Γιατί λοιπόν…
Και γιατί λοιπόν
θα πρέπει συνεχώς
να καταδιώκω τις ευαισθησίες μου
να απογυμνώνω το δωμάτιό μου
από τα σκιρτήματα της μνήμης
και να ενοχοποιείται
ως και η δροσιά από εκείνα τα χρόνια
της αναζήτησης του σκοταδιού
όχι μέσα από το φως
αλλά ανασαίνοντας φως
και να σταυρώνεται ως και η ενθύμηση
που δεν ξεψύχησε ακόμα;
Και γιατί διάολε
θα πρέπει συνεχώς να απολογούμαι
για όλα εκείνα τα απέριττα αλλά απαιτητά
που γεννήθηκαν πριν εγώ υπάρξω
και με την ευγένειά τους με επισκέφτηκαν
και με την σάρκα τους με άγγιξαν
και με τη φθορά τους με λέρωσαν
έστω κι αν αντιστάθηκα
μονάχα ώσπου να τα αποδεχθώ ως φίλους;
Και γιατί λοιπόν
να απλώσω πρόθυμα τα χέρια
για να τρυπηθούν οι καρποί
απ’τα σφυριά της ευθυγράμμισης
της προσαρμογής, της διάδρασης
με ένα παρόν που με ανέχεται
πιο δύσκολα απ’όσο το ανέχομαι εγώ
κι ένα μέλλον που με αγνοεί
περισσότερο απ’οσο το αγνοώ εγώ;
6 σχόλια:
...Kαι γιατί λοιπόν να ποτίσω τις μνήμες μου με ροδόνερο, όταν εκείνες μου τρυπούν με θειάφι το μυαλό...
Τα σέβη μου...
Καλημέρα Μαρία... κόσμησες ξανά με την παρουσία σου το Ρόδο...
δεσμοφύλας αυτό που άφησα μέσα σε ορισμούς να με κλείσει
λάθος ή σωστό ;
εμείς αποφασίζουμε
ελεύθερα ας αποφασίζουμε
όμορφο απόγευμα να έχεις
γεια σου acer v ευχαριστώ για τις σκέψεις σου... όμορφες...
Άπλωσε πρόθυμα τα χέρια σου,
nimertis.
Θα διαπιστώσεις με έκπληξη
πως τα σφυριά θα δειλιάσουν
να τα τρυπήσουν...
λες Γκούφυ; Να απλώσω τα χέρια λες;... ε, θα το κάνω λοιπόν...
Δημοσίευση σχολίου