Επικοίτιο άσμα
Προχώρησε δειλά η ψυχή μου
Στις όχθες της δικής σου
Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι
Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό
Μυστικά και αθέατα
Δροσίζοντας
Δίνοντας ζωή
Σε κάθε τι ολόγυρα
Κι έσκυψε το είναι μου
Να πιει απ΄το δικό σου
Αθανασία να τρυγήσει
Απ’τη δική σου
Κι είχες τα χρώματα
Κι είχες τις μελωδίες
Κι είχες τις μυρωδιές
Και τις ανάσες
Της αγάπης μας…
Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε
Τόσο το είναι μου σκίρτησε
Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά
Και γίναμε ένα…
Σεπ 2009
7 σχόλια:
Είναι τόσο βαθύ & πλούσιο το συναίσθημα
το οποίο λούζει το ποίημα
που θα έλεγε κανείς
πως συνομώτησε το σύμπαν
για την ένωση αυτή...
Κι έσκυψε το είναι μου να πιει απ το δικό σου
και γίναμε ένα...
Τα είπες όλα εσύ...
Εγω απλά θα στείλω το θαυμασμό μου
και μια καλησπέρα
καλησπέρα Γκούφυ... ήμουν σίγουρος πως η ευαίσθητη ψυχή σου θα δονείτο σε αυτή τη μουσική... να σαι καλά...
-----------------------------------------
Μαρία, καλησπέρα... το να έχω το δικό σου θαυμασμό είναι μια τιμή ξεχωριστή, ευχαριστώ...
ένα μικρό θαύμα συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται
και σ' αυτό το θαύμα, μοναδικά μας ταξίδεψες με τον λόγο και την γραφή σου
την καλημέρα μου
σε ευχαριστώ πολύ acer-v σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο...
"Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά
Και γίναμε ένα…"
Υπέροχη η γραφή σου και οι συνειρμοί που επιτυγχάνεις...επιτρέπει στη σκέψη να πάει παραπέρα..."στ'ακροδάχτυλα του Απείρου"!
Αξιολογότατο το μπλόγκ σου...ανάσα ποίησης στους άχαρους ανέμους των αντιποιητικών καιρών!
Αφήνω την καλησπέρα μου κι εγώ με τη σειρά μου!
Νατάσα είναι το πρώτο σχόλιό σου που βλέπω στο Μαύρο Ρόδο και εκτός από ένα θερμό καλωσόρισμα, θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά για την ευαισθησία σου, την ζεστή προσέγγισή σου, την ανοιχτοσύνη σου... χαίρομαι που σου αρέσει το Μαύρο Ρόδο... να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου