Απλοϊκά…
Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Και χαμαιλέοντες φόβους
Μα προσαρμόστηκα...
Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω
Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου
Και να τις βλέπω δροσερές πηγές
Να με αγγίζω
Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…
Δύσκολο ήταν
Μονάχα στην αρχή
Μα η θυσία έγινε
Και η τελετή
Δεν είχε μεγαλείο κανένα
Το αίμα που έτρεχε
Πρόσεχα μόνο
Να μην ποτίζει τα όνειρά μου
Αλλά να πλένει από τις ενοχές
Όσες δεν καταδέχτηκαν
να γίνουν λέξεις
Το έμαθα λοιπόν
Το χάραξα
Στο μενταγιόν του πόνου
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι
Να έχω δάνειες φωνές
Και να τις λέω δικές μου
Να με φονεύω ηρωικά
Και να με αθωώνω…
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
Πάνω στην άθλια φορεσιά μου
Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό
Στο εκκρεμές ομοίωμά μου
Να έχω πυρετούς εγωισμού
Και να τους λέω έρωτες!
Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω
Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί
Και κάποτε πια
Να μη με νοιάζει
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Δεν κάνω για ποιητής εγώ
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου
ίσως
Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά
Κι έχω οφειλές ακόμη…
Κι έχω οφειλές ακόμη…
Δεκ 2009
32 σχόλια:
"Να με φονεύω ηρωικά
Και να με αθωώνω…"
δρόμος πολύς χωρίς προορισμό ή τέλος .. έτσι είναι η ανακάλυψη, η προσπάθειά της μάλλον, και αυτό το θρυμμάτισμα της ψυχής, σε λέξεις είναι άρρητο, δε χωράει στο κάθε μέρα μας, μόνο στις μαγικές φωνές της ποίησης, την καλημέρα μου Νημερτή
Καλέ μου Νημερτή δεν μπορώ να το σχολιάσω ..με άγγιξε τόσο...ό,τι κι αν πω θα ναι λίγο !!!
Κάθε του λέξη κι ένα λουλούδι.. κάθε του συλλαβή και μια πληγή ..
Οφειλές ζωής με χρεώστες και δανειστές εμάς μόνο...
Παράκληση
να ανεβασω στο blog μου τούτη την ανάρτηση ...μπορώ ?
την πιο γλυκιά μου καλημέρα !!!
Ποια δάνεια φωνή οικειοποιήθηκες, Νημερτή;
Ποιος πυρετός εγωισμού σε ξελόγιασε;
Δεν υπαρχει τελος στο μονοπατι του αναζητητη.-Ειδικα οταν διασχιζει το πιο δυσβατο-μεσα του..-καλησπερες...
Ονειρευτή,
σχεδόν ένα χρόνο μετά, σε αντάμωσες;
Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Να ξέρεις δεν είσαι μόνος, μας πήραν εαυτούς μα προσαρμοστήκαμε....
Σε ευχαριστώ... είπες όλα όσα θα ήθελα να πω...
Τα φιλιά μου....
δεν έχω πολλά να σχολιάσω φίλη μου Σιλένα... να πω μονάχα πως μετά από κάποιους μήνες που το έγραψα, με εκφράζει ακόμη περισσότερο... κι ας ήμουν εκείνο το βράδυ σε ιδιαίτερη κατάσταση... σ'ευχαριστώ!!!
μεγάλη η τιμή να το φιλοξενήσεις στο ιστολόγιό σου Δέσποινα... σ'ευχαριστώ από καρδιάς...
Τη δάνεια φωνή της 'παράδοσης'
του 'αίματος'
του 'σπέρματος'
του 'πνεύματος'
του κρατικού συστήματος εκπαίδευσης
του γονεϊκού περιβάλλοντος
να τα αναφέρω όλα ένα προς ένα;
όλων...
και ο πυρετός Γκούφη μου
είναι πως τάχα όλα αυτά
τα μεταβόλισα σε 'προσωπικό' δρόμο...
πολύ αργά για προσωπικούς δρόμους
στην επόμενη ζωή...
δεν υπάρχει τέλος
υπάρχει όμως πέρας Βενετία
αλλιώς χαθήκαμε!
ναι, το ξέρω Νερένια μου
δεν είμαι μόνος
κι αν μπόρεσα να εκφράσω έστω και εν μέρει εσένα
είναι σημαντικό!
πολλά φιλιά!!!
...
άνθρωπος στο δρόμου του Άνθρώπου
μόνο ποιητής μπορεί να βαδίσει
κι οφείλεις
πολλή Ποίηση ακόμη...
Φιλί πρωινό, φίλε μου!!!
http://www.youtube.com/watch?v=t_6Cdc5YGs8
Αυτο για σενα nimerti
χωρις πολλα λογια αφηνω να μιλησουν οι στιχοι και μενω σιωπηλως να νιωθο την μαγεια των στιχων σου καθε φωρα που σε διαβαζω
αγαπημένη μου Πυρφόρα... με συγκίνησες... η ματιά σου έχει ζεστασιά και την υποδέχομαι με αγάπη!!!
σ'ευχαριστώ Δημήτρη μου για τον Παπάζογλου και για τα ωραία σου λόγια... αδελφέ του μυστικού ροδώνα... την καλημέρα μου...
Με νίκησαν οι λέξεις σου
και τα νοήματά σου
είσαι απλά υπέροχος
σε χαιρετώ ποιητή
Κράτησέ μου μία γωνίτσα...
θα ξαναπεράσω να το μελετήσω..
Ελένη καλησπέρα... πάντα όταν βλέπω ένα σου σχόλιο χαίρομαι ιδιαίτερα... το Μαύρο Ρόδο σ'ευχαριστεί πολύ!!!
ωραία, σου κράτησα τη γωνίτσα σου Κάκια... εν αναμονή...
Όσα κι αν γίνουν, όλα έχουν σημείο αναφοράς. Όσο πιο σταθερό, τόσο πιο βαθιά τα θεμέλια και το απλοϊκό, φαντάζει τέλειο!
Θα πω κάτι τετριμμένο….( Αλλά είπαμε οι λέξεις είναι σχετικές έννοιες και δεν αντικατοπτρίζουν πάντα τον πυρήνα του αληθούς νοήματος )….. Υπέροχο !
είμαστε αναφορικά όντα Φόβε... η μεγάλη αλήθεια και το μεγάλο θέμα... γιατί έχουμε συντεταγμένες... είτε το θέλουμε είτε όχι... σ'ευχαριστώ...
Νίκο μου χαίρομαι πολύ για το σχόλιό σου στο Μαύρο Ρόδο... τούτο το ποίημα έχει φιλοξενηθεί παλιότερα και στο Λογοκλαμπ... αλλά αισθάνομαι ότι και σήμερα με εκφράζει... να σαι καλά φίλε μου!!!
Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Και χαμαιλέοντες φόβους
Μα προσαρμόστηκα...
Αυτό θα πάρω φεύγοντας ποιητή μου
η ζωή μου ...η ζωή σου ...η ζωή μας σε πέντε μονάχα στροφές ...και μέσα μου ολοένα θα αναρρωτιέμαι πόσα ακόμα θα δώσουμε για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε... σαν άνθρωποι στον δρόμο του ανθρώπου...
Από τα ποίηματα σου που λάτρεψα Νημερτή μου !!!!
την καληνύχτα μου
με την αγάπη μου
Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ο δρόμος ο προσωπικός, Νημερτή,
άσε με να πιστεύω στον ουτοπικό.
Άλλωστε, χίμαιρα είναι η ζωή
και μεις χιμαιροκυνηγοί.
Απλοϊκά τα ανθρώπινα, στοιχήματα δαιμόνων που μέσα μας στοιχειώνουνε μια αλήθεια ορφανή.
Είναι στα μάτια ενός ανθρώπου που σημαδεύτηκε από τις σκέψεις που κινήσανε τα οράματα της διαδρομής του. Η πορεία... Η πάλη συνεχίζεται στο αιώνιο του σύμπαντος κι η σιωπή μαρτυρά ενοχές όχι ξένες. Μα ούτε οικείες. "Ανθρώπινες στο δρόμο του ανθρώπου".
Αυτός είναι ο οραματιστής - ποιητής - άνθρωπος!
Καλέ μου φίλε Νημερτή, τα σέβη μου!
"Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω'
Αυτό που έγραψες, είναι η απόλυτη αγωνία μου και η ενδοσκόπηση μου απόψε, κι εσύ πήρες το ..μεγεθυντικό φακό!
Το αίμα που τρέχει
Να μην ποτίζει τα όνειρά μου.
Με τρομαξε η προσπέλαση του βαθμού δυσκολίας...
Αυτος ο στίχος με τρόμαξε πολύ:
Δύσκολο ήταν
Μονάχα στην αρχή
μα..
καθε βήμα νέο ξετύλιγμα του κινδύνου...
καθε λέξη ιπτάμενη εξίσωση αγνώστου βαθμού!...
κάθε σιωπή ακραία πτώση σε γκρεμούς μη ανιχνεύσιμους!...
και ο βαθμός δυσκολίας κάθε μέρα υψωνει στη νιοστη την ποιητική αντοχή που καταχρηστικά λες βάφτισες δική σου...
μα...
ο στίχος με τρομάζει ακομα....
διότι, πολλές φορές Βάσω μου, λησμονούμε τη περπατησιά μας... έτσι αισθάνθηκα ίσως κι εγώ και πάλεψα να το αποτυπώσω σε τούτα τα λόγια... όμως αυτό είναι... είμαστε στο δρόμο του Ανθρώπου... να το δούμε αυτό, να το ψηλαφίσουμε... την αγάπη μου και την σκέψη μου φίλη μου...
είναι ουτοπικός ο δρόμος... ερώτηση και αναρώτηση μαζί... διαπορία όπως λένε... αλλά είναι η ύπαρξη ουτοπία; αν είναι πρόκειται για έναν σολιψισμό, ένα ιδεαλιστικό μόρφωμα... αλλά είναι η ύπαρξη μια κατασκευή;
με... ανατρίχιασες Ατη... δεν αστειεύομαι... ένιωσα για λίγο πως περπατούσες μαζί μου... σ'ευχαριστώ...
φαίνεται Αναίδα πως τούτη τη περπατησιά τη μοιραζόμαστε με έναν ανεξιχνίαστο τρόπο... σε ένα μυστικό δρόμο που αφορά τον καθένα και όλους... μα, από την άλλη πως τολμώ να γενικεύω; ίσως για να μην τρομάζω...
Habilis...!!!!
κάθε σιωπή ακραία πτώση σε γκρεμούς μη ανιχνεύσιμους!...
μήπως είναι ένας ακόμη αφορισμός αυτός Κάκια;
διότι υπάρχει η σιωπή των ενόχων
αλλά υπάρχει και η μυητική σιγή
κι εκείνο που θα έλεγε ο Ροίδης σιγηλότητα...
μια υπερσωματική και υπερπνευματική 'κατοχύρωση' της ροής σε ειναιικό επίπεδο, εντελώς μυστική, εντελεχώς ερωτική...
δεν έχει γίνει ακόμη ερωτική αλλά είναι στον ορίζοντά της αυτή η προβολή...
όπως όταν σε αρπάζει το άπειρο από το λαιμό και σε καθίζει στο κενό να αντικρίζεις το μεγαλειώδες Τίποτα του κόσμου...
δεν έχει σιωπή εκεί πέρα
δεν έχει μυητική σιγή
έχει τρόμο
έχει αλήθεια
έχει αίμα
έχει ιερότητα
έχει χαμό...
αλλά κι έτσι να μην είναι
αν δεν αφεθώ στον ανακουφιστικό ετεροπροσδιορισμό της ύπαρξης ως ουτοπίας, όπως πριν αναρωτήθηκα με αφορμή το σχόλιο της Γκούφη...
αν επιχειρήσω το άλμα στον αυτοπροσδιορισμό
ποιος με συνέχει;
ποιος με κατέχει;
ποιος με ορίζει;
ποιος με ελευθερώνει;
ποιος με γεννάει;
ποιος με σκοτώνει;
κάθε βήμα νέο ξετύλιγμα του κινδύνου, γράφεις...
είμαστε όλοι στη Σπηλιά του Πλάτωνα Κάκια;
αυτό πιστεύεις εν τέλει;
αυτή η σκέψη και μόνο με τρόμαζε... σχεδόν από παιδί... ύστερα την συνάντησα στους φιλοσόφους και στους ποιητές...
είμαστε στην σπηλιά;
και τώρα...
τώρα ποιος σου γράφει;
ενδιαφέρον όλα σου τα ιστολόγια..προτιμώ αυτό...
καλώς ήρθες...
Καλωσόρισες στο Μαύρο Ρόδο Απιαστε...
Γραφει εκείνος που δρασκέλισε επίπονα το βαθμό δυσκολίας του προσωπικού του παιδέματος... μα ξέρει ότι αυτή η άνεση, που του χαρίστηκε εντελη, είναι απλώς στιγμιαία και στο επόμενο βήμα ο γκρεμός, η σιωπή, το ίχνος θα απαιτήσουν μεγαλύτερη αντοχή για να προσπελαστούν!...
και ναι..
όσοι παιδεύονται βρίσκονται μέσα στη σπηλιά.. τη δική τους!..
κανενός άλλου....
Χάρισες όνομα στη σπηλιά σου..
Μαύρο Ρόδο θαρρώ πως τη λένε!....
με αρωματα στα πεταλα και αίμα στα αγκάθια ...
Τα πας τόσο καλά με τα ανθρώπινα
για να είσαι τόσο έξω απ᾽τους ανθρώπους.
Το τίμημα υποθέτω..
Καληνύχτα.
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι/-ετσι πρεπει να μοιαζει η κολαση..-καλησπερες και εδω,αργω μα επανερχομαι-οταν φυσηξει στην ελευσινα nimertikos ανεμος..
το κρατώ αυτό Κάκια... το Μαύρο Ρόδο είναι η μυστική σπηλιά μου αλλά μαζί είναι και ο μαγικός ροδώνας του είναι μου... με άρωμα στα πέταλα και αίμα στ'αγκάθια... ε, ναι... διαφορετικά δεν γίνεται...
μου είχες λείψει Lilly May Mi... ειλικρινά...
συχνα πυκνά τουτος ο άνεμος πνέει... καλησπέρα Βενετία...
"Να έχω δάνειες φωνές
Και να τις λέω δικές μου"
Πόσο οι λέξεις μπορούν να έχουν χίλιες φωνές βγαλμένες από τα σωθικά και να ανασταίνουν μύριες εικόνες ...
Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω
χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω!
Νατάσσα!!!! αν ήξερες πόσο πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω στο Μαύρο Ρόδο!!! σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
Δημοσίευση σχολίου