sensorium dei
ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο
σε μια παραλία με μαύρη άμμο
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα
στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου
αναπνέει
ολόγυρά του
ίχνη από πέλματα
κανείς δεν ξέρει τα δικά του
κανείς δεν έχει βλέμμα
ολόγυρά του
παρουσία ζωής
και απουσία ζωντανών
ολόγυρά του
ούτε ένα χέρι συμπόνιας
ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης
ούτε μια ρυτίδα χρόνου
ολόγυρά του
ούτε μια σκέψη
θετική ή αρνητική
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί
στο μαύρο πρόσωπο του απείρου
έχει την αγωνία της ύπαρξής του
αν έχει την μοναξιά της φυλακής του
κι αν ήθελε
κι εμείς να ξέρουμε
πως ανασαίνει…
αυγ2010
25 σχόλια:
Φίλε μου,
αυτό ποίημά σου,
το νιώθω απάντηση στα ερωτήματα που έθεσες, στο ποίημά σου το σημερινό, στην περιοχή Μ
Την αγάπη μου!!!
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΩΝ ΩΚΕΑΝΟ TOY MESA ΜΑΣ
einai ενα ον που βρίσκεται στα βάθη τις ψυχής μας
με ένα σχήμα που περιμένει να του δώσουμε εμείς ...
είμαστε εν δυνάμει θεοί φιλέ μου ....
γιατί ο θεος είναι μέσα σε κάθε ύπαρξη …
ας ανακαλύψουμε των Θεώ μας
το αρχέτυπο που κρύβουμε μέσα μας
φίλε Δημήτρη, πρώτον μεν άνθρωπον γενέσθαι... το αν περιέχουμε το θείο, αν είμαστε εν δυνάμει θεοί, αν είμαστε 'θνητοί θεοί', αν είμαστε 'μηχανές προικισμένες θεό'... στην εσωτερική αναζήτηση όλα... έχει μια άλλη διάσταση τούτο το ποίημα... να σαι καλά...
Πυρφόρα μου!!! ίσως να έχεις δίκιο αφού μάλιστα τα γεννητούρια έπεσαν πολύ κοντά... την αγάπη μου!!!
Νημερτή,
Σκέφτομαι ότι εμείς είμαστε μια σειρά από βότσαλα που κρατάει ο Θεός στα χέρια Του και τα θεώνει με το άγγιγμα της Αγάπης. Δεν ξέρω τι είναι ο Θεός όπως ο πίνακας ζωγραφικής δεν μπορεί να δει την εικόνα του ζωγράφου παρά μόνο να νοιώσει την άκρη του πινέλου του.. Θεός είναι ότι αθάνατο πυρπολείται μέσα μας. Εσύ έχεις το χάρισμα του λόγου Ενεργό.
Ρεγγίνα, δεν ξερω αν μπορεί να προσεγγιστεί καν η άπειρη μοναξιά ενός λευκού βότσαλου σε μια μαύρη αμμουδιά... η μοναξιά του Θεου είναι κάτι που καμιά φορά με κάνει να συγκλονίζομαι... πως τολμώ εγώ ένα απειροελάχιστο να συναισθάνομαι το άπειρο; μόνο ποιητικά...
εδω λοιπον καλε μου φιλε σταματαει καθε σκεψη, μπορει και καθε αγωνια,
στην-να την πω ετσι-ιερη στιγμη που το βοτσαλο που ειμαστε εμεις φανταζεται το βοτσαλο που λεμε οτι ειναι ο θεος,
γιατι αραγε;
η βαθια μοναξια που νιωθει ο ανθρωπος δε νομιζω πως ειναι αρκετος λογος γιαυτο, ουτε και η επιγνωση της θνητοτητας του,
τολμω να πω πως ολα αυτα πηγαζουν απο τη μνημη, τη μνημη διχως λεξεις,
διαβαζοντας το γραπτο σου ειναι σα να με γυριζεις σε μια πατριδα που δε γνωρισα,
που δεν ειδα , δεν γευτηκα,
κι ομως υπαρχει-το ρημα υπαρχει ειναι ενας φτωχος αντικατοπτρισμος γιαυτο-
το κειμενο ειναι νομιζω τοσο σ ανοιχτο σ ερμηνειες, σα να σου λεει,
μην ψαχνεις ερμηνειες,
νιωσε, επιτελους νιωσε,
αφεσου να νιωσεις περα απο σχηματα,
περα απ τα ετοιμα,
μακρια απο τον θορυβο της σκεψης,
ελευθερος ν ανασανεις
Ναι, Νημερτή.
Έτσι πρέπει να είναι ο θεός.
Μικρός.
Μικρός.
Σαν τη σπίθα που ξεμυτά στο βλέμμα
όταν ο έρωτας αναμοχλεύει τα εσώτερα.
ΛΕΤ, αγαπημένε μου φίλε, για μια ακόμη φορά τα λόγια σου είχαν μια έντονη επίδραση μέσα μου... γιατί είναι η αλήθεια πως, από τη μια, βλέπω τον άνθρωπο να πορεύεται ορφανός, άπατρις και μόνος και από την άλλη, υπάρχει η μεγάλη 'πατρίδα' της κοινής καταγωγής όλων μας... μια άγνωστη χώρα από την οποία ίσως να προήλθαμε όλοι και εκεί επιστρέφουμε -και πάλι υποθετικά μιλώντας και όχι δογματικά καθώς επιχειρούμε προσεγγίσεις σε νοητικές εποπτείες...- με την απολύτως ποιητική έννοια λοιπόν η προστακτική σου λάμπει σαν λύχνος στο σκότος... ν ι ώ σ ε, όπως το γράφεις... νιώσε γιατί ούτε να διαστοχαστείς μπορείς -είσαι εξαιρετικά αδύναμος γι αυτό- αλλά ούτε και να αγνοήσεις τολμάς... σ'ευχαριστώ για το εξαίσιο σχόλιό σου...
Γκούφη μου... μικρός... και αληθινά, εύκολο είναι να 'σκανδαλιστεί' κανείς από τον θεό - βότσαλο... ποιος θα σκανδαλιστεί όμως; εκείνος που έχει την 'βεβαιότητα' της απειρότητας του Θεού ή μήπως εκείνος που αρνείται να δει την μεταφορά στο ανθρώπινο οπτικό πεδίο;
πέρασες την όχθη και άγγιξες έναν ορίζοντα απολύτως πραγματικό όσο και εσωτερικό... μικρός, όχι γιατί είναι θέμα μεγέθους αλλά γιατί αν αληθεύει πως είμαστε όντα αναφορικά, άλλο τόσο αληθεύει πως ό,τι μας περιέχει το περιέχουμε...
Νημερτή, η ενσυναίσθησή σου με εντυπωσιάζει σχεδόν όσο και η ποίησή σου!
Από τα ποιήματα που με κάνουν να αγαπώ την ποίηση σου!!!!
Εδώ είμαι άσχετα αν τελευταία έρχομαι και φεύγω σαν το κλέφτη ...ποτέ δεν φεύγω για πάντα από τα ακρογιάλια που αγαπώ μα ούτε τα ξεχνώ...
Να περνάς καλά φίλε μου !!!
Την καληνύχτα μου!!!
Ρεγγίνα, αναφέρεσαι στην απάντησή μου στο σχόλιο της Γκούφη; Χείρα βοηθείας για να κατανοήσω παρακαλώ... σ'ευχαριστώ πολύ... να'σαι καλά!
Βάσω μου... δέσμιοι τελικά του αέναου κυκλοτερούς... βρισκόμαστε, χανόμαστε αλλά πάλι εδώ είμαστε... έτσι δεν είναι; κι εσύ να περνάς καλά και κάτι μου λέει ότι ο φετινός χειμώνας για σένα θα είναι πλήρης συγκινήσεων... πολλά φιλιά!
Εγώ θα ήθελα να μάθω αν αυτό το λευκό φιλί φοβάται κάτι. Τι θα μπορούσε να φοβάται ο θεός;
Νημερτή μου,
μ' άρεσε η ερώτηση του "Φόβου".
Τι θα μπορούσε να φοβάται ο θεός;
Σκέφτηκα και θέλω να του πω:
Ίσως, κοιτάζοντας τα δημιουργήματά του, βλέπει την τρέλα του μυαλού του
και τρομάζει. Ίσως...
Σ' Ευχαριστώ, φίλε μου!
Φόβε, κατ’αρχάς να σε καλωσορίσω στο Μαύρο Ρόδο… όπως βλέπεις, το σχόλιό σου ήδη ερέθισε τη σκέψη της αγαπημένης φίλης Πυρφόρας… πάει να πει είχε ενδιαφέρον και το ομολογώ ότι με προβλημάτισε κι εμένα… βέβαια, Φόβος εσύ για τον φόβο αναρωτιέσαι και έχεις τους λόγους σου… από την άποψη της δογματικής, κάποιος θα σου έβαζε πιπέρι στο στόμα καθώς δε νοοείται ένα πνεύμα να γνωρίζει το φόβο… τουλάχιστον με την έννοια που ο άνθρωπος τον βιώνει, δηλαδή ως μια διαταραχή που τον απορυθμίζει, τον συρρικνώνει, τον συστέλλει και, ίσως, κάποτε, τον αφανίζει κιόλας… αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για το φόβο… εσύ είσαι! Όσον αφορά στο ερώτημά σου –μάλλον ακαδημαϊκά σε απασχολεί πάντως αισθάνομαι- απάντηση έχω μονάχα ποιητική όσο και το sensorium dei… ένα μοναχικό βότσαλο σε μια κατάμαυρη αμμουδιά είναι από μόνο του έξω από το φόβο… είναι ένα σκάνδαλο, είναι μια ‘μαθηματική ανωμαλία’, είναι ένα πρόβλημα, ένα… αιώνιο ερωτηματικό… κι αν περιμένει κάτι, αν φοβάται ή ελπίζει, αν πονάει ή δοκιμάζεται, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ… να’σαι καλά και σ’ευχαριστώ που ενεργοποίησες τη σκέψη μας…
Φόβος. . .
το ορμητήριο τόσων και τόσων. . .
Εντόπισα το μαύρο ρόδο να εξαπλώνει την κυριαρχία του στο χωροταξιακό ψηφιφωτό του Φόβου μέσω του θεϊκού στοιχείου που αψηφά την αυτοαμφισβήτηση και υποκύπτει στον πειρασμό να αγγίξει τη θνητότητα...
Απορία πνεύματος, αλλά η θεϊκή απάντηση πάντα μένει κλεισμένη στα απόκρυφα του ιερού ενός παραδείσου που χαρίζεται σε όσους έχουν αποδεχτεί τις αδυναμίες τους...
Δεν υπάρχουν αυθεντίες μέσα στα ποιήματα και στη φιλοσοφική διάσταση των πραγμάτων..
Εκεί όλα υποκύπτουν στις πολλαπλές επιλογές των απαντήσεων... και η επιχειρηματολογία έγγειται στη δύναμη του ρήτορα να πείσει για το ένα ή το άλλο ενδεχόμενο...
Εγώ θα έλεγα ότι ο Θεός φοβάται τον Ποιητή...
Γιατί εκεινος σουρεαλιστικά κινούμενος μπορεί να δημιουργήσει σύμπαντα σαγηνευτικης προσομοίωσης συναισθηματων.... και ο πραγματικός κόσμος οχρυά μπροστά τους....
Γκούφη μου... σκεφτόμουν το στοχασμό σου... ορμητήριο καθώς λες ίσως όμως και φρένο για τον ασεβή, τον αμετροεπή... σαν Μινωικός λάβρυς και ο φόβος... κόβει κι από δω αλλά κι από κει...
αυτό το 'εντόπισα' Κάκια μου έφερε στο νου τα anti-virus λογισμικά που εντοπίζουν τους ιούς και τους εξοντώνουν -όχι και πάντα βέβαια... ήλθεν η ώρα της διαφωνίας λοιπόν...
διαφωνώ στο ότι 'δεν υπάρχουν αυθεντίες μέσα στα ποιήματα και στη φιλοσοφική διάσταση των πραγμάτων'... ο στοχαστής προχωράει μονάχα διατυπώνοντας αφορισμούς... είναι η προσωπική καταγραφή του και, συνεπώς, βήμα το βήμα, στερεώνει το βιο-φιλοσοφικό-ηθικό του σύμπαν και φροντίζει μάλιστα να το περιποιείται καθ'εκάστην... ε, και σε τούτο το ολοκληρωμένο συνεχές, πως να το κάνουμε, είναι η αυθεντία του εαυτού του... αν τώρα πέσει πάνω στο τοίχο και σπάσει το κεφάλι του, δικός του λογαριασμός... εάν από την άλλη παραμένει πάντα στη στρατόσφαιρα του αγνωστικισμού -'ναι κι αυτό αλλά ίσως και το άλλο και τελικά όλα και τίποτα'-, παραμένει απλώς, στάσιμος... άσφαλτος και αδρανής...
αλλά όσο για το Μαύρο Ρόδο... επιχειρεί λες έναν 'ποιητικό ιμπεριαλισμό';... μα, αυτό ήταν και ο στόχος του εξαρχής!!! Να κατακτήσει κάθε τομέα του Επιστητού... φυσικού και μεταφυσικού!
[ήλθεν και η ώρα της σύμπλευσης... και βέβαια ο θεός -όχι ο Θεός- φοβάται τον Ποιητή... δηλαδή τον εαυτό του...]
την καλημέρα μου!!!!
Την αυθεντία εξακολουθώ να την αναιρώ μέσα σε όποιο πλαίσιο επιδιώκει να εδραιώσει την Ύπαρξή της γιατί είναι ένα στιγμιότυπο Εαυτού που καταρrίπτεται από το αμέσως επόμενο...
Αυθεντία σημαίνει διαχρονικότητα Αξιας..
Ο Εαυτός εξελισσόμενος υιοθετεί νέες τάσεις προσαρμοσμένες στις εκάστοτε αναγκες του και αναιρεί τις περασμενες αυθεντίες καθώς και του αρχέτυπου...
Δέχομαι λοιπόν την στιγμιαία λάμψη της όποιας αυθεντίας, μέχρι να καταρριφθεί επιτυχώς από την επόμενη αναλαμπή του πιο ολοκληρωμένου Εαυτού...
και φυσικά η μετάφρασή σου συνέπεσε με το νόημα της φράσης μου:
Ο Θεός -Θεός- φοβάται τον Εαυτό του!...
όπως όλοι μας...
εάν ο φιλοσοφικός στοχασμός είναι σειρά από στιγμιότυπα Κάκια, τότε έχουμε να κάνουμε με 'διακειμενικότητες'... κάποια στιγμή οι πελαγοδρομίες θα πρέπει να ολοκληρώνονται και να αχνοφαίνεται έστω κάποια συνισταμένη, η προβολή έστω μιας ιδέας ή ενός τύπου σε αναγνώσιμη και ιχνεύσιμη μορφή... δεν μπορώ να σκεφτώ το Πλάτωνα να ξύνει αιωνίως το κεφάλι του ή τον Αριστοτέλη να διστάζει να γράψει γιατί την επομένη θα αναιρεθεί από κάποιον άλλο... είναι 'στιγμιαία λάμψη' ο Πυθαγόρας επειδή σε πολλά αμφισβητήθηκε; είναι ο Παρμενίδης; είναι ο Ηράκλειτος;
κι αν είναι, η έννοια της στιγμής εδώ έχει διασταλεί ευφορικά!!
...στο ποιητικό ρευστό έχουμε άλλους νόμους και πράγματι έχουμε αποτυπώσεις τόσο ενεργειακά φορτισμένες που φιλοξενούν την ματαίωσή τους... ευτυχώς δηλαδή!!
εγω φωλιάζω σ'αυτο το ποιητικό ρευστό γιατί μου ταιριάζει αυτή η αυτοαναίρεση της επόμενης στιγμής κι ας διαγράφω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου....
Η ποίηση παρόλ'αυτα κρύβει φιλοσοφικές διαστάσεις όμως ο ποιητής είναι πιο ανεξάρτητως ως προς την οπτική του θεωρηση από τον φιλόσοφο...
Αναγνωρίζω την έννοια της φιλοσοφικής αυθεντίας, μα εδώ αναπτύξαμε ανάλυση σε ένα ποίημα...
και επιπροσθέτως υπεροχε Νημερτή ήρθα να σου πω ότι ήδη άλλαξα γνώμη... Αναιρώ την προηγούμενη θεώρησή μου και πλέον υποστηρίζω ότι ο θεός φοβάται την έλλειψη πίστης... γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει - τουλάχιστον ως προς την ανθρωποκεντρική του θεώρηση!...
τα φιλιά μου... παιδιάστικα ερωτηματικά ποιητικων κύκλων γύρω από φιλοσοφικες αναζητησεις...
ήθελα εδώ με αφορμή την ενδιαφέρουσα και γόνιμη διαλεκτική που αναπτύχθηκε ανάμεσά μας Κάκια -χωρίς να υποτιμώ απολύτως καμία άποψη ή σκέψη ή αντίδραση που κατατέθηκε με αφορμή το ταπεινό μου βότσαλο- να σημειώσω πως δεν αναγράφω τυχαία το θεό με θ μικρό... έχει κι αυτό τη σημασία του και στην ουσία το απαντάς εσύ Κάκια στο τελευταίο σου σχόλιο... ο μεν Θεός είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος και η Απειρη και Αχρονη Διάνοια εντελώς απρόσιτη από τον οιονδήποτε -μπορεί να εξαιρεθεί πιθανώς ο Ενώχ αλλά αυτό ανήκει σε άλλη σφαίρα ανάλυσης- και ο Οποίος απαιτεί πίστη και λατρεία για την διαρκή... αναδιάταξη των εκπορεύσεών Του -καθώς μας παραδίδουν οι αδελφοί άλλων εποχών- αλλά υπάρχει και ο θεός... εκείνος που είναι το ταπεινό βότσαλο στην μαύρη αμμουδιά... δεν είναι τόσο ζήτημα μεγέθους, είναι ζήτημα ενεργειακής στιβάδας, είναι ζήτημα οντικής τάξης... και δεν προσεγγίζεται ούτε με την πίστη ούτε με την λατρεία... αλλά αποτελεί ένα αίνιγμα... ένα αινιγματικό βότσαλο τελικά...
ναι Κάκια μου, κρύβει φιλοσοφικές ορίζουσες η ποίηση... και βέβαια... και να ξέρεις πως τέτοια 'παιδιάστικα' ερωτήματα είναι που αγαπώ να συζητώ... και σ'ευχαριστώ για το χρόνο σου και την προσοχή σου... σ'ευχαριστώ πολύ...
Χαίρομαι που φτάσαμε ως εδω...
Ανοίξαμε το βότσαλο και αγγίξαμε λίγο θεο...
Αυτό είναι το μεγαλειο Νημερτη...
Σε φιλω..
Ναι Κάκια, μεγαλείο... σε φιλώ κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου