Σε
κείνο το παλιό σου όνειρο
Θυμάσαι;
Στεκόσουν
στο μικρό αίθριο
Σε
μια στάση ιερής από-στασης
Απ’ό,τι
ψηλαφείται
Απ΄το
νου…
Τον
περίμενες
Ο
ουρανός έπεφτε κομμάτια
Σαν
αρχαία σιωπή
Πρώτα
γινόταν μια μαύρη θύελλα από ρόδα
Που
κλείναν τους ορίζοντες
Και
σχημάτιζαν παράξενες σκεπτομορφές
Από
τους μύστες των αιώνων
Κι
ύστερα βροχή, τόσο πυκνή
Που
σου πονούσε τη σάρκα…
Δεν
φοβόσουν
Μονάχα
άνοιγες το στόμα σου
Να
πιεις…
Σε
κείνο το όνειρό σου
Κείνος
που σε κλείδωσε
Ανάμεσα
σε γη και ουρανό
Σου
αρνιόταν τη φυγή
Τον
περίμενες!
Θα
ερχόταν, το ήξερες
Μέσα
από τον αλάστορα Χρόνο
Να
σε διατρήσει
Ως
τα μύχια έγκατά σου
Να
σε αλώσει
Να
σε ενώσει με το Άρρητο…
Τον
περίμενες
Και
έπινες αχόρταγα
Με
δίψα ασίγαστη
Έπινες
την Αλήθεια…
Εκεί
σε βρίσκω
Πάντα…
Να
στέκεις
Βαφτίζοντας
το κάθε τι
Ξανά
και ξανά
Μεθοκοπώντας
Ονοματίζοντας
τα πάντα
Ένα
προς ένα τα σώματα
Και
τις υπάρξεις…
Δεκ2011
Powermaker
10 σχόλια:
μάλλον πρόκειται για μια εξαιρετική περιγραφή της πιο τρομερής κατάρας, αυτής της αναμονής, του να περιμένεις.
κι αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι ότι όλο αυτό εμφανίζεται ως κάτι όμορφο, ως κάτι που αξίζει αν το κάνει κανείς - αν φυσικά διαβάζω σωστά το ποίημα.
δεν ξέρω ειλικρινά αν πρόκειται για κατάρα... είναι απλώς αυτό που είναι... μέσα από τη συγκεκριμένη διάσταση -αυτό αισθάνομαι, αυτό γράφω - μπορεί να επισυμβεί η πρόσληψη εκείνων των αληθειών που μας εξελίσσουν...
Τράνταγμα στο έδαφός μου το κείμενό σου...Αχ ας μη ξημερώσει ποτέ...Μόνο να στέκεσαι, στη σιγουριά πως θα'ρθει...Μεθοκοπώντας...Τι όμορφη λέξη...Nimerti μου... Θαρρώ ότι το Αύριο ήρθε...Και δεν είναι αργά...
Δεν ξέρω ποια είναι η ανάγνωση που έχεις κάνει εσύ Vennis... χρειάζεται όμως μια άλλη οπτική, ένα άλλο άγγιγμα σε τούτες τις λέξεις... δεν υπάρχει τίποτε που να λαχταράει η Ψυχή που περιμένει Εκείνον να της δώσει ξανά το βλέμμα της... δεν είναι κάτι 'ευχάριστο'... είναι αυτό που είναι... να'σαι καλά...
ας μην προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ως κάτι ουδέτερο ή υποβαθμισμένο το να περιμένεις, είναι μία κατάσταση με έντονη συναισθηματική φόρτιση, πολλές φορές αδιέξοδη ή μάταιη και σε κάποιες λίγες περιπτώσεις ως κάτι που δικαιώνεται απ' το μέλλον και στο μέλλον έπειτα από ένα ψυχοφθόρο παρόν.
κι αν υπάρχουν αλήθειες που όντως μας εξελίσσουν, η πρόσληψή τους είναι τόσο υποκειμενική και επηρεάζεται από τόσες πολλές παραμέτρους που εν τέλει μπορεί να μας καθηλώνουν αντί να μας εξελίσσουν...
Νομίζω πως αυτή η "καθήλωση" στον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ ουρανού και γής είναι το βάραθρο ανάμεσα στο Αγαθό και τα υποστρώματα του ψυχισμού, που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο Πλάτων, τόσο στο Συμπόσιο όσο κυρίως στον Φαίδρο, όπου αποδέχεται, μετά απο μιά περίοδο αναγκαίας "νοησιαρχίας" την μεταβατική ιδιότητα του δαίμονα, της μανιακής οντότητας. Δεν έχει σημασία η όποια "πραγματολογική" σχέση του ποιήματός σου με όλα αυτά, όσο η αυθεντική βίωση τους ως όψεων του Όντος. Δένεται κιόλας η διπολικότητα αυτή με την νεώτερη αίσθηση ίσως και γνώση για το ανυπέρβλητο αυτής της καθήλωσης. Ωστόσο πραγματικά κοσμολογικο-συμπαντικές εικόνες, βγαλμένες θαρρείς απο ένα αστεροσκοπείο ή το μάτι ένος χαμένου πλανήτη, δίνουν την πρέπουσα για μένα εικόνα του Όντος, ενός Όντος που δεν περιορίζεται στους τοίχους ενός δωματίου...
Αυτός που μας "κλειδωσε" σε αυτό το μεσοδιάστημα, θα έρθει άραγε.
Έτσι εισερχόμαστε στον χώρο της πραγματικής μεταφυσικής διεργασίας της "ονοματοδότησης" όλων των όντων και του καθενός "χώρια", υπο την αναμονή του δημιουργικού όντως-όντος, του μεσσία, του Ορφέα, ή απλά της γνώσεως.
Μια αληθινή σύνοψη-αναδημιουργία αυτού που μας παραδόθηκε, θαρρείς απο το σημείο του τώρα.
Σε χαιρετώ φίλε μου αγαπημένε. Το τόξο σου στόχευσε τόσο σωστά!
Ανώνυμε, η καθαρή δράση δεν ενδιαφέρεται για την συναισθηματική μας φόρτιση ή την αξιολογική μας νοηματοδότηση... η δράση είναι... απλώς είναι...
και έχει να κάνει με ποιον και τι περιμένει κανείς... και ποιες μεταβολές θα επισυμβούν ακριβώς μετά την 'επαφή' με εκείνο ή Εκείνον...
Αγαπημένε μου Ιωάννη... δεν γίνεται ούτε ένα βήμα χωρίς πριν την ονοματοδότηση όπως ωραία γράφεις... πριν το βήμα όμως προηγείται η στάση... τούτη η αναμονή έχει να κάνει με την καταγωγή μας... τίθεται το ερώτημα συνεχώς, σχεδόν κάθε στιγμή... η αίσθηση της ορφάνιας μας είναι που κάνει μερικές φορές το υπέρλογο απλώς παράλογο...
Σ'ευχαριστώ τόσο που μου έγραψες! Αληθινά φίλε μου!
Η αναμονή στην άκρη του βράχου ο λόγος της ύπαρξης και η βεβαιότητα πως θάρθει..μια ζωή, δυό ζωές,χίλιες ζωές..τοξερε και τρυγούσε τα αποτυπώματα του...
Σ'ευχαριστώ που με διαβάζεις με τόσο μεγάλη προσοχή και με την δική σου ιδιαίτερη ματιά... σέβομαι πολύ τούτη τη ματιά... να'σαι καλά
Δημοσίευση σχολίου