Άλικο σώμα
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Αρνούμαι τη διαφυγή…
Δεν μπορώ να σου μοιάσω
Αδελφέ μου άνεμε
Συμπαγής είμαι
Και πιο φθαρτός
Πιο δοκιμασμένος
Απ’όσο φαίνομαι…
Σε μακέλεψε
Το ξέρω
Το χαμόγελό της
Έσπασε ο καθρέφτης σου
Και αποφεύγεις τα θραύσματα
Που σε ματώνουν…
Όπου πατάς πια
Είναι τα ίχνη της
Και αρκέσου
στην ανάμνηση ενός κόσμου
Που δεν στερεώθηκε ποτέ στο άδολο βλέμμα…
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Αρνούμαι την υπεκφυγή…
Είμαι νοητός
Κι όμως ένσαρκος
Κι επιτέλους
Με αγγίζω
Και νιώθω πως πονάω…
Σε νίκησε
Το χαίρομαι
Η ζεστασιά της
Απλωνόσουν
Σαν καταχνιά
Στη κάθε λέξη
Στη κάθε ανάσα μου
Και έχεις τώρα συρρικνωθεί
Σε ένα τόσο δα μικρό
Θαυμαστικό!
Αχνιστό
Άλικο σώμα
Σε φιλοξενώ…
Αγνόησε τα σημάδια
Στο μαρμάρινο δέρμα μου
Αγνόησε τις λαιμητόμους
Στους ψιθύρους
Του αίματος
Αγνόησε τις στοιχειωμένες λίμνες
Στις σιωπές μου…
Αγκάλιασέ με μόνο
Κλείσε με στις παρενθέσεις
Της αποδοχής σου
Και νιώσε με που γεννιέμαι ξανά
στην επόμενη
ζωντανή σου λέξη…
Ιαν2010
Flying Ghost
6 σχόλια:
Aρνούμαι τη διαφυγή..που ειναι μια υπεκφυγη απο μονη της..μονο να..πως να χωρέσουν σε στιγμές οι αχτίδες του αείρροου φωτός..
:)
Φανατική θαυμάστρια της γραφης σου..
συχνά δεν τολμώ να αφήσω σχολιο απλα γιατι οτι και να γραφεί ειναι σαν ιεροσυλια..η αληθεια να λεγεται..
Καλό Ξημέρωμα Αντώνη μου...εστιάζουμε στα απλά..βαθειά ανάσα και συνεχίζουμε... :))
Γλυκιά μου Μαρία... τι λέξεις είναι αυτές που μου χαρίζεις... να είσαι καλά φίλη μου... σ'ευχαριστώ!
Αγαπημένε φίλε, δεν θα ήταν υπερβολή αν σου έλεγα πως η "αποδοχή" ως θέμα ήταν κάτι που περίμενα απο σένα, γιατί-ας πω την κοινοτοπία- δεν γίνεται ένας τόσο ανθρώπινος άνθρωπος όπως εσύ να μην πονάς με αυτό,,
" όπου πατάς πια είναι τα ίχνη της/ κι αρκέσου στην ανάμνηση ενός κόσμου.." που όμως δεν βασίστηκε παράδοξα στο άδολο βλέμμα. Η αποδοχή δεν είναι λοιπόν εφικτή στην αμεσότητα της, αλλά γι αυτό και μόνον ειναι τόσο μα τόσο αναγκαία φίλε μου..
"Κι όμως ένσαρκος/κι επιτέλους/με αγγίζω/και νιώθω πως πονάω.."
Γι αυτό και την ίδια στιγμή για το άλλο, το μη συγκεκριμένο πιά της απώλειας, η αποδοχή σαν δοξάρι παίζει το τραγούδι της αγάπης, γιατί να μην το πούμε;
Σε ένα ίχνος, σε ένα θαυμαστικό, σε μια λέξη που (δεν) θα έλθει..
Μα το δοξάρι δεν μπορεί παρά να παίζει έτσι στους πόλους..
Αληθινά αναζητώντας πάντα το τέλος του τραγουδιού σου, ελπίζοντας να μην τελειώσει ποτέ..
Ναι, αγαπημένε μου Ιωάννη, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο η 'αποδοχή' και σ'ευχαριστώ που το σημειώνεις... αποδοχή όχι ίσως το αποτέλεσμα μιας ήττας αλλά μιας νίκης... όχι ως το πέρας του αδιεξόδου αλλά η διέξοδος... και η εισδοχή μαζί σε ένα άλλο σύμπαν... το σύμπαν της αληθινής διύπαρξης...
με διαπερνούν κάποιες λέξεις σου, κάποιες επισημάνσεις σου και η τελευταία σου φράση... σ'ευχαριστώ για τη προσέγγιση...
Και μετά το Ω έρχεται το Α.
Αχνιστό και άλικο.
ΑΑΔΣΤΟΑΣΑΑΑΚ
Οι φθόγγοι της επίκλησης.
Τα σέβη μου.
και τα δικά μου σέβη Dionespa [ειδικά μετά την επίσκεψή μου στον ιστολόγιό σου]... καλώς όρισες στο Μαύρο Ρόδο...
Δημοσίευση σχολίου