Το μαύρο κορδόνι
Το μαύρο κορδόνι
Έγινε λευκό σχοινί
Με τύλιξε γύρω απ’το λαιμό
Και στον επιθανάτιο ρόγχο
Είδα τον κόσμο
Όπως αληθινά είναι
Είδα χέρια αποσαρκωμένα
Αιδοία και πέη ματωμένα
Είδα αρρώστους λερωμένους με ζωή
Και υγιείς πρησμένους
απ'το σφρίγος του θανάτου
Είδα παιδιά σκελετωμένα
Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους
Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο
Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα
Και είδα πως τούτο το φως
Ήταν γεμάτο φλύκταινες και πύο
Το μαύρο περιλαίμιο
Έγινε άσπρη λαιμαριά
Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά
Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα
Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους
Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους
Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου
Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου
Κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά
Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή
Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος
Να σκάβουν το σκοτάδι
Με τα ωραία τους δάχτυλα
Μάτια βγαλμένα
είδα
Από τυφλούς
Που σιχάθηκαν να βλέπουν
Και σαν τον Ωριγένη
Ευνούχους που λάτρεψαν
Την αναπηρία τους
[Πονούσα]
Και η μαύρη ζώνη
[Σχιζόταν η καρδιά μου]
Έγινε λευκή φωτιά
Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά
Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…
Σεπ 2009
4 σχόλια:
Η αλήθεια είναι
πως, με την ανάγνωση του συγκεκριμένου κειμένου,
μούδιασε το μυαλό μου ακαριαία και ένα ρίγος διαπέρασε σβέλτα αλλά
επιθετικα τη ραχοκοκαλιά μου.
Σου γράφω κάποιους στίχους του Εμπειρίκου,
έτσι, ως μια άλλη οπτική.
"Διάφανες αυλές τα βλέφαρά μου!
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω οτιδήποτε,
όταν τα κλείνω βλέπω τα πάντα."
Νάτο!
Νάτο πάλι αυτό το λευκό που βλέπω μπροστά μου...
Θάνατος είναι μεταμφιεσμένος.
Κορμί νεκρό με φορμόλη ντυμένο στο μαύρο να μη μπορείς να το δεις...
Λευκό....λευκό.....πνίγομαι άνθρωποι!
για ονομα του οποιου Θεου.....τι εχει συμβει????
από ό,τι κατάλαβα και ένιωσα, το Μαύρο Κορδόνι, δημιούργησε ζοφερά συναισθήματα αλλά και έντονο προβληματισμό... πάντως δεν το έχω γύρω από το λαιμό μου!!! Νομίζω δηλαδή... αν και με μια έννοια... ευχαριστώ για τα υπέροχα σχόλια...
Δημοσίευση σχολίου