Ροή
Χτες βράδυ σκεφτόμουν
αν ήσουν ποταμός
θα’θελα να ήμουν ξαπλωμένος
στις όχθες σου
να σε ακούω
να σου μιλάω
να σε θαυμάζω
κείνο το αιώνιο που αναβλύζει
απ΄τις όλο έρωτα
αναταράξεις σου
να μπορεί ελάχιστα να με δροσίζει
κείνο το αειδίνητο
που σπαταλιέται υπέροχα
στη κοίτη σου
να με μαυλίζει
κι ύστερα
αν με καλούσες
αν το ήθελες
να έμπαινα μέσα σου
να αφεθώ στην αγκαλιά σου
να οσμιστώ το αρχαίος σου ρίγος
ν’απλωθώ
ως τις εξωτικές σου χώρες
η ροή της αδαπάνητης νιότης σου
να με σκανδαλίσει
η κρεολή
ανυπότακτη υδατοχαίτη σου
κι ύστερα θα ποθούσα
να μου χαρίσεις
κείνο το χιλιάκριβο δώρο
να με καλέσεις στα μυστικά
τα πιο βαθιά σου δώματα
ν’αρμονιστώ
με το αεί σου
ν’αναλωθώ
ένα να γίνω
με το ολοφώτεινο
χαμόγελό σου
ανέστιος κάποτε
τώρα πια όλβιος
να διαιτώμαι
στα κρυφά παλάτια σου
απ’την αθανασία σου
ως τα πιο μύχια της ψυχής μου
ποτισμένος
γενναιόδωρα κερασμένος
να υμνωδώ στα εγκατά σου
το αείρροο
ατελεύτητό σου…
Νοε2010
16 σχόλια:
Τι ομορφο ποίημα, τι εξαιρετικό γέννημα..Ζηλεύω και θαυμάζω την μούσα που μπορεί να στο ενέπνευσε...Ή μήπως τελικά η βαθύτερη μας ανάγκη να νιώσουμε αναβιώνει ξανά και ξανά παραδείσιες ενώσεις?Αισθήσεις αμετάφραστες ο έρωτας, κλιδωνισμοί ανυπάκουοι, αρμονίες σε ιαχές και καλέσματα...Θα ακουμπήσω εδώ το παρακάτω με την ευχή της πραγμάτωσής του στο μέγιστο...-Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας... -Albert Camus-σε φιλώ nimerti...
If I was a river, I would run, run, run ... and never turn to ice.
If I was a river, I would feed the earth with my riches.
If I was a river I would be quietly and softly wash your feet, Master Of Words.
Love always, cat.
Μου άρεσε το σχόλιό σου Vennis... σε φιλώ...
Thank you Cat... with my love...
"να αναλωθώ/ένα να γίνω με το ολοφώτεινο χαμόγελό σου" ...και έπειτα ή μάλλον και πριν και "τώρα" και έπειτα ακολουθεί η ενοίκηση στα "κρυφά παλάτια" του άλλου που μόνο αυτός μπορεί να μας ανοίξει έναν αληθινά άλλο κόσμο.
Η ροή αλήθεια προηγείται αυτης της ενοικήσεως;
το "αειδίνητο" το "αιώνιο που αναβλύζει", μόνον "απο τις όλο έρωτα αναταράξεις σου", αλήθεια φίλε, μόνον απο αυτές μπορεί να αναδυθεί. Μόνον ο έρωτας μπορεί να αναδύσει λοιπόν την ανάδυση, μόνον αυτός είναι ο ποταμός που ρέει τους ποταμούς, μόνον αυτός είναι η αιωνιότητα που ξεσπά την αιωνιότητα. Πόσο λάθος θα ήταν αλλιώς φίλε μου, πόσο δίκιο έχεις, είχες τελικά..
"αδαπάνητη νιότη", εξορκιστής όλων των δεινών της στάσης..
Αδελφικά
Αρχαία μόνο η Αφή, Νημερτή...
πιο Αρχαία από την Αναγνωση...
Στο πρώτο Ποίημα που θα γραφεί με αγγίγματα
θα πραγματωθούν οι Επιθυμίες κάθε ανομολόγητης συλλαβής
ενός Ποιητή που τοσο καιρό μεσα στη Σιωπή του
ζύμωνε το Αρχαίο Κρασί των Πρωτόπλαστων...
Φιλί....
Μόνον ο έρωτας Ιωάννη μου μπορεί να αναδύσει την ανάδυση... τι άλλο να πω εδώ; μονάχα ίσως ότι αν δεν μπορώ να αντλήσω αιωνιότητα από τούτη τη ροή, δεν μπορώ από πουθενά...
έχεις την αγάπη μου αδελφέ μου...
αυθεντική γραφή Κάκιας...
αρχαιότερη τωόντι η αφή από την ανάγνωση...
φιλί κι από μένα...
Είναι κάποιες φορές που ο ύμνος στον έρωτα,
όχι μόνο φτάνει αλλά και ξεπερνάει τη ποίηση του ίδιου έρωτα…
Μια τέτοια φορά ήταν και τούτη,
καθώς διάβαζα ξανά και ξανά τη γραφή σου μαγικέ Νημερτή!
Μελίνα, σ'ευχαριστώ... σε άγγιξαν τούτα τα λόγια... δεν εκπλήσσομαι... είσαι μια αυθεντική ψυχή καλλιτέχνη και ευαίσθητου ανθρώπου... πολλά φιλιά!
ύμνος...
την αγάπη μου Χρήστο!
Πολύ όμορφο..
Καλώς σε βρήκα!
σ'ευχαριστώ πολύ rainmaker's phantom... καλώς όρισες στο Μαύρο Ρόδο!
you are a master of written work.
Σ'ευχαριστώ Angelo
Δημοσίευση σχολίου