Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια
έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων
σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας
με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...
ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε
όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο
με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου
με κοίταξες ολόισια στα μάτια
είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...
αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης
χαμογελάσαμε
και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας
αφιλόξενο ουρανό...
ιαν2012
The flood
13 σχόλια:
ΣΕ ΒΡΗΚΑ...ΜΕ ΒΡΗΚΕΣ...ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕΣ ΟΛΟΙΣΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ...ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΗΚΑΜΕ...ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑΜΕ...ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ ΟΥΡΑΝΟ...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!
Το λιγότερο που μπορώ να πω για την ποίηση σου είναι ότι είναι εξαιρετική. Με εκπλήσσει ευχάριστα το παιχνίδι που στήνεις με τις λέξεις και τις έννοιες, το πώς συνδυάζεις τα φαινομενικά ασυνδύαστα. Αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι κατί το πρωταρχικό στην ποίηση: η υπέρβαση της λογικής με τρόπο που να βγάζει καινούριο νόημα. Όποτε κι αν επισκέπτομαι το blog σου απολαμβάνω μια γουλιά έρεβος παντρεμένη με την τροφή των θεών. Σ'ευχαριστώ πολύ.
Πόσο όμορφο..!
Την καλησπέρα μου.
Το ερεβώδες τοπίο ενός θνήσκοντος κόσμου που δεν αναγγέλει έναν νέο κόσμο, αν και είναι ο "νέος κόσμος" των ανθρώπων, γίνεται ωστόσο το τοπίο της ανάδυσης του αιωνίου. Φυσικά, δεν μπορεί να υφίσταται τίποτα τέτοιο αν δεν περιέχεται μέσα σε ένα βλέμμα, στον έρωτα. Αυτό το βλέμμα δεν είναι ένδοξο αλλά είναι, δεν είναι υπερβατικό αλλά είναι, δεν αναγγέλει το νέο αλλά αναγγέλει.
Ο ουρανός σπάει σε μύρια κομμάτια, βρέχει συνέχεια στον κόσμο θραύσματα από το υπερβατικό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το βλέμμα της. Αλήθεια, όλα τα υπόλοιπα κυλάνε στο τραγούδι σου "φυσικά" αφού ανοίγει η σκηνή με αυτό τον τρόπο, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην πω πως όλο και βυθίζεται κανείς σε αυτό τον κόσμο που σχεδόν "προέβλεψες" με όλα τα "παλιά" τραγούδια σου. Μπορεί εγώ τώρα να μπαίνω σε αυτό τον κόσμο, αλλά σήμερα αισθάνομαι πως είμαστε ακόμη πιο βαθια μέσα του:
"όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο"
τι να πω για αυτή την εικόνα;
Τα λέει όλα γι'αυτό τον κόσμο..
Αν και τα λόγια μου δεν φτάνουν..
Με αγάπη
Ανώνυμη ευχαριστώ...
Elizabeth V τα όσα μου έγραψες πολύ τιμητικά και ιδιαίτερα... σ'ευχαριστώ ειλικρινά για την προσοχή και την γενναιοδωρία σου... Να'σαι καλά
Άμυ από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Ιωάννη, αγαπημένε μου φίλε, στάθηκα στα λόγια "Αυτό το βλέμμα δεν είναι ένδοξο αλλά είναι, δεν είναι υπερβατικό αλλά είναι, δεν αναγγέλει το νέο αλλά αναγγέλει..."
Μια αιωνιότητα που πάλλεται, που παλεύει να αναδυθεί από την ήττα σα μια νέα αλήθεια... που πασχίζει να ορίσει ένα άλλο στερέωμα... το μπορεί άραγε;
Σε φιλώ αδελφέ μου!
...ΕΓΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΘΑ ΠΡΟΣΜΕΝΩ, ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑ...
Yπέροχο..
Τη πρώτη φορά που το διάβασα με βρήκε απροετοίμαστη..μετωπική σύγκρουση με τραίνο θα την παρομοίαζα - δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα ( είπα δεν θα το πω αλλά το είπα..)
Την καλησπέρα μου Νημερτή :)))
αγαπημένη μου φίλη lefti ίσως αυτή η μετωπική σύγκρουση να γεννήσει κάτι ενδιαφέρον... σ'ευχαριστώ αληθινά!
I love the Image...
Greetings to Greece!
Greetings my friend Nada!!!
Δημοσίευση σχολίου