Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011



Σκήτη

Είσαι τόσο όμορφη!
Πήρες απ'τα μάτια μου
μια χούφτα σκοτάδι
κι έγινε μες τις παλάμες σου
ένας μικρός, ολόλευκος κρίνος
Πως το'κανες αυτό;
Δεν ξέρω

Σ'άκουσα μόνο που ψιθύριζες
"εσύ δεν είσαι αυτό"
κι ύστερα δε θυμάμαι...

Είσαι τόσο όμορφη!
Ξύπνησα απόψε ξαφνικά
κι ένιωσα να με χαϊδεύει τρυφερά
ένα σου βλέμμα
κι είχε ντυθεί
ένα πόθο από άλικο μετάξι
κι ύστερα χάθηκες
κι έγινε το δωμάτιο
μι'άγια σκήτη
και γέμισε Θεό...

3/11/98



9 σχόλια:

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

όμορφο σαν πίνακας του Modigliani...
δεν ξέρω γιατί, αλλά εκεί με πήγε.
κανείς δεν κοιμάται απόψε.
καταραμένη ποίηση, πόσα βράδια σου χρωστάμε;

Νimertis είπε...

Πόσα βράδια αλήθεια Χρήστο... να'σαι καλά...

Eriugena είπε...

Η μετατροπή της σκοτεινιάς του βλέμματος, της ματιάς,σε φώς, γίνεται μέσα στην παλάμη της ερωμένης, και ο εραστής αναρωτιέται:
"πως το κανες αυτό;"
για να απαντήσει: "δεν ξέρω"
Στη πραγματικότητα η εξόρυξη του φωτός μέσα απο την καρδιά του άντρα, δεν χρειάζεται τίποτα αλλά απο την φράση της γυναικας : "εσύ δεν είσαι αυτό"..τόσο σημαντική, ανεξάρτητα πια φύλου η ΠΙΣΤΗ πως ο "άλλος" δεν είναι το σταχτύ μολυβένιο περίβλημα που περιβάλλει την πάλλουσα καρδιά..γιατί φίλε μου αγαπημένε, δεν υπάρχει τίποτα που να φανερώνει, έστω έμμεσα, την ύπαρξη αυτής της παλλόμενης καρδιάς, και η δύσκολα εκφερόμενη απο την γυναίκα φράση "εσύ δεν είσαι αυτό", άρα είσαι κάτι που έχει θαφτεί απο σκληρά στρώματα μολύβδινης "άρνησης" προυποθέτει αληθινή δύναμη..Δε σου κρύβω, πως ενω η ουσία του ποιήματος είναι το δεύτερο μέρος, όπου η απο-μάκρυνση της ερωμένης σχηματίζει τη σκήτη, το εργαστήρι, το σπουδαστήρι του ασκητή, ένα σημείο της σκέψης μου αντιδρά με συγκίνηση που δεν είναι εύκολο να την εκφράσω..αυτή η δεύτερη "φάση" είναι εν τη ηρεμία της, και εν τη μετουσιότητά της μια σπαρακτική-δι εμέ-φάση, αφού η καθοριστική ερωμένη, που σημαδεύει πάντα τη ζωή ενός άντρα πάντα φεύγει, αφήνοντας την μετουσιωτική δύναμη να εκδιπλωθεί, αλλά μόνη της..υπέροχα πυκνό αδελφέ..
Η ενότητα σου βλέπω πως είναι μακροχρόνια,,

Νimertis είπε...

αληθινά Ιωάννη μου, δεν το πιστεύω αυτό... αυτό που διαβάζω στο σχόλιό σου... διότι, ναι, πώς να μην το ομολογήσω, αυτός είναι ο πυρήνας, αυτή η φράση 'εσύ δεν είσαι αυτό'... κι εκείνο το παράξενο βράδυ που γράφτηκε αυτό το μικρό ποίημα κάτω από τις όποιες συνθήκες, υπήρχαν τα 'στρώματα μολύβδινης άρνησης'... μα, δεν ξέρω τι να πω πλέον... δεν θέλω να φανώ μελό ή υπερβολικός... μόλις πρωτοδιάβασα τα λόγια σου κοκάλωσα...

να είσαι καλά αδελφέ μου... σε χαιρετώ με την αίσθηση ακόμα δυνατή και παλλόμενη...

Wicca είπε...

Είσαι τόσο όμορφος, γιατί με δημιούργησες με την πίστη του ποιητή.

Νimertis είπε...

Γουίκα (!!!)... τα σέβη μου...

Despina είπε...

όσο η βραδιά απλώνει
οι αισθήσεις χορταίνουν!

Νimertis είπε...

η μόνη απληστία που μοιάζει άθλημα... ασκητή... των αισθήσεων...

VENNIS MAK είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=OCQH8jRw-YI&feature=youtube_gdata