Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011



Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…

Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…

Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…

Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι


Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…

Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός

Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…

Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…

Και έτσι φαντάσου

Σεπ2011

Experiment

24 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Αμέτρητοι δρόμοι
δεν επιλέγω
τους περπατώ όλους
Παιζω με τους Ρόλους που σκαρώνω στο σανίδι της ΕπιΝόησης...
λεκτική Λερναία Ύδρα...
όσο μικρή κι αν κάθομαι στον καναπέ μου
τόσο γιγαντώνομαι στο θεωρείο της Παράστασης..
παιχνίδια του ΝΟΥ...
Κοστούμια περιοπής
και πως ν'αρνηθεί το Κορμί?...
ντύθηκα...
σου ήρθα με τα καλά μου..
δεν με ξέρεις..
ποτέ δε μ'εχεις δει,
μα σου αυτοΣυστήνομαι
Αριστοκρατική Μορφή Κληρονόμος του Μέγα Τίποτε που ΟΛΟ γεννά...
Λίρες στις τσέπες των γραπτών μου,
κοσμήματα από ρίμες και επιφανειακές Εντυπώσεις Διαλέξεων..
Αυτή είμαι...
Χρήσιμη και πολύτιμα Ασήμαντη...
Μπορώ να ΜΗΝ είμαι Τίποτε
κι όμως να σου Αρέσω...

Αδερφια?..
εξ' αίματος άρνηση...
πάντα ήθελα να διαλέγω τους συγγενείς, όπως τους φίλους...

Φίλοι?...
δε γνωριζόμαστε... ίσως ανήκουν στην ίδια παρέα οι Σκέψεις μας...

μήπως είμαστε ΕΝΑ και το ΑΥΤΟ?....

μήπως ΟΛΟΙ είμαστε ΕΝΑ μεσα κι έξω από τα κείμενα...
μεσα κι εξω από τη ΖΩΗ?....

μήπως ΟΛΟΙ ρωτάμε όλο τα ίδια και Ίδια?...
μήπως τρέμουμε μπρος στον Ίδιο πανικό?....

Απλά ΡΟΛΟΥΣ αλλάζουμε...
και μία παραξενη Ιδιωτική Διάλεκτο υιοθετεί ο καθένας.....

Είμαι πλασμένη από ένα Πλευρό...
από αυτο που κοιμασαι κι Ονειρεύεσαι....
αν ασήμαντο όνειρο βλέπεις
κι αν πιο σημαντικό το Ποίημα που γραφεται
θυμίζω πως έξω ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ
μας περιμενει να την ΖΗΣΟΥΜΕ
γυμνοί από ονειρα και ποιηση λεκτικών παρομοιωσεων...

ΜΟΝΟ με βιωματα τσεπης που γεμίζουν το ΡΟΥΧΟ της ΨΥΧΗΣ με ποταμίσια ΖΩΗ...
που πίνεται με .... τα χερια....



ΦΙΛΙ.... στις χουφτες σου....

~reflection~ είπε...

.............{πολλά εγραψα!}................

τώρα:


ΑΝΑΣΑ....

;-))))

AERIKO είπε...

Ξεχωριστος ο Άνθρωπος που συνειδητοποιεί
πως ανα πασα στιγμη
η ανασα μπορει να κοπει χωρις να προλάβει καν
να γινει ρογχος θανατου.

Το να ξοδευουμε ψυχη
νοιωθοντας την ασημαντοτητα μας
μας κανει πιο πικραμενους ομως και
πιο Ανθρωπινους.

Ηρωικό και περα απο κάθε Φαντασια
να παραμένεις ΑΝΘΡΩΠΟΣ
τη σήμερον ...!!!


Όταν η πίκρα σου ανθισει μεσα στην ερημία των καιρών...
τοτε μονο νοιωθεις πως υπάρχεις.!!

Ξέφυγα πάλι...!! :))

Νimertis είπε...

"...θυμίζω πως έξω ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ
μας περιμενει να την ΖΗΣΟΥΜΕ
γυμνοί από ονειρα και ποιηση λεκτικών παρομοιωσεων..."

νομίζω πως είναι θέμα οπτικής τι είναι η ζωή και αν περιμένει να την ζήσουμε ή όχι... νομίζω δεν περιμένει κανείς τίποτε από κανέναν... είναι ενθαρρυντικό να το πιστεύουμε ίσως, καλό είναι, όπως και η μαγκούρα που χρησιμοποιούμε για να μην πέσουμε...
κάποια στιγμή πέφτει όμως η μαγκούρα... τότε τι γίνεται;

πνεύμα αντιλογίας θα σου είμαι Κάκια, να το ξέρεις...

Νimertis είπε...

Ξεχωριστος ο Άνθρωπος που συνειδητοποιεί
πως ανα πασα στιγμη
η ανασα μπορει να κοπει χωρις να προλάβει καν
να γινει ρογχος θανατου.

τα είπες όλα εδώ Αερικό μου...

~reflection~ είπε...

Πέφτει η μαγκούρα
Πέφτει κι ο Ουρανός
μα ο Δρόμος θα περπατηθεί ούτως ή άλλως
μέσα ή έξω από τον Ρεαλισμό και το Ποίημα
διότι στην ΑΛΗΘΙΝΗ ζωή η δυαδικότητα εκλείπει...
μένει το ΟΝ να παλεύει ΜΕΣΑ του για τον ΕΞΩ θρόνο της Επιτευξης μιας Γόνιμης ΖΩΗΣ...

είτε που τον διάλεξε
είτε που την διάλεξε
όταν λαχανιασμένος μπήκε στο Μοναδικό Ωάριο που περίμενε να τον κυοφορήσει!!!

Νικητές Γεννιόμαστε, Νημερτή...
και τα δεκανίκια δε μας αρμόζουν..

Νικήσαμε τα 300 δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια και ΕΠΙΒΙΩΣΑΜΕ της ΠΡΩΤΗΣ μάχης ενδομητρικά...

ΤΩΡΑ...
δε μας φοβίζει ΤΙΠΟΤΕ...
{ουτε και ο αντίλογος του Υπεροχου Νημερτη!!!}

Μας εθίζουν στο Φόβο οικοινωνίες
-ετσι τιθασευουν τα πλήθη-
μα...
εμεις Επαναστάτες θρέφουμε μεσα στο ΔΙΚΟ μας ΠΟΙΗΜΑ... μέσα στη ΔΙΚΗ μας ΖΩΗ!!!


ΦΙΛΙ.... ατίθασο!!!!

~reflection~ είπε...

Χρήσιμη Σημείωση που παρελειψα λόγω ιλιγγιώδους ταχύτητας γραφης{!!!}:

και ελλείψει της δυαδικότητας
ΜΕΣΑ κι ΕΞΩ είναι ΕΝΑ.....

Eriugena είπε...

Διαβάζοντας το ποίημα σου αυτό, θυμήθηκα όλους τους διαλόγους που έχω ζήσει για την "χρησιμότητα" του Λόγου και την πρωτοκαθεδρία της "ζωής"..Ίσως να χρειάζεται να κάνω ειδική -θεωρητική-ανάρτηση για να "δείξω" πως η γυμνή απο προσδιορισμούς ζωή είναι ένα σύγχρονο και ανίερο ιδεολόγημα με φοβερές συνέπειες..Χάρηκα λοιπόν που υπερασπίζεσαι την πρωτοκαθεδρία του Λόγου και μάλιστα με τον τρόπο αυτό της αποδοχής της "αδυναμίας" του..αφού το ποίημα διαπερνιέται απο την νεωτερική αυτογνωσία της ειρωνείας της σχέσης Λόγου με τα πράγματα..πάντως δε σταματά εδώ η συζήτηση, έχει ψωμί αδελφέ μου

Eriugena είπε...

Δεν θα ήθελα να παραλείψω βέβαια την αντίστιξή του Λόγου με το κινδυνώδες, την ανάδυση μιας νέας "ηρωικότητας" που υπερβαίνει την παραδοσιακή ηρωικότητα..υπάρχει μια πίκρα, αλλά όπως σου προείπα αδελφέ, αυτή είναι και η αλήθεια της εποχής μας, απο εκεί θα ξεκινήσουμε

nameliart είπε...

Φίλε Νημερτή, πώς έχει πάντα το τρόπο η γραφή σου

να κεντρίζει απαλά τα συναίσθήματα ανεβάζοντας τους παλμούς,

να ξετυλίγει με σοφά μεταβαλλόμενο ρυθμό το κουβάρι των στοχασμών,

να αφήνει στο τέλος μία γεύση ήρεμης πληρότητας...


Σε χαιρετώ,
αφήνοντας ακόμη μιά φορά τη σελίδα σου με αυξημένο το ωφέλιμο βάρος μου...

Νimertis είπε...

"διότι στην ΑΛΗΘΙΝΗ ζωή η δυαδικότητα εκλείπει..."

πότε θα αποφασίσεις να γράφεις χωρίς κλισεδούρες της συμφοράς, συγνώμη κιόλας βρε Κάκια;
είσαι σε άλλο επίπεδο, γιατί αυτές οι κοινοτοπίες σε γέρο άνθρωπο; για να μου έρθει ο κόλπος;

άσε τις γενικότητες σε παρακαλώ, μίλα απλά, από τον εαυτό σου, σαν να μιλάς σε ένα φίλο σου... [συγνώμη και πάλι, με το θάρρος της γνωριμίας μας...]

Νimertis είπε...

και επαναλαμβάνω, ΜΗΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ...

δεν σε κυνηγάει κανείς εδώ... τουλάχιστον όχι εγώ...

φιλιά...

Νimertis είπε...

η γυμνή απο προσδιορισμούς ζωή είναι ένα σύγχρονο και ανίερο ιδεολόγημα με φοβερές συνέπειες...

νομίζω πως αυτό χτύπησε το κέντρο Ιωάννη...
επίσης, όσον αφορά στην πρωτοκαθεδρία του Λόγου, την ιερότητα του Λόγου, ναι, ας πούμε ότι παρέμεινα ένας ρομαντικός Φύλακας του Ρόδου, του 16πέταλου βέβαια... ποια η σχέση του με τον Λόγο;
ε, μέχρι εδώ καλά ήταν...

και ναι, η πίκρα δεν λείπει φίλε μου...
δεν ξέρω πως θα ήταν διαφορετικά, ίσως να μην χρειαζόταν να ταλαιπωρώ κανέναν με τα κείμενά μου...
να'σαι καλά αδελφέ μου...

Νimertis είπε...

Μελίνα μου, αυτό σου συμβαίνει, πιστεύω, γιατί εισέρχεσαι 'καθαρή' χωρίς νοητική φασαρία και διαβάζεις αυτό που είναι...
νομίζω πως αυτό κάνεις κι όταν ζωγραφίζεις...
αλλιώς, όλα τα άλλα είναι προκάτ φλυαρίες του νου...
σκουπίδια πάει να πει...

σ'ευχαριστώ από καρδιάς φίλη μου! όμορφο χινόπωρο εύχομαι!!

~reflection~ είπε...

Δε νιώθω κυνηγημένη Νημερτή
από άλλον εκτός του Εαυτού μου...

Συγνώμη που απλά γραφω το τι γεννιεται μεσα μου...
Θελεις να μετριάζομαι?..
Ευκολο...
το Δύσκολο ήταν να είμαι όπως είμαι... ΕΓΩ απελευθερωμένη από ΟΛΑ μου...

Δε γραφω για εντυπωσιασμό..
Γραφω όπως ακριβώς σχηματίζεται η Σκέψη την ώρα που διαβαζω την αναρτηση...

το ΚΛΙΚ μου φταιει..
αυτο ανοιγει πολύ το Φραγμα μου..

θα το ρυθμισω..
το Υποσχομαι..


Σε φιλω..

Νimertis είπε...

Κάκια
ομολογώ ότι η υπερβολική εξωστρέφεια έφερε μοιραία και τα αποτελέσματα της... ίσως δεν είμαι 'για κόσμο' εγώ και το λεω δημόσια... είμαι για να γυρίσω πάλι στο 'σπήλαιο των ληστών' για να... στανιάρω... απολογούμαι και κυρίως επειδή σε πίκρανα...

μην δίνεις σημασία... κράτησε μονάχα όσα είναι στον πυρήνα, όχι στην πλημμυρίδα του θυμικού...

να είσαι πάντα όπως είσαι...

Ανώνυμος είπε...

xμμμ!

Δεν γίνεται να φύγεις ..

AERIKO είπε...

Εχετε και οι 2 σας μνμα διχως χρεωση στο νημερτης...!!

Αληθεια λεω....!! Ουφ...

Πέλαγος των Ονείρων είπε...

Γειά σου!Νημέρτη ειλικρινά έχεις ταλέντο,οι σκέψεις που κυκλοφορούν στα αυλάκια του νου σου,βρίσκουν τον τρόπο να εμφανιστούν στις λεωφόρους του μπλογκ σου(δεν υπερτιμώ το ίντερνετ δεν το προσκυνώ..αν κ καλούτσικο είναι) και από εκεί να προβληματίσουν,να κεντρίσουν την προσοχή,να αγγίξουν ανθρώπους!Η ποίηση σου είναι ξεχωριστή,πολύ όριμη & μυστική..

kaita7katsikakia είπε...

Το σχόλιο του Πελάγους (αν μου επιτρέπεται να σχολιάσω σχόλιο) με άγγιξε με την ειλικρίνειά του.
Αν κι εγώ Νιμερτή αισθάνομαι πως οι σκέψεις σου κυκλοφορούν στα αυλάκια των αρτηριών σου, στα δρομάκια των ιστών και των ζωτικών σου οργάνων...πως εκεί είναι ο νούς σου και από εκεί γίνεται σώμα που ξαπλώνει στο χαρτί.

Ημουν μικρή όταν άκουσα από καθηγητή να μου λέει πως η μνήμη, η φαντασία και η ευφυία βρίσκονται στο σώμα και όχι στο μυαλό..τότε είπα : τι λέει ο παλαβός.
Παρ' όλα αυτά, η κουβέντα του εκείνη έμελλε να με οδηγήσει στον υπόλοιπο δρόμο.
και θέλω να προσθέσω Νιμερτή, πως μέσα από την ποίησή σου είσαι πάντα παρών στο ραντεβού που δίνουν οι μοίρες μας...η κοινές μας μοίρες...η κοινή μας Μοίρα.

καλημέρα

Νimertis είπε...

Πέλαγος των Ονείρων, θέλω να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για τα λόγια σου...

Νimertis είπε...

Αγαπημένη φίλη κ7κ
... "η φαντασία και η ευφυία βρίσκονται στο σώμα"...
προς επεξεργασίαν...
πάντοτε μου δίνεις υλικό!
να΄σαι καλά!

Χάρης Ελευθεριάδης είπε...

ομορφα λόγια φίλε μου! χαιρομαι να σε διαβαζω κάθε φορα..

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλε μου Χάρη... να'σαι καλά...