Ανατολή
Έζησα ένα θρίαμβο ικέτη
Μέσα από ήττες ένδοξες
Μέσα από νύχτιες ωδίνες
Βίωσα μια φωτεινή ακεραιότητα
Κι έχω φόρεμα το γέρμα του ήλιου
Και φυλαχτό το πρόσωπο της Περσεφόνης
Που βρίσκεται η ψυχή μου
Αν όχι μέσα στον παγκόσμιο πόνο;
Δεν είχα γεννηθεί
Μα ψέλλιζα κιόλας χτυποκάρδια
Όχι, δεν είχα μάτια σάρκινα
Είχα όμως τη κληρονομιά των άστρων
Έζησα μια ευλογημένη θλίψη
Μέσα από δάνειες επιτυχίες
Κρυμμένος ήταν ο Απόλλωνας
Στα δάκρυα της μοναξιάς μου
Κι είχα στεφάνι ακριβό
Απ’το ατσάλι του Ηφαίστου
Κι ένα σεντόνι
Απ’το μετάξι της Εργάνης
Που βρίσκεται η καρδιά μου
Αν όχι στο άγγιγμα ενός παιδιού ορφανού;
Δεν έχω φλόγα για να σβήσει
Δεν έχω θάνατο να με αναλώνει
Μα στέκομαι στην Ανατολή
Κι έχω περήφανο το βλέμμα
Σ’ο,τι αρνήθηκε να λησμονηθεί
Και σ’ό,τι ονειρεύτηκα
Πως θα με αφανίσει…
28-11-2003
6 σχόλια:
"Που βρίκεται η ψυχή μου / Αν όχι μέσα στον παγκόσμιο πόνο;". Μόνο που για να βιώσει κανείς τον "αλλόκοτο" ρόλο να αναλάβει όλο τον πόνο, πρέπει να έχει την μυχιότητα του απρόσωπου εαυτού: "Έζησα μια ευλογημένη θλίψη / Μέσα απο δάνειες επιτυχίες.." ζώντας σε έναν "θρίαμβο ικέτη", αληθινό θρίαμβο της προσωπικής, αντι-ηρωικής θα έλεγα παρακινδυνεμένα τόλμης. Γιατί όμως περιμένει την ανατολή, αυτός που έζησε τη δύση όλων των όντων, χωρίς να του το ζητήσουν παρά μέσα απο τους απρόσωπους λυγμούς τους; απρόσωπους θα πω εγω, χωρίς να προκαταβάλω άλλες ερμηνείες. Γιατί να περιμένει τη νέα ζωή;Ίσως γιατί αρνήθηκε τη λησμονιά, αυτά που δεν λησμονήθηκαν, εν αγνοία τους διαιωνισμένα,θα ξαναζήσουν, και θα αφανίσουν τον φύλακα της Μνήμης. Έτσι το ένιωσα, έτσι ένιωσα την ταυτότητα αυτών που αρνήθηκαν να λησμονηθούν με αυτά που αφανίζουν τον φύλακά τους. Γιατί η νέα ζωή, υπερβαίνει τη μνήμη..Δύσκολη αποστολή, αν γνωρίζεις μάλιστα τον αφανισμό σου, αν ξέρεις πως η ζωή θα σε προσπεράσει, ακόμα κι αν ήσουν εσύ που την φύλαξες..
Με αγάπη
Διαβάζοντας όσα μου έγραψες Ιωάννη μου νέες σκέψεις γεννήθηκαν... ναι, η νέα ζωή υπερβαίνει τη μνήμη... είναι 'δόκιμος' άραγε ο χωρισμός σε παλαιά και νέα ζωή; αισθάνομαι ότι είναι... τι είναι αυτό που κάνει την διαφορά; δύσκολο να απαντήσει μονομιάς κανείς... το αντάμωμα με τον φόβο ας πούμε αλλάζει τα πάντα... το να αρχίσει να φιλοξενεί τη θλίψη... το να αρχίζει να ιχνηλατεί την αλήθεια της θνητότητας... πως μπορεί μετά να είσαι ο ίδιος;
όμως, ίσως σε πείσμα όλων, να επιμένω στην Ανατολή φίλε μου... γνωρίζοντας τον αφανισμό μου αλλά και με την αυξημένη επίγνωση του πεπερασμένου ακόμα και στον ίδιο το φόβο...
και με τη δική μου αγάπη...
Πιστός στο καθήκον ο Νους προειδοποίησε με υπονοούμενα Υπαρξιακής Πιθανότητας την Ψυχή....
Η Αξία γεννιέται μέσα από μία Συμπαντική Ρωγμή, όπου τα αιώνια βλέμματα διακρίνουν όλα τα στιγμιότυπα της κάθε Γήινης Αλήθειας που θα αποτυπωθεί στις Ζωές και στα Ποιήματα...
Το κάθε κομμάτι Υπάρχει
πριν γεννηθεί,
ως αφομοίωση μέσα στο Σώμα του Όλου
που αναπνέει Κενό και Πνιγμένη ατμόσφαιρα αστέρων....
Στην πρώτη Ανάσα σε μια Γη ανθοφορούσα
αποκαλύπτονται τα ίχνη από την κρυψώνα Ψυχής και Καρδιάς εις το Αιώνιο Δάσος των Μυημένων....
Αιώνιο Δάσος των Μυημένων... να ένας τόπος που το Όλο δεν χρειάζεται μεταμφιέσεις ή μεταπτώσεις...
γλυκό φιλί...
Εκπληκτικό Αρχιερούργημα!!Υποκλίνομαι....
αρχιερούργημα! πολύ δυνατή λέξη... χαίρομαι που σου άρεσε τόσο Γκουίν μου...
Δημοσίευση σχολίου