Omen Aeternus 

…και υπήρχαν δρόμοι σκοτεινοί

και λάμβανε την θεία κοινωνία ο άγιος

και πυρπολείτο το σώμα του

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…

…και πήρε τα παιδιά του ο Κερασφόρος

και τα έκλεισε όλα σε μια μεγάλη κιβωτό

της έβαλε φωτιά που θέριεψε με ανθρώπινο λίπος

και όταν κατέκαυσε ό,τι είχε απομείνει στην ταλαίπωρη γη

ανελήφθη στους ουρανούς

και το πνεύμα του Θεού δεν περιφερόταν πια

πάνω απ’ το λερό κορμί της Γης…

 

κατά τη διάρκεια της ημέρας

έγκυες γυναίκες απέβαλλαν δίπλα σε περιττώματα σκύλων

μοναχικοί εφιάλτες έκραζαν τους ονειρευτές τους

λεπροί  κανίβαλοι νάνοι

ιερουργούσαν στις εκκλησίες

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…

…και υπήρχαν παιδιά πρησμένα από το χτες

δημαγωγοί σάτυροι και νεκρονόμοι

κρεμασμένοι έξω από τα σπίτια τους από τσιγκέλια

στα σχολεία

οι καθηγητές ουρούσαν πάνω στα βιβλία τους

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…

…και λάμβανε την θεία κοινωνία ο μοιχός

και δεν νεκρωνόταν

και λάμβανε την θεία κοινωνία ο βλάσφημος

και δεν νεκρωνόταν

 

Απρ2012

Apocalypse

© Vadim Dimoff

Who can save us?

Απελάτες

Εδώ

στα ειναικά μου σύνορα

τους περιμένω

ακρίτης

στο φυλάκιό μου

όσο θυμάμαι τον εαυτό μου

ιεροφύλακας

το αρχαίο νεύμα προστατεύω

το φιλί της θάλασσας με το στερέωμα

ονειρεύομαι

της Μάνας τον μυστικό Γάμο με το Αιώνιο

στοχάζομαι

τραγουδώ

παλεύω να κατανοήσω

από τα σπλάχνα μου θα βγει το τέρας

μια μέρα να ορθώσει ανάστημα μπροστά τους

εκείνοι θα το τοξεύουν από μακριά

κι εκείνο θα ουρλιάζει κάτω απ’τη λάβα του εσπερινού

και θα νικιέται πάντα

και πάντα θα σηκώνεται

εδώ

στο ακροτελεύτιο σύνορο

της ιαχής μου

τους περιμένω

με την προβιά του πρώτου ανθρώπου

σκεπάζομαι τα βράδια

με την ανάσα των νεκρών συντρόφων

με παρηγορώ τα πρωινά

μόνος δεν είμαι

και ολόκληρος μαθαίνω

ένα προς ένα

όλα τα ονόματα του ήλιου

που με στεφανώνει…

μαρ2013

Kaven Hosseini

Steppenwolf

Απέναντι

Μια σπουδαία ευκαιρία

να περάσουμε το ποτάμι

να πάμε απέναντι

απέναντι είναι όλα αυτά που ονειρευτήκαμε

απέναντι είναι όλα εκείνα που φανταστήκαμε

να περάσουμε τούτο το ποτάμι

το ποτάμι της θλίψης

το ποτάμι της ανάγκης…

Μια μεγάλη ευκαιρία

να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας

πώς είναι ολόκληρος

πώς είναι ακέραιος

πώς είναι «πραγματικά» ο εαυτός μας

όχι τούτος ο μικρόσωμος που μας φορτώσανε

όχι τούτος ο αναιμικός που κουβαλάμε

μα ο άλλος, ο αληθινός

ο ηρωικός εαυτός μας

απέναντι

στην απέναντι όχθη…

Μια σπουδαία ευκαιρία

να γιορτάσουμε την υπέρβασή μας

επιτέλους δικαιώθηκε η ζωή μας

και περιεχόμενο έχει

αυτό που πάντα πιστεύαμε

μονάχα ένα εμπόδιο έχει απομείνει

τούτο το στενό ποτάμι να διαβούμε

δέκα, είκοσι, σαράντα βήματα

να γίνουμε ό,τι ήταν να γίνουμε

να ορθώσουμε το ανάστημά μας

μονάχα λίγα βήματα

εκατό, διακόσια, χίλια τόσα…

Μια τελευταία ευκαιρία

πριν ο καιρός μας τελειώσει

στην απέναντι όχθη

ένας άλλος κόσμος

ένας άλλος εαυτός

όχι αυτός εδώ που χρόνια και αιώνες

σαν αλυσίδα σέρνουμε μαζί μας

όχι αυτή η άθλια, φτωχή σκιά

η σκοτεινιά του είναι μας

ένας άλλος άνθρωπος

ένας άλλος εαυτός

ναι, ένας άλλος

ολόφωτος, αθάνατος εαυτός!

απέναντι

στην απέναντι όχθη…

07/03/2006

Solos

Mikael Lastra

Τοπογράφος

Ζητούσα επίμονα απ’το φακό

να δει

να καταγράψει

ό,τι δεν έβλεπα εγώ

με τους κοχλίες εστίασης

έφερνα πιο κοντά μου τους ανθρώπους

στεκόμουν με άνεση

πάνω στα χείλη της άγνωστης κοπέλας

πάνω στα μαλλιά του γέροντα

πάνω στο λερωμένο πουκάμισο

ενός διαβάτη

και ο φακός με υπηρετούσε σιωπηλά

αδιαμαρτύρητα

καθώς εγώ στεκόμουν στην ασφάλειά μου

παρατηρητής

ενός κόσμου που με αγνοούσε

και με παράξενη ηδύτητα

τον αγνοούσα κι εγώ…

και κάποια μέρα

ο φακός γύρισε προς το μέρος μου

εστίασε πάνω μου

και η επαφή με το απροσδόκητο

με ξάφνιασε

κι έπαψα ν’αγγίζω το ταχύμετρο

που ήταν πια κρύο

και αυστηρό

και απάνθρωπο

σαν ανακριτής…

Μαρ2013

Σεντόνι αθανασίας

Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις

Κι ένα σεντόνι

Από ιστούς αθανασίας

Απλώθηκε στο δωμάτιο

Στη ζωή μου

Σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή

Σε τούτη την ευλογία;

Μονάχα να το αισθανθώ

Και να το απολαύσω

Δεν μου αρκεί

Δεν με πληρώνει…

       

Σε έσφιξα πιο δυνατά

Να συντονίσω το παλμό σου

Με τον δικό μου

Να γίνουμε για λίγο

Ένας στεναγμός

Να έχει η φθορά

Μια μάχη επιτέλους

χαμένη…

       

Το ξέρω

Θα βλέπω τούτο τον ιστό

Να αργοπεθαίνει

Δίπλα σου

Και να διαλύεται σε χιλιάδες

Ήλιους μεταξιού

Ώσπου να αποφασίσω

Ν’ ασπαστώ το Ημαρ της Ανάγκης

Και να το φιλοξενώ

Στο πιο αθέατο μόριό μου

Για να ξεγελιέμαι

Ότι τάχα

δεν υπάρχει…

       

Μάης 2009


'Sailing'
Ursula

Εκτόπλασμα

φεύγοντας

ξέχασες τα χέρια σου

και νέκρωσε το άγγιγμά τους

ως και στα πράγματα

ως και στο χρόνο

αναζητώντας λίγο αίμα

απ’τ’ακροδάχτυλά σου

ένιωσα μονάχα το δικό μου

να ρέει καυτό

σαν εκτόπλασμα

στ’αποτυπώματά σου

φεύγοντας

ξέχασες το βλέμμα σου

κι ό,τι αγγίζω πια

ή με αγγίζει

είναι φωνές και ήχοι

σαν ίχνη αρνητικής εκτύπωσης

φτωχά ομοιώματα

απ’όσα είδες στη ζωή σου…

Φεβ 2013

Λάμψη

Όμορφοι άνθρωποι

σπρωγμένοι

από έναν άνεμο - ουρλιαχτό

ριγμένοι κατάχαμα

που με ζήλια αστράφτει στο βλέμμα τους

η λάμψη

από το σπάσιμο της αλυσίδας

στον καρπό του αδελφού τους…

κι εκείνοι απλώς χαμογελούν

από αιώνες σιωπηλοί

κι όμως φλυαρούν

στα ρείθρα των πεζοδρομίων

στα παγκάκια των πάρκων

στα λεωφορεία με τις φθαρμένες θέσεις

στις καφετέριες με τις κρύες καλησπέρες…

όμορφοι άνθρωποι

επιτάφιοι που περιφέρονται

περήφανοι

και αλαζόνες

μοσχοβολούν

με άνθη νεκρά

στα στομάχια τους…

Φεβ13

I still got the blues for you

© Reggy

Ποταμός

της κράτησε το χέρι
και άρχισε να της μιλά

"πολλές είναι οι φορές που στάθηκα αναποφάσιστος
διλημματικός
στον κόμβο ενός Υ
και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να ακολουθήσω το δεξί
ή το αριστερό σκέλος...

είχα βλέμμα και για τα δυο
είχα ενέργεια
είχα 'παύση' αρνήσεων
καμιά εσωτερική αντιπολίτευση...

αναρωτιόμουν
πώς επιλέγει κανείς;

πως 'διαλέγει';

ή ποιος τον διαλέγει
ποιος επιλέγει για λογαριασμό μας;

ήρθε η μέρα που
άκουσα και κάτι... καινούργιο
κάτι παράξενο, κάτι πρωτόφαντο
έναν... παφλασμό...
κάτω απ'τα πόδια μου...

λες και το έδαφος έβραζε
λες και η γη ετοιμαζόταν να υγροποιηθεί
να γίνει μια ρευστή απεικόνιση της αντίληψης...
μια ποιητική απόδοση της πραγματικότητας...

φοβήθηκα...

κι ύστερα
σαν από κάποιο μεγα-προβολικό μηχάνημα
τον... είδα

έτρεχε, υπέροχα αφρισμένος
μπροστά μου
κάτω μου...

ένας ποταμός!

από που ερχόταν;
που πήγαινε;

το συναίσθημα δεν ήταν απλά λυτρωτικό
ήταν μια διάνοιξη όλης της ύπαρξης
μέθεξη!

λες και υπήρχαν χιλιάδες μικροσκοπικά άλογα
που οι χαίτες τους ανέμιζαν
τα νερά του κάλπαζαν μπροστά...

και ακολουθούσαν την πορεία
που θα έπαιρνα

έτσι κι αλλιώς!"

"και...  τι έγινε μετά;" τον ρώτησε

"δεν κράτησε πολύ τούτη η εμπειρία
κράτησε ίσως όσο μπορούσα να την αντέξω...

κατάλαβα...

αντιλήφθηκα...

τούτη είναι η αληθινή μύηση
να δεις κάποτε
να αξιωθείς να δεις
τον δικό σου υπόγειο ποταμό
να τον ακούσεις
να τον υποδεχτείς
να μην τον φοβηθείς!

εκεί
το Μέγα Αρσενικό που βρυχάται την διαιώνιση
εκεί
το Αιώνιο Θηλυκό που γονιμοποιεί το Άπειρο
εκεί όλες οι πρωτοπηγές του παραδείσου
εκεί όλες οι Υγρές Φωτιές της κόλασης
εκεί όλο το διανόημα του γνωστού
και τα κατηγορήματα της σκέψης

εκεί ο μελαγχολικός στοχασμός του φιλοσόφου
η ανάσα του ποιητή
καθώς αφουγκράζεται το είναι του
εκεί
η περιπέτεια του ασκητή
στο απειροδιάστατο κελί του
εκεί
και το μοναχικό τραγούδι των αδελφών μας βάρδων
που κανείς ποτέ
δεν συγκρίθηκε μαζί τους
στην αποκοτιά
να προκαλούν το Απρόσιτο...

εκεί ο έρωτας
εκεί το λάθος
εκεί το πρώτο σου φιλί
εκεί ο ρόγχος του τέλους"

σταμάτησε για λίγο
κι ύστερα πάλι είπε...

"ναι...
να τον ακούσεις
να τον δεις!
κι ίσως
ίσως λέω
κάποια μέρα
να έχεις τα κότσια
ολόγυμνος
να βουτήξεις μέσα του
ολόκληρος!"

"κι αν αυτό... αν αυτό σημαίνει..."

"θάνατο;
όχι, δεν έχει τη φορεσιά του θανάτου
όλο αυτό το γιορτάσι...
ζωή
που όλα τα περιέχει
αλλά απαιτεί
το άλμα..."

έτσι της είπε
και έμειναν ώρα σιωπηλοί...

φεβ2012

"Raging Rush"

© Matt Anderson

Ήταν σοκαριστικό να τον ακούς…

Το απέραντο χυμούσε μέσα μου

Γινόταν ένα με τη σάρκα μου

Ένα με το αίμα μου

Το στερέωμα με τρυγούσε

Και δεν το αρνιόμουν

Δεν το φοβόμουν

ήθελα να γίνω αόρατος

και μαζί ορατός…

Υπήρχε η αποφορά του δέους

σε κάθε του λέξη, σε κάθε του ανάσα…

Το αδιανόητο με κατοικούσε

Γινόμουν ξενιστής του

Γινόμουν δέσμιος

Και φύλακάς του

Έπρεπε να μάθω

Να μάθω να ψελλίζω απ’την αρχή

Ως και τ’όνομά μου

Στη δική Του αρχαία γλώσσα

Έπρεπε να μάθω

Ν’ακούω την ύπαρξή μου

Μέσα απ’τη δική Του μουσική…

Τα χέρια του κρατούσαν το κεφάλι του

έσφιγγαν τα μηνίγγια του

Έκλαιγε

Αλλά δεν ήθελε το φαινόμενο να σταματήσει…

Το Υπέροχο με άλωνε

Ένα προς ένα όλα τα κύτταρά μου

Του παραδίνονταν

Γινόμουν η εταίρα του

Η πόρνη του

Με εκφύλιζε

Με εξαγόραζε

Και ήταν το μόνο που είχα τόσο πολύ ποθήσει

Από την αυγή της ζωής μου

Το Κοσμικό Διανόημα

Το Δέντρο

Ο Όφις και ο Κήπος

Η δίχως αρχή Αρχή Όλων

Με διαπερνούσε

Με έναν ασύλληπτο ρυθμό

Απλωνόταν μέσα μου

Δήωνε τις αντιστάσεις μου

Φυλάκιζε τις ενοχές μου

Με απελευθέρωνε…

Πάλευε να κρατήσει την καρδιά του

Να μην εκτοξευτεί απ΄το στήθος του

Ξέρω πως πια θα είμαι σιωπηλός

Αδελφέ μου

Αρχίζει εκείνο που δεν έχει όνομα

Να με βαφτίζει στο Ιχώρ του

Ανασαίνω το πρώτο Φως

Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών

Της Δημιουργίας

Στα χείλη μου…

Αν θελήσω να πιω θα πεθάνω

Αν θελήσω να εισπνεύσω αναλώνομαι

Αν τολμήσω να εκπνεύσω…

Θα γεννηθώ ξανά
και δεν θα σε γνωρίζω...

Ιαν 2012


© Sarolta Bán