Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011



Βλέπεις;
Αυτό το μικρό παιδί
Το απισχνασμένο
Το λερό
Το μόνο;

Μην του γυρνάς την πλάτη
Όχι άλλο
Όχι πια…
Μην στρέφεις το βλέμμα
Και μην δειλιάζεις
Μπροστά στο σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι
Και στη μέγγενη που σου συνθλίβει το ρωμαλέο
Και πρησμένο καρδιακό σου μυ…

Βλέπεις λοιπόν;
Πως εκδικείται το Όλο
Την ηδονή του μερισμού;

Πως γιορτάζει το Αχώρητο
Όταν εσύ κλεισμένος ασφυκτιάς
Ανάμεσα
σε αναρίθμητα μικρά εγώ
Που φωνασκούν αδιάκοπα;

Σε κάθε βήμα
Η μεγαλειώδης μπέρτα του Ανεκδήλωτου
Γίνεται και μια ριπή ανέμου
Στα κόκκινα μάγουλά σου
Και αναπαριστά το μοναδικό της κάθε ακριβής στιγμής

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Έρχεται ο τρισάθλιος μετανάστης
Να σου ζητήσει μια τυρόπιτα
Του ενός ευρώ
Έρχεται η πρόωρα γερασμένη
Κοπέλα
Με τα φωτεινά ακόμη μάτια
Να σου ζητήσει ένα τσιγάρο
Έρχεται ο αδελφός σου
Με την παλάμη ανοιχτή
Να διεκδικήσει απ’το πρωινό σου
Μια ακόμη μέρα
Στον εφιάλτη της ύπαρξης…

Σιώπησε τον εσωτερικό διάλογο
‘παρατάτε με όλοι σας’
Σήκωσε το βλέμμα απ΄το πεζοδρόμιο

Όσοι ακόμη ζουν
Και ανασαίνουν με θράσος
Δεν έγιναν ένα με το έδαφος…

Εκτός
Αν κάπου εκεί
Κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου
Ψάχνεις να βρεις
Τον εαυτό σου…

Αυτόν που σου απλώνει το χέρι
Αυτόν να σηκώσεις…

Νοε2011



end of time

16 σχόλια:

Eriugena είπε...

Σε μια ερχόμενη νύχτα έντασης, δεν μπορώ να μην μετέχω ακαριαία στον ελάχιστο, στον μέγιστο παλμό σου που κυκλοφορεί σε ένα αδιαφανή για τους λογικούς μερισμό της οντολογικής ευθύνης..αυτές τις παράξενες μέρες που όλοι αναλογίζονται τις ευθύνες όχι μονον για την θέση τους την ισχυρή, αλλά για την θέση τους την ερχόμενη, εκεί που ήταν μέχρι πρότινος το ον που "έπρεπε" να φροντίσουν, και τώρα πάνε αυτοί, διαπιστώνοντας ότι είναι οι ίδιοι σιγά σιγά στην ίδια θέση.."ριπή ανέμου" και το αχώρητο να γιορτάζει με την κατακρήμνιση των των αυτοηδονιζόμενων μερών. Και η καρδιά δεν μπορεί να αντέξει την εκδίκηση της Ολότητας, ούτε μπορεί να κρυφτεί σε "κοινωνικές" θεωρίες, αφού δεν ορμάς στο φώς με μια άλλη εγκράτεια, αλλά μόνον με την ριπή, την ριπή του ανέμου, στα "μικρά εγώ που φωνασκούν αδιάκοπα..", για να επιστρέψω τις ριπές σου στο σημείο που προηγείται,..."Όσοι ακόμα ζούν και ανασαίνουν με θράσος/δεν έγιναν ένα με το έδαφος/...εκτός αν κάπου εκεί/κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου/ψάχνεις να βρείς τον εαυτό σου/...Αυτόν που σου απλώνει το χέρι/αυτόν να σηκώσεις..",,,και αμέσως με τον τρόπο που προτιμώ αδελφέ, Θα ρώταγα, πως να ορθωθεί απο το μόλυσμα της μερικότητας στην Ολότητα, η αυτοηδονιζόμενη μερικότητα;"...να αρπαχτεί, έστω τη τελευταια στιγμη απάυτην, απο το μεγαλειώδες πέπλο, έστω τη τελευταια στιγμή!...όσο είναι καιρός, και να μην προστρέξει σε ελπίδες αλλάγής και βελτίωσης, αλλά ίσως με την τελευταία ελπίδα συντριβής του ρωμαλέου μυός..Θα φροντίσει ο Νούς να ενοχοποιήσει την τάδε και την δείνα Ολότητα, για να την αντικαταστήσει απο την "καλή", στερώντας της ακόμα και το δικαίωμα της εκδίκησης..Όμως υπάρχουν φύλακες, αυτό είναι οι μυστικοί. Φύλακες της αλήθειας..
Τώρα ίσως καταλαβαίνω λίγο
Συγχώρα μου το χειμαρώδες, αυτό μου ήρθε
Αδελφικά

Νimertis είπε...

"...Θα φροντίσει ο Νούς να ενοχοποιήσει την τάδε και την δείνα Ολότητα, για να την αντικαταστήσει απο την "καλή", στερώντας της ακόμα και το δικαίωμα της εκδίκησης..Όμως υπάρχουν φύλακες, αυτό είναι οι μυστικοί. Φύλακες της αλήθειας..."

επικοινωνούμε αδελφέ μου Ιωάννη... από την πρώτη σχεδόν στιγμή... με μια έννοια, πολύ πριν ανταμώσουμε, μέσα από τα μυστικά και αθέατα κανάλια της 'παράνομης' και μαγικής αδελφότητας των λογχοφόρων της Διύπαρξης... ναι, έτσι νιώθω κι όχι μόνο επειδή έχουμε μια νύχτα έντασης και φόρτισης... άλλες φορές μπαίνουν σε λόγια άλλες αρνούνται όλα όσα αισθανόμαστε, έτσι δεν είναι;

άλλωστε, τελικά, η σιωπή -που δεν είναι σιγή, καθώς θα έλεγε και ο Χειμωνάς - δεν είναι η άρνηση να εκδοθούμε στην προστυχιά του νου; η ύψιστη ποίηση, η σιωπηλή θέαση του κόσμου, δεν είναι και η ομορφότερη;

κι όμως, διψάμε για να επικοινωνήσουμε, έστω και μολυσμένοι από την όποια 'παιδεία' μας, έστω και μακριά από τους προβολείς του Υπερ-Μπάτσου αυτού που μας κατασκοπεύει αδιάκοπα...

σ'ευχαριστώ Ιωάννη...
για το χειμαρρώδες της ψυχής σου!

AERIKO είπε...

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Aυτο το ποτηρι που λέγεται ζωη συχνα ξεχειλίζει δειχνοντας σου πως οτι δεν επιβάλλεται οτι δεν αποσιωπειται οτι η ψυχη νοιωθει δεν αναβαλλεται.

Καλημερα και όμορφη νεα εβδομάδα ευχομαι. :)

Wicca είπε...

Ο Θεός ζητά ελεημοσύνη από το παιδί, κι εκείνο είναι έτοιμο να την προσφέρει. Σαν παιχνίδι μοιάζει η ανταλλαγή. Σκέφτομαι τί θα ζητήσει το παιδί όταν έρθει η σειρά του!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Φυσικά και δεν πρέπει να κλείσεις τα μάτια. Να βοηθήσεις με όποιον τρόπο μπορείς, αλλά είναι τόσοι πολλοί αυτοί που χρειάζονται βοήθεια που γίνεται αδύνατο να τους βοηθήσεις όλους.
Αλλά έχω δει και μια άλλη πλευρά...
Γνωρίζω προσωπικά άστεγους που, ποτέ δεν σου ζητούν τίποτα, ακόμα κι όταν το έχουν ανάγκη. Κι όταν θελήσεις να προσφέρεις, ως φίλος και όχι ελεημοσύνη, με την πρώτη ευκαιρία που θα βρουν, θα στο ξεπληρώσουν. Είναι και άλλοι που χρειάζονται διαφορετική βοήθεια, ουσιαστική και όχι ένα ευρώ που θα δώσεις μια φορά νομίζοντας πως βοηθάς...
Δύσκολο θέμα, πραγματικά. Αλλά, όμορφο ποίημα!
Καλησπέρα και εβίβες!

Κυπαρησία Σ. είπε...

Οχυρωθήκαμε πίσω από χάρτινα κάστρα να λατρέψουμε κρυφά την τεθλιμμένη αφίσσα του εαυτού μας μα ούτε με αναπαράσταση ζωής δεν μοιάζει αυτό το θέαμα και το καταλαβαίνουμε , το νιώθουμε, τις λιγοστές στιγμές που καταφέρνουμε να εστιάσουμε σωστά...

Την καλησπέρα μου

Νimertis είπε...

καλή βδομάδα Μαράκι μου... με αγωνιστικές συντεταγμένες... πιο ψηλά η γροθιά τώρα, πιο ψηλά και η ψυχή... σε φιλώ...

Νimertis είπε...

Όλο τα ζόρικα ερωτήματα μου θέτεις Γουίκα... έχω ύλη προς επεξεργασίαν όμως...

Νimertis είπε...

Δύσκολο και τραχύ Ζάχο, κυρίως διότι το βλέμμα προς τα μέσα είναι το... αβάσταχτο... όσες πλάτες κι αν γυρίσεις στον 'ενοχλητικό' άγνωστο -ακόμα κι αν έτσι σου έμαθαν να κάνεις - σε ακολουθεί παντού... το βολικό είναι να θεωρήσεις τον άλλο ως 'ξένο'... και τι γίνεται όταν αυτή η θεώρηση χτυπήσει τη δική σου πόρτα; Γενικά μιλώντας πάντα και χωρίς να σημαίνει ότι ενοχοποιείται κανείς... απριορικά τουλάχιστον γιατί υπάρχουν και ελεεινές Καρατζαφερικές λογικές του τύπου, πετάχτε τους έξω, είναι αποβράσματα...
Αυτόν πότε θα τον πετάξει επιτέλους κάποιος έξω από το οπτικό μας πεδίο;
Να'σαι καλά, εβίβες!!

Νimertis είπε...

Νομίζω πως ένιωσα ό,τι ήθελες να πεις Κυπαρησία... η τεθλιμμένη αφίσα του εαυτού μας λοιπόν... σημειώδης αναφορά... σ'ευχαριστώ...

nameliart είπε...

Βγάζοντας έξω από το οπτικό μας πεδίο τις συνέπειες ενός απάνθρωπου συστήματος

Σπρώχνοντας βιαστικά κάτω απ’ το χαλί τα ροκανίδια της μακρόχρονης τριβής μας επάνω του

Ραντίζοντας τον αέρα γύρω μας με αρωματισμένα χημικά για να καλύψουμε τη δυσωδία της σήψης του

Βαυκαλιζόμενοι με τις τραβεστί «υπεροχές» μας

το μόνο που πετυχαίνουμε
είναι να βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ μέσα στα αδιέξοδά του...

Ναι.. Αυτός που μας απλώνει το χέρι, είναι κατ' αρχήν ο ίδιος ο εαυτός μας... Ο βαθύτερος, ο αγνότερος, αυτός με το καθαρότερο βλέμμα και τη φωτεινότερη ψυχή...

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου Μελίνα... [τραβεστί 'υπεροχές' μας... έξοχο!]

Eriugena είπε...

ξαναμπαίνω στη συζήτηση φίλε μου για να δηλώσω και γω τον θαυμασμο μου για την έκφραση της nameliart για "τραβεστι" υπεροχές..είναι αλήθεια απο τις πιο εύστοχες και απλές εκφράσεις γι αυτό που μας συμβαίνει..ή μήπως "μας συνέβαινε";
εκτός απο τις αναρτήσεις, δεν είναι ωραίο τελικά, να ξεφυτρώνουν τόσες αδιανόητες σε έναν "μονόλογο", εκφράσεις?,,,πάλι χαιρετώ αδελφικά, και όπως λέει θυμίζοντάς μου ένας άλλος φίλος
Venceremos!

Νimertis είπε...

πολύ σωστά το επισημαίνεις Ιωάννη μου... με αφορμή κάποιες αναρτήσεις, πολλές φορές αναπτύσσονται εξαιρετικές θέσεις, κατατίθενται σκέψεις ενδιαφέρουσες αλλά και εύστοχες εκφράσεις που συμπυκνώνουν τα πάντα σε δυο λέξεις... όπως κι αυτή της αξιόλογης καλλιτέχνιδας nameliarte.

^.^ είπε...

I am calling out to the toddler: "NO, don't look at that illusive ladder to Nowhere ... No, don't get fascinated by something "up there" ... No, don't go where there nothing awaits you ... Stay here, look around, and do your job ... here." Love you, Nim, always ...cat.

Νimertis είπε...

Thanks for your words my friend Cat... and your love... you have mine too...