Νύχτες Βαλπούργιες
Το σώμα αντιδρούσε
Είναι ζωντανό…
Το βλέμμα απλωνόταν ολόγυρα
Έχεις πάντα μια λέξη προδοσίας
Να δροσίζει τα χείλη
Αλίμονο
Χωρίς αυτή
Φωνή δεν έχω…
Το κεφάλι αριστερά
Ερωτευμένο με την κλεμμένη Καρυάτιδα
Το κεφάλι δεξιά
καρφωμένο στον ποδήρη χιτώνα Του
Μια κούπα κώνειο
Τον χώριζε από την έξοδο
Την έξοδο απ’τη στιγμή
Κι εκείνος
Ήπιε μέσα στo δηλητήριο
Όλο το εγώ του…
Τα χέρια κολλημένα στο σώμα
Τα πόδια ανοιχτά
Ο άνθρωπός σου Λεονάρντο
Δεν έχει ορίζοντα
ανάπτυγμα δεν έχει ακόμα
Έχει μονάχα δέρμα
Και πληγώνεται απ’τις υλακές του χρόνου…
Το στόμα αφίλητο
Τα μάτια χώμα
Έχω πνοή
Απ’του Αχέροντα το στρώμα
Κι έχω δακρύσει τόσο
Φεύγοντας απ’την Εδέμ
Μόνος
Και κάποιες νύχτες Βαλπούργιες
Για το αγέννητο άστρο της γενιάς μου
Κλαίω ακόμα…
Φεβ2011
S-21
10 σχόλια:
Είναι κάτι συγκυρίες που μες στο κώνειο πίνεις ολόκληρη της γενιάς σου την περηφάνια...
Οφείλεις να πιεις...
γιατι έτσι φιλιούνται ερωτευμένοι οι χρόνοι, καθώς σμίγει το χείλος του ποτηριού με τα χείλη σου...
Από το κλάμα σου φτιάχνεται ο ορός που χορηγείται στην ακρωτηριασμένη Φύση μας,
ή το δηλητήριο για την ευθανασία της!...................
Φιλί...........
{ΚΛΕΒΩ πάλι Νημερτή!...........
Ευχαριστώ που φυτεύεις στους Κήπους των Σκεψεων..........}
Οφείλεις να πιεις...
γιατι έτσι φιλιούνται ερωτευμένοι οι χρόνοι, καθώς σμίγει το χείλος του ποτηριού με τα χείλη σου...
είναι μερικές φράσεις σου που πρέπει να τις συλλέξεις και να τις αναρτήσεις... ή να τις εκδώσεις...
μοναδικές!
κλέβε ελευθέρως Κάκια μου... όλοι από την ίδια πηγή δεν πίνουμε άλλωστε;
σε φιλώ!
Ο δυτικός άνθρωπος του Λεονάρντο, δεν εχει ορίζοντα και ανάπτυγμα, παρά μόνον δέρμα, μιά σωματικότητα φυλακισμένη στις αλυσίδες του χρόνου. Μακριά απο την Εδέμ του δικού μας ά-χρονου, και ας με συγχωρέσεις για την "τοπική" διάσταση του εμείς. Βλέπεις, κάθε λόγος, και αυτός ο δικός σου, ανα-αναδυόμενος παίρνει άλλες διαστάσεις..
Ξέρεις πώς να απλώνεις το σκηνικό από την ασφάλεια του ανθρώπου ως την πιο μεγάλη αγωνία του.
και μέσα σ'αυτή την 'βαρύτητα' της σωματικότητας αγαπημένε μου φίλε, γεννιέται το όποιο 'βλέμμα'... αν δεν επέλθει το σπάσιμο των αλυσίδων αυτών, το βλέμμα θα παραμένει πάντα 'σωματικό', χειρότερα, χοϊκό και άνυδρο...
σ'ευχαριστώ που δίνεις διαστάσεις και αναδεύεις το ένδον όσων γράφω...
Τα δάκρυα της μοναχικής φυγής απ την Εδέμ έχουν χαράξει από τότε τα αυλάκια τους. Η ψυχή στεγνώνει χωρίς αυτά τα ρυάκια και τίποτα πια δεν καρπίζει στη γη της. Και τι αξία έχει τότε ο σπόρος που πέφτει πάνω της, αν δεν μπορεί να δώσει ένα τέτοιο καρπό;
Πάντα βαθυστόχαστος και με ρίζες ο λόγος σου φίλε μου Νημερτή!
το τεράστιο αυτό 'θέμα' της φυγής, της εξορίας από την Εδέμ -και ό,τι συμβολίζει ως ιδεότοπος ή συμβολότοπος- είναι για μένα από πολλά χρόνια πολύ κεντρικό φίλη μου Μελίνα...
σ'ευχαριστώ για τις ωραίες σου σκέψεις...
και για τα λόγια σου για μένα!
σε φιλώ!
... δεν επιδέχεται σχολιασμού φίλε μου τέτοια υφή. Ψηλαφίζεις και το βουλώνεις...
Φόβε καλησπέρα... σ'ευχαριστώ...
misoagnosti... οφείλω και σε σένα μια μεγάλη συγνώμη (όπως και στο Φόβο)... δυστυχώς πάρα πολλά σχόλια ήρθαν πολύ καθυστερημένα και δημιουργήθηκε θέμα...
σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου...
Δημοσίευση σχολίου