Υπήρχε κάτι πένθιμο
σε τούτη τη σιωπή
σαν το χαρταετό
που κόβεται απότομα το νήμα του
αυτό που τον συνδέει με τον άνθρωπο
αυτό που τον συνδέει με το χαμόγελο
και ταξιδεύει για λίγο
όσο να ψελλίσεις ένα
‘μα, πως… πως γίναμε τόσο σιωπηλοί;’
κι ύστερα…
γκρεμίζεται στη γη
Ναι
υπήρχε κάτι πένθιμο
στο τρόπο που έλεγες ‘καλημέρα’
στο τρόπο που έστρωνες το τραπεζομάντηλο
στο τρόπο που ξάπλωνες στο κρεβάτι
για να με υποδεχθείς ερωτικά
Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης
Εσύ να δώσεις στο γκρι
μια απόχρωση γαλάζιου
να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως…
Κι όταν δεν θα’χω;
αναρωτιόμουν
όταν δεν θα’χω πια;
εσύ μου απαντούσες με κείνο το δειλό
σα ρωγμή στον κατάλευκο τοίχο
πένθιμο χαμόγελό σου
Ιουλ2010
10 σχόλια:
Υπεροχο ολο το ποιημα μα εγω κραταω αυτο:
"Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης"
Kαλο σου βραδυ!
υπέροχη διαδοχή συναισθημάτων, μοναξιάς εκεί που ο κόσμος γυρνάει την πλάτη, κι ένα χαμόγελο ένα τι διαφορετικό απ' το μαύρο
μου άρεσε πολύ
Αυτή η πρόσκαιρη συμμαχία, είναι αλήθεια στ'αλήθεια τόσο κοντά μου φίλε, κι ας την άφηνα αφρόντιστη όσο ήμουν "νιός", και ήθελα και γω μόνο ηφαίστεια..Θα ήταν απολογία άραγε να πω πώς με κάνει να είμαι σίγουρος πως είναι πιό κοντά αυτή η αγάπη σε μια αλήθεια καθημερινή, σε μια αγάπη καθημερινή, σε μιαν αληθινότερη αλήθεια της αγάπης;..Πιθανόν αν δεν είχε αυτήν την θλιμμένη χροιά του αποχαιρετισμού όλο το ποίημα, αλλά με τον καθαρό πάντα τρόπο σου (και) στην αρχή, θα έλεγα πως θα μπορούσε να είναι ένα μικρό βιβλίο ΄για όλους αυτούς (για όλες κυρίως!) που θέλουν να ζήσουν και να ζήσουν τα ηφαίστεια και τα μεγάλα. Αλλά κρύβει ένα μυστικό αυτός ο αποχαιρετισμός, η ρήξη του χαρταετού που κρατάει λίγο ελεύθερος, αν και είναι προορισμένος να πετάξει δυνατά μόνος του. Και το μυστικό ίσως είναι η βαθειά επίγνωση του τέλους κάθε "πρόσκαιρης συμμαχίας" που δεν είναι έρωτας, αετός, ηφαίστειο..Και είναι αλήθεια τόσο όμορφο να βλέπει κανείς πως μια μετωνυμία παύει να είναι μερος του λόγου,ένας χαρταετός αγάπη γίνεται ζωή που διεκδικεί το αιώνιο, κι ας μην το χει..
Με αγάπη..
νομίζω πως κράτησες το ήπαρ αοράτη μου...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου...
Σιλένα μου, αγαπημένη φίλη, να'σαι καλά...
πολλές φορές, όταν μικρός μαζί με τον αδελφό μου και τον πατέρα μου, πετούσαμε χαρταετούς -τους έφτιαχνε ο πατέρας καθώς είχε τέτοιες δεξιότητες - αναρωτιόμουν γιατί μας δίνει τόση χαρά αυτή η παράξενη πλοήγηση στον ουρανό μιας τόσο εύθραυστης κατασκευής...
μεγαλώνοντας βέβαια συνειδητοποίησα φίλε μου Ιωάννη ότι τα ερωτήματα δεν έχουν θέση μπροστά στην αυθεντική χαρά της ίδιας της πτήσης...
αλλά ο χαρταετός που διακηρύσσει επιθετικά και... μεγαλόστομα την αλαζονεία του στον ουρανό, δεν μας μοιάζει; νομίζω μας μοιάζει πολύ...
"Αλλά κρύβει ένα μυστικό αυτός ο αποχαιρετισμός, η ρήξη του χαρταετού που κρατάει λίγο ελεύθερος, αν και είναι προορισμένος να πετάξει δυνατά μόνος του..." γράφεις...
ναι, κρύβει ένα μυστικό αγαπημένε μου φίλε... και επειδή σιωπηλά το νιώθουμε κάποια στιγμή, σιωπηλά το αφήνουμε να συμβιώνει μαζί μας...
γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας... και το φιλοξενούμε γλυκά ως το τέλος...
έχεις την αγάπη μου...
...Δεν παλεύεσαι...
...να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως...
Πολλές χαμογελαστές καλημέρες!
καλημέρα lefti μου... μου άρεσαν τόσο οι χαμογελαστές καλημέρες σου! Να'σαι καλά φίλη μου! Να περνάς όμορφα...
Αυτή η συνθήκη πέρα από το όνειρο είναι η ίδια μας η ζωή.και τα όνειρα κατα συνθηκη γίνονται .Σε αυτό το ποιήμα είναι η ίδια μας η ύπαρξη εντός οριων Οι επαναστατες μόνον το γνωρίζουν αυτό ΄ποιητή μου!!!
έτσι είναι Γκουίν μου, γιατί πρέπει να υπερβείς το όριο για να το συνειδητοποιήσεις... σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου