νερένια μου ότι το διαλέγεσθαι είναι για μένα τέχνη υψηλή και μεγάλης δύναμης... αναδιατάσσει ολόκληρο το 'καρτεσιανό' ή 'πολικό' ένδον σύστημα συντεταγμένων μας και φέρνει στην επιφάνεια πολλά που έχουν οπισθοχωρήσει ή αδρανήσει... ακόμα κι αν αποκτά ενίοτε έντονο χαρακτήρα, ο διάλογος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και λυτρωτική διεργασία και σ'ευχαριστώ που μου τον προσέφερες... και να πω πως εγώ θα πρέπει να ζητήσω συγνώμη διότι όντως υπήρξα κοφτός κάποια στιγμή... όμως το ότι συμφωνούμε που βαθύναμε την επικοινωνία μας είναι πολύ σπουδαίο... πολλά φιλιά και την εκτίμησή μου!!

Νερένια είπε...

Νημέρτη μη μου δίνεις θάρρος... πολλές φορες είμαι πιο εκρηκτική, αλλά το συγκρατώ...
Ναι με βρίσκεις σύμφωνη πως ο διάλογος είναι λυτρωτικός!
Εγώ σε ευχαριστώ...και η εκτίμηση όλη δική μου....

Ανώνυμος είπε...

οι πτυχές του Αγνώστου μοιάζουν με τα φύλλα ενός ΜΑΥΡΟΥ ΡΟΔΟΥ...

ακομα ψαχνω για το Ροδο

εχει τοσα μυστικα

το παρακατω ειναι το The Rose of the passion of your soul

ειναι το καινουργιο blog θα χαρω α ν περασεις για καμια βολτα

παντως πρεπει να περασεις απο πολλες πυλες για να ανακαλυψεις την αληθεια

θελει υπομονη το αθλημα

http://torodotoflegwmeno.blogspot.com/

Ανώνυμος είπε...

Νημερτή, με είχε συγκλονίσει αυτό το γραπτό... το θυμάμαι τόσο έντονα! μου θύμισε λιγάκι Sabbato και ρίγησα! όπως με όλα τα "έργα τέχνης" έτσι το χαρακτηρίζω, είναι όμως... "αμέτρητες οι Πύλες που είναι αόρατες και περιμένουν" κι εγώ σηκώνω το κεφάλι ψηλά και ετοιμάζομαι να διαβώ ό,τι κι αν συναντήσω εμπρός μου!
σου στέλνω ευχές για όμορφη νύχτα

goofyMAGOUFH είπε...

Οι Επτά Πύλες, λοιπόν...
φτιαγμένες όλες από υλικά
που Ίχνη λατρεύουν να γεννούν...

Νimertis είπε...

ώστε πολλές φορές είσαι εκρηκτική Νερένια... πολύ ενδιαφέρον αυτό...

Δημήτρη φίλε μου σε καλημερίζω... να λοιπόν που το ρόδο με την πανάρχαια μυστικιστική του συμβολική μας εμπνέει όλους... και βέβαια θα επισκεφτώ το νέο σου μπλογκ... καλορίζικο...

Νimertis είπε...

είμαι σίγουρος πως μπορείς και διαβάζεις πίσω από τις λέξεις Silena... αυτό μου 'λένε' τα ποιήματά σου αλλά και οι σκέψεις σου... να σαι καλά!

και υπάρχει μια Γκούφη μου, πολύ κρίσιμη... η πιο ζόρικη απ'όλες...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

H Σιωπή και η Μοναξιά χτίζουν πολλές Πύλες.. αλλά αν ξέρεις να διαβάζεις τη γλώσσα τους κι αν ξέρεις να διαπερνάς την καρδιά τους, η Σιωπή και η Μοναξιά σε παραδίδουν στην Αγάπη.

Γράφεις πάντα πολύ Δυνατά!

Ανώνυμος είπε...

με εχει ανυπωσιασει το κειμενο σου

θέλω να το αναδημοσιεύσω σε μια ομάδα σε να κοινωνικό δίκτυο ( facebook) που έχει να κάνει με την Φιλοσοφία και την τέχνη

θα αναφέρω φυσικά και την πηγή

θα χαρώ να δω και τις αντιδράσεις και άλλων που θα διαβάσουν το κείμενο σου

Νimertis είπε...

Η σιωπή και η μοναξιά... η πρώτη ανασαίνει στα βελούδα της δεύτερης... κι η μοναξιά απλώνεται και ριζώνει στο υπαρκτικό στερέωμα... να σαι καλά Ρεγγίνα μου

φίλε Δημήτρη, ελεύθερα αναδημοσίευσέ το... σ'ευχαριστώ για την ιδιαίτερη προσοχή σου αδελφέ του Ρόδου...