Να ακεραιωθείς…
Να μην φοβηθείς…
Να μην κερματιστείς…
Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…
Να πυργωθείς
Πάνω απ’το αίμα
Να μην δωρίσεις στο εγώ
Το ακριβό σου σπέρμα
Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται
Αλλά να εμπειρωθείς
Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…
Κι από το Αχανές να κλέψεις
Μονάχα όσα σου στερούν
Την δίψα για ολότητα…
ιαν2013
Face the whisper
Martin Smolak
ιαν2013
Face the whisper
Martin Smolak
9 σχόλια:
...μου δόθηκε ως ένα ισοσκελες τρίγωνο...φύση (σπέρμα)-βούληση (αίμα)-διανόηση (ενδέχεται)...με έναν στόχο:"να ακεραιωθεις"...και έναν πυρήνα:"να πυργωθεις"...όμως αυτό το οικοδόμημα, αυτός ο πύργος, ο με τόσο κόπο υψωμενος, να μην γίνει ο ίδιος σου ο τάφος...
...παρέλειψα να σου γράψω πόσο πολύ χαίρομαι που σε ανταμωσα εδώ...που κοινωνω τα μικρά και μεγάλα διαμάντια της ποίησης σου, μιας ποίησης γλυκιάς,νοσταλγικης και απαλής σαν χάδι...βρίσκω καταφύγιο εδώ και νιώθω ζεστά και όμορφα! Η γραφή σου με βρίσκει συσκηνη και άπειρες οι στιγμές που νιώθω οτι προλαμβανεις σκέψεις και προβληματισμους μου...είναι αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα που εχεις! Να συνεχίσει να χτυπά η καρδιά σου εδώ...για εμάς που σε αγαπάμε και σ'εχουμε ανάγκη...φιλώ σε γλυκα!
Ευχαριστώ για τα λόγια σου Λένα... αλλά η ποίησή μου δεν είναι ούτε γλυκιά, ούτε νοσταλγική ούτε απαλή σαν χάδι, ελπίζω τουλάχιστον... αν συμβαίνει αυτό τότε το Μαύρο Ρόδο θα πρέπει να κατεβάσει τα ρολά του...
αλλά πάντως ευχαριστώ...
...συγνώμη για την τόσο λάθος εκτίμηση της ύπαρξης αυτού του χώρου...δεν θα κατεβάσει τα ρολά του αφού σίγουρα υπάρχει λόγος που δημιουργηθηκε, άντεξε στο πέρασμα του χρόνου και φιλοξενεί τόσο όμορφα πονήματα...και κάπου εδώ τελειώνει και η δική μου παρουσία...καλή συνέχεια με τις θερμές ευχαριστίες μου για την φιλοξενία...
Αν δεν τεμαχιστείς πώς θ' ανοίξουν Πύλες πάνω και μέσα σου για να μυηθείς στο να Δέχεσαι?...
μα πόσο πια τεμαχισμό Κάκια μου;... πόσα κομμάτια ακόμα; είμαστε ήδη χιλιο-κομματιασμένοι και μοιάζουμε με συναρμολογούμενα αυτόματα παρατημένα να βολοδέρνουμε στο Αχανές...
κι άλλο τεμαχισμό;
εκτός αν εννοείς την αποθωράκιση... την εγκατάλειψη της πανοπλίας για να επιτρέψουμε την εισδοχή της ενέργειας στις πύλες... μα αυτό ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί μονάχα με την ακεραίωση... ποιος από όλα τα κομμάτια να δεχθεί και να κάνει τι; να προσανατολιστεί που;
ωσότου το ένδον Αχανές αποκτήσει φωνή και αυτή μεταβολιστεί σε μυητική εντολή για ενοποίηση, θα παραμένουμε 'σκόρπιοι' και ασύνδετοι...
κι έτσι θα περπατάμε, παιδιά της μερικότητας που νοσταλγούν το Όλο... όπως ο κερματισμένος Οδυσσέας που συνεχώς προσδοκά την επανένωσή του με το άλλο του μισό στην Μητέρα πατρίδα...
γιατί εκεί, ίσως το ξεχνάμε, το θρόνο του διεκδικούσε μαχητικά κάποιος... Αντί-νοος...
...κι έτσι θα περπατάμε, παιδιά της μερικοτητας που νοσταλγούν το Όλο...όπως ο κερματισμενος Οδυσσέας που συνεχώς προσδοκά την επανένωση του με το άλλο του μισό στην Μητέρα πατρίδα...εκεί που τον περίμενε η πιστή του Πηνελόπη, απτή...όχι επινοουμενη...και αφού όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν Οδυσσέα, ας έχουμε την ελπίδα ότι ίσως σε κάποια μακρινή προβολή του χρόνου...ισως τα καταφέρουμε κι εμείς...
ναι, ίσως σε κάποια μακρινή προβολή του χρόνου Λένα... ίσως...
...ή ίσως σε κάποια άλλη ζωή...ισως επειδή οι καρδιές που ήταν γραφτό να χτυπούν μαζί...έπαψαν να χτυπούν στα σώματα των ανθρώπων, ακριβώς τη στιγμή που απομακρυνθηκαν για πάντα...
Δημοσίευση σχολίου