Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012





…Ποιος είπε ότι δεν έχω σύμμαχο τα άψυχα;

Εκεί είμαι, κάθε μέρα, στο μικρό βραχάκι που σε πρωτογνώρισα, εκεί είναι όλα, η θάλασσα, ο ίδιος χρόνος, ο ίδιος πυρετός, ο ίδιος πόνος, εκεί είναι τα άγια σου χέρια που με άγγιξαν για πρώτη φορά, εκεί είναι τα ακροδάχτυλα του θανάτου που παγώνει τις αστρικές εκρήξεις και τις κάνει παραγράφους σε βαρετά βιβλία σχολικά, εκεί είναι η μυρωδιά της άμμου, εκεί είναι τα σώματα ξαπλωμένα, ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι, οι ανάσες που δεν λυπήθηκαν τη φθορά και την προσκάλεσαν στο βραδινό μας τραπέζι…

…μην πλησιάζεις το κύμα, σε παρακαλώ, αισθάνομαι ανήσυχος να σε συγκρίνω με την θάλασσα, δεν θέλω την αιωνιότητα της Μητέρας να σε σκεπάζει, έλα, έλα κοντά μου, πες μου για τα καθημερινά σου, πες μου για τη ληστεία στη τράπεζα, τον αγενή πελάτη το πρωί, πες μου πράγματα μικρά, δεν αντέχω άλλο τα μεγάλα, πες μου για τα γενέθλια της αδερφής σου, τι φαγητό σου αρέσει, πες μου για κείνα που αύριο χάνονται, πες μου για κείνα που χτες δεν υπήρχαν, πες μου, μίλησέ μου…

…η μέγγενη του ποτέ μας σφίγγει, η μάστιγα του μας τσακίζει τις σάρκινές μας πλάτες, δώσε μου το χαμόγελό σου, δώσε μου το βλέμμα σου, δώσε μου κάτι να πιαστώ, γίνε εσύ εγώ, πιάσε με κι εσύ, γίνομαι εγώ εσύ να μην φοβάσαι τον νυχτερινό αφανισμό του ήλιου…

Ποιος είπε ότι απαρνήθηκα το αιώνιο της σάρκας για μια λίβρα πνεύματος;
… ήξερες είπες; Ήξερες πως είμαστε θνητοί;

Σ’ευχαριστώ που ποτέ δεν μου το είπες…

Ιαν 2010

6 σχόλια:

Eriugena είπε...

Νομίζω είμαστε εντός της ολότητας ακριβώς αν είμαστε όπως εσύ εδώ. Να το πω ποίημα; Δεν θα το πω έτσι, γιατί εδώ φαίνεται ακριβώς τι είναι αυτός ο λόγος που χωρίς να αυτοδιατυμπανίζεται ως περικλείων τα πάντα, τα περικλείει...Γιατί αν δεν ενώσεις αυτά ακριβώς που είναι ταπεινά με αυτά που όλοι ξέρουν πως είναι τρανά, τότε τι λόγό έχεις για το Ολον; Τι να πούν οι έννοιες τώρα, που τόσο με βασανίζουν τόσο για να τις κάνω να πούν αυτό που ενώνει η δύναμη ενός "ποιήματος"; τι να πούν; Γιατί η σάρκα, πέρα από έννοια και αυτή (ναι την κάναν έννοια!) δεν είναι σάρκα αν δεν έχει μέσα της "τα γενέθλια της αδελφής", το ακρότατο ταπεινό, το υποτίθεται ακόμα άψυχο, πραγματικά όλα λοιπόν! Το αιώνιο της σάρκας είναι εδώ σε αυτό που δεν μου κάνει όρεξη να πω απλά "ποίημα", αλλά την εικόνα μιας αληθινής ειλικρίνειας που προυποτίθεται για να μιλάς για την όποια αλήθεια!
Με αγάπη..

Νimertis είπε...

Γιατί αν δεν ενώσεις αυτά ακριβώς που είναι ταπεινά με αυτά που όλοι ξέρουν πως είναι τρανά, τότε τι λόγό έχεις για το Ολον;

για μια ακόμη φορά είμαστε σε συνήχηση αδελφέ μου... με άγγιξαν πολύ τα λόγια σου απόψε... ειδικά σ'αυτό το πολύ πολύ 'ιδιαίτερο' κείμενο...

Eυαγγελία είπε...

"δεν αντέχω άλλο τα μεγάλα"

Απο αυτα καταπιανομαστε και χανουμε την ουσια των απλων, μικρων θαυματων που ειμεις οι ιδιοι μπορουμε να φερουμε σε περας.

Το χθες ειναι μακρια, το σημερα εχει φυγει και το αυριο ειναι στην αναμονη της λιστας - Πες μου Τωρα οσα μπορεις, αυτη τη στιγμη....αυτο το δευτερολεπτο πριν χαθει....

Εξαιρετικο το γραπτο σου Νιμερτη.

Χαιρετω σε!

Νimertis είπε...

σε χαιρετώ κι εγώ φίλη μου αοράτη... να'σαι καλά...

~reflection~ είπε...

Τόσο λατρεύω την Ειλικρίνειά σου....
μα η μανία μου αντιτάσσεται:

"κάτι αποκάλυψε χθες..
μικρά μυστικά...
θύμωσα...
Μη μου εκμυστηρεύεις μικρές Διαστάσεις Φωτός...
Πες μου μεγάλα Μυστικά
να γίνω συνένοχη Μαζί σου του Σύμπαντος..."



Φιλί...................{Μεγάλο Μυστικό}

Νimertis είπε...

δεν γίνεται να είσαι σταυρωμένος στο Μεγάλο και να το αντικρίζεις Κάκια μου... όμως, το αίμα ρέει πάνω του και ποτίζει το χώμα του... φιλί...