Ολοκαύτωμα…
Μια καλοκαιριού αυγή
Σαν γαλαξίας από προσευχές
Σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς
Θα απλωθώ
Ως τα πέρατα του εαυτού μου
Θα απειρωθώ
Και θα τελειώσω…
Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν
Από ερωτευμένες ιαχές
Από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές
Από εκατομμύρια νύχτες
Και αθανασίες πρωινές
Γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας
Τη κάθε μια μου Ανοδο διακριτά
Γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη
Και σβήσαν στη καρδιά μου
Πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …
Μια αυγή καλοκαιριού
Αύγουστος θέλω να είναι
Θα τεντωθώ σαν του Φοίβου το τόξο
Θα κλείσω τα μάτια μου
Κι όλες τις αισθήσεις που μου απέμειναν
Θ’ανοίξω
Όμορφα
Και ρυθμικά
Σαν μουσική από
άστρων Ολοκαύτωμα
Και θ’αναλωθώ…
Αυγ 2009
15 σχόλια:
http://s-agapw.blogspot.com/2011/08/blog-post_05.html
σας ευχαριστώ!
ένα ακόμη σύμπαν
από εκατομμύρια αστέρια
ένα ακόμη σύμπαν
από τυχαίες συγκρούσεις
πλανητών?
όμορφα
μελωδικά
μια ανάλωση θάλασσα
ένα ολοκαύτωμα σιωπηλό
"Κι έγινε τότε μεγάλη σιωπή.
Κι άρχισε η βαθιά επιθυμία
της ψυχής να κατεβαίνει
μέσα στις φλόγες της εκ πλήρωσης ."
Ολοκαύτωμα Ναι.!
Ο Τρόπος για το πέρασμα
σε αυτο το πεπρωμένο είναι
η αναμέτρηση σου με ότι δεν συνέβη
ερήμην σου.Η αιωνιότητα σε μια απλή στιγμή κι η παύση είναι έναρξη μιας αναγέννησης που δεν ελέγχεις.!!
:))
Απο την αρχή μου κίνησε το ενδιαφέρον το "ολοκλήρωμα του ασυνεχούς" και ελεύθερα σκέφτηκα και τις δύο άμεσες ερμηνείες..πως εννοείς το "αδιανόητο" να γεωμετρικοποιήσει κανείς δια του μαθηματικού ολοκληρώματος τον καθαρά ποιοτικό προσδιορισμό της α-συνέχειας, και μετά πως μιλάς για την ολοκλήρωση, την ολοποίηση ενός όντος κατεξοχήν α-συνεχούς όπως το ανθρώπινο ον (θα έλεγα γενικά το έμβιο) . Έπειτα προχώρησα στην εικόνα του σύμπαντος Κόσμου, απο την πλευρά όμως ενός εύθραστου και αχαρτογράφητου όντος..και αυτό δεν είναι ο άνθρωπος εν γένει..είσαι εσύ φίλε μου πλήρης απο "εκατομμύρια νύχτες και αθανασίες πρωινές" Η "κάθε "Άνοδός" σου είναι διακριτή μοναδική, όπως κάθε πραγματική Άνοδος, αν κανείς στρέφει ακόμα το βλέμμα του ψηλά και δέχεται τα άστρα που του "προσφέραν με αγάπη" .Τα άστρα αυτά σβήσαν στην καρδιά σου αδελφέ, "πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις"..Η τελική ρυθμική όμορφη Ανάλωση την αυγή του δικού σου, του μοναδικού καλοκαλιριού, είναι το κορύφωμα της ενυπόστασης του Κόσμου, δεν είναι το αποτέλεσμα ενός "αντικειμενικού" βλέμματος, είναι το βλέμμα του ενδιαφέροντος, δεν είναι το βλέμμα της παγερής χρησιμοθηρίας..Τι άλλο να πω; να πω μόνο πως νοσταλγώ αυτόν τον εαυτό μου τον βεβηλωμένο, σε νοσταλγώ φίλε κι ας μην σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε μάθω ποτέ, φίλε μου αγαπημένε..
11 Σύμπαντα
11 διαστάσεις
ολα αισθητά από το τρεμούλιασμα των δυνάμεων μεσα στο πεδίο εφαρμογής τους...
Αν κάτι καταδεικνύει πως Υπάρχεις
είναι το ρίγος που συνοδεύει την Ανάγνωση...
και καθώς φυλάσσομαι να μην πληγωθώ από τις σφαίρες συλλαβές της Συνειδητής σου Ανακάλυψης,
κάθε φορά αυτοκτονικά Όμορφη
ξαπλώνω στο θόλο της Ιδέας σου
και θαυμάζω τα όρια του Νοήματος
καθώς επιμηκύνεται...
απειρώνεται
και τελειώνει, πάνω στο σημείο που...αρχίζει το ...επόμενο...
Σε φιλω.... με γλυκιά καληνύχτα...
ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕΣ
Τα λόγια σου βάλσαμο. Οι σκέψεις σου κατευναστικές, γαλήνιες.
Κάπως έτσι λογίζομαι κι εγώ ότι θα πρέπει να είναι. Τόσο απλά, τόσο ισορροπημένα, τόσο πνευματικά απεριτείχιστα κι ανοιχτόχρωμα.
Δεν θα υπάρχει σκιάξιμο, κενοφοβία.
Μόνον η επιθυμία για εξάλειψη, καθώς θα μεσολαβεί για τη "διαφυγή", η βιοσοφία και η ηθελημένη απ' όλες τις αισθήσεις ηδονική εξερεύνηση, αλλά και η προσδοκία για ανεμοσκόρπισμα τού είναι, εκεί όπου το σύμπαν τεκνοποιεί ασημόσκονη από αστέρια, εκεί όπου ο χρόνος περαιώνει, εκεί στην "άλλη, την αδιατάρακτη όχθη".
Με εμπνέεις.
Φίλη 'σ'αγαπώ' διάβασα τον αποχαιρετισμό σου... ήταν γλυκόπικρα τα συναισθήματα... εύχομαι να είσαι καλά...
ολοκαύτωμα σιωπηλό... μου άρεσε όπως το διάβασα...
σ'ευχαριστώ Σιλένα μου...
μονάχα που θα ήθελα Αερικό μου, η παύση να είναι παύση... και τίποτε άλλο... ποια αναγέννηση; ποια επάνοδος; ή ποια επιστροφή; μονάχα ως εφιάλτης μπορεί να θεωρηθεί...
την αγάπη μου έχεις...
"...σε νοσταλγώ φίλε κι ας μην σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε μάθω ποτέ, φίλε μου αγαπημένε..."
κανονικά τα λόγια δεν έχουν καμία θέση σε τούτη τη στιγμή... αυτήν εδώ, το απόλυτο τώρα που σου γράφω...
και ξέρεις γιατί αδελφέ μου Ιωάννη;
ίσως σου φανεί παράξενο...
κάποτε, είχα χρησιμοποιήσει αυτό το ρήμα... σε νοσταλγώ... το είχε γεννήσει ένας αρχαίος εσωτερικός οίστρος, άγνωστος, απρόσιτος και μου επέβαλλε τον εγκιβωτισμό του σε τούτη τη λέξη...
χρησιμοποίησα το ρήμα και δεν περίμενα ότι θα το συναντήσω ποτέ ξανά καθώς σε κείνη την περίσταση η αντίδραση ήταν ένας παράξενος και ενοχλημένος αιφνιδιασμός...
βγάζω τα εσώψυχά μου τώρα αλλά δεν με νοιάζει...
ας έχουμε το βλέμμα του θανάτου και τη γλώσσα της ζωής, καθώς ίσως να έλεγε και κάποιος μάγος του Μεσαίωνα... αδελφός κι αυτός...
αδύνατον να περιγράψω το βίωμα σε τούτη και μόνο τη λέξη...
μα, πως, αναρωτήθηκα τότε...
πως γίνεται να αγαπάς βαθιά και να μην νοσταλγείς τον αγαπημένο ακόμα κι όταν είναι δίπλα σου;
ή ίσως περισσότερο ακόμη τότε;
ίσως αυτή να είναι η μήτρα της διύπαρξης φίλε μου -και ίσως να της αφιερώσω μια 'κανονική' ανάρτηση μια μέρα αφού το θέλεις-
η νοσταλγία εκείνου του παραδείσου που 'εκχωρείς' στον άλλο γιατί, έτσι κι αλλιώς, δεν σου ανήκει... εκείνος στον αποκάλυψε και φιλοξενούμενός του είσαι...
δεν είναι ένα γλυκερό συναίσθημα... το αποτύπωσες τόσο δυνατά...
είναι μια υπερδόνηση από τα έγκατα του είναι που σε μια της προβολή στο ανθρώπινο, συρρικνώνεται στη νοσταλγία...
αναρωτιέμαι
χωρίς αυτήν θα υπήρχε το οτιδήποτε όμορφο;
σ'ευχαριστώ!!
Πέρασε πολύς καιρός Βεν...
"...Τόσο απλά, τόσο ισορροπημένα, τόσο πνευματικά απεριτείχιστα κι ανοιχτόχρωμα..."
πολύ όμορφα το έγραψες, συναντηθήκαμε Χανη...
όμορφες σκέψεις σου στέλνω!!
Σ' ευχαριστώ, τις νιώθω γύρω μου!
να σχολιάσω δεν έχω κάτι Κάκια... [αυτοκτονικά όμορφη... να'το πάλι το σημείο εκείνο που με κάνει να στέκομαι... πως εύκολα να σταθεί κανείς στη ροή σου βέβαια;]
φιλί Αυγούστου...
Δημοσίευση σχολίου