Αρπιστής
Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες
αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…
στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου
απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…
έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…
κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…
πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…
κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί
τον κρημνισμό σου…
Αυγ2011
2 σχόλια:
Θυμάμαι έντονα αυτό το ποίημα και την βαρύτητα που είχα δώσει τότε που το πρωτοδιάβασα στην εικόνα του "οίκου" που περιβάλλεται απο όλο το παρελθόν, που περικυκλώνεται από την νεκροσύνη του. Οι ακροβάτες τώρα στην ταράτσα είναι στο φόρτε της ακροβασίας τους, και μερικές φορές φαντάζομαι πως μας έχουν πάρει μαζί τους εκεί πάνω. Δεν πιστεύω ότι έχω τα κότσια τους φυσικά.."Απέναντι ειναι η δροσιά του τέλους"..Απέναντι απο την εικόνα της αφομοιωτικής δύναμης του ενός συντελείται η πτώση της μόνης προσπάθειας "ισορρόπησης" της χαώδους σύγκρουσης Ενός-και "Εγω", αυτού του πελεκημένου "αυτόκρατου εγώ"..Ο Αρπιστής άραγε ζούσε σε έναν κόσμο χωρίς αυτο τον σπαραγμό και διχασμό? Αν πούμε "ναί", δεν θα διστάσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημά σου στο τέλος...αλλά ποιός ξέρει. Σίγουρα εδώ φαίνεται ένα άλλο δίλλημα, αυτό μεταξύ του "Λόγου" της ιλιγγιώδους ισορροπίας-θάρρους και του τραγουδιού της πτώσης..Πριν ακόμα αναλάβω ως ηχείο αυτό το δίλλημα, θα έλεγα (επαναλαμβάνοντας μου φαίνεται) την πρόσκληση στον ποιητή να λάβει υπόψιν του και τη σκηνή δίπλα στον "οίκο"...υπάρχουν και τσαντήρια, και από ότι υποψιάζομαι απο κεί ξεμυτίζουν οι ακροβάτες!
Με αγάπη
πάντοτε ξέρεις και μπορείς αγαπημένε φίλε να ανοίγεις με τρόπο θαυμαστό την μπέρτα των στοχασμών σου που έχουν τόσο ωραία μπολιαστεί και από σφριγηλά βιώματα... μπορείς και 'διαβάζεις' με όλα σου τα μάτια και δεν υπάρχει αναμέτρηση στην οποία να μην επιδεικνύεις ετοιμότητα και εσωτερικότητα... γιατί αυτό που γράφεις
"Σίγουρα εδώ φαίνεται ένα άλλο δίλλημα, αυτό μεταξύ του "Λόγου" της ιλιγγιώδους ισορροπίας-θάρρους και του τραγουδιού της πτώσης..."
είναι για μένα και ο κατ'ουσίαν λόγος που γράφω... έτσι αισθάνομαι πια και το 'βλέπω' κι εγώ μέσα από σένα...
να μια θριαμβική απόδειξη της δι-ύπαρξης σε ένα ακόμα επίπεδο!
εχεις την αγάπη μου φίλε μου... με έναν τρόπο με συγκινείς πάντα...
Δημοσίευση σχολίου